10 november 2019

Op 10 november is de verjaardag van mijn moeder. Maar ja, al jaren haar niet meer bezocht, en voor mezelf een andere invulling gegeven.

Enkele weken geleden kreeg ik van een wandelvereniging bericht over de verrassingstocht welke op 10 november zal worden gehouden. En daarvoor had ik mij opgegeven.

Mijn moeder, waarvan ik heb vernomen dat ze in een verpleegcentrum is opgenomen voor mensen met een vorm van dementie, die dag 89 jaar geworden. Ik heb haar al geen tijden meer gezien en getroffen en via via vernam ik dat ze sinds afgelopen zomer opgenomen in een verpleeghuis. Later bleek dat ze overgeplaatst is naar een ander verzorgingscentrum voor mensen met een vorm van dementie buiten Winterswijk.

Sinds ik de diagnose Autisme heb gekregen, heb ik al helemaal geen contact met haar kunnen krijgen. Daarvoor was het contact al niet zo denderend. En ze heeft autisme bij mij ook nooit kunnen accepteren. Dat is dus al vanaf 2011. Dus heel wat jaartjes.

De houding van haar heeft me toch wel gewrikt. Ik heb hierdoor mijn best gedaan om mijn eigen weg te vinden, met behulp van begeleiding.

Op die 10e november zag ik bij het opstaan uit bed, dat het die nacht heeft gevroren. Veel rijp op de daken, struiken en verdere uitzicht. Onze teddy konijn Eva moest ook even medicatie, welke voorgeschreven is door de dierenarts, toegediend worden. Zij was afgelopen week wat minder goed in orde. Maar het gaat al aardig goed met deze dame. Daarna even mezelf wassen, omkleden, ontbeten en onze diertjes voeren, om me voor te bereiden om naar de locatie te gaan waar we ons verzamelde. Dat is wandelend prima te doen. Onderweg dacht ik zeker aan mijn moeder, het laat je niet echt los. En ik dacht, hoe zal het gegaan zijn, als we wel normaal contact met elkaar gehad zouden hebben.

We zijn met auto’s naar Duitsland gereden richting Borken. Daar blijkt een mooi groot meer te zijn, en daar de route van de Planetenweg gewandeld, welke zeker de moeite waard was. Helaas maar 7 kilometer, maar voor een enkeling binnen die vereniging was dit lang genoeg. Ik had eerlijk gezegd wel verder en iets meer tempo willen gaan. Maar omdat het dit keer een groepswandeling was, pas je dan aan. Het sociale gebeuren is in dit geval ook belangrijk. De groep is ook niet heel groot, dus dan is het ook wel gezellig. Het was ook lekker weer om te wandelen.

Op de terugweg in Oeding kregen we nog koffie of thee met elk 3 kleine mini gebakjes. Daar zeg ik niet makkelijk nee tegen. Het was ook echt lekker gebak, waar je ook wel vol van werd. Even weer bijkletsen met de anderen. En het was ook een leuke nette locatie waar je prima kan zitten. Echt ook punklicht Duits, maar ook niet stijf. Al met al ben je al diverse uurtjes kwijt met dit.

Tja dus wel gebak gehad, maar dan niet met mijn moeders verjaardag, maar alleen op mijn moeders verjaardag. En dat vanuit een hele andere organisatie/gezelschap.

Dan heeft zo’n dag voor mij toch wel extra impact gehad.