A je to!
ik heb er al eens eerder over geschreven: Jongste heeft moeite met het sluiten van vriendschappen en kinderen hebben moeite om met hem een vriendschap aan te gaan.
Hij heeft echt een goede aansluiting in de klas en de kinderen vinden hem allemaal leuk. Maar als het er op aan komt spelen de kinderen in zijn klas liever na school met hun oude vertrouwde vriendjes.
Op het zeldzame moment dat het dan eindelijk een keer zo ver is dat hij afspreekt (zeg maar 1 keer per 4 maanden) dan heeft Jongste er tijdens de afspraak ook weer snel genoeg van. Eerst is hij helemaal hyper van het feit dat er iemand is die met hem wil afspreken en dan, na een tijdje afspreken, is hij zo moe van het op zijn tenen lopen dat het van hem eigenlijk al wel weer afgelopen mag zijn.
Toch zie ik hem steeds zoeken met zijn kleine oogjes, zoeken naar contact. Bij de judoles, bij de zaterdagclub, op het schoolplein: overal waar het theoretisch zou kunnen dat hij aansluiting vindt, zie ik hem kijken naar met wie hij zou kunnen spelen, al is het maar voor even. Tegelijkertijd zie ik hem ook zoeken naar veiligheid in het contact. Meestal willen die andere kinderen ook andere dingen, dingen die hij niet wil en dat is voor hem lastig. Hij leeft nl. in zijn hoofd in een heel andere wereld dan zijn leeftijdsgenootjes…
Toch heeft Jongste vanaf jongsaf aan al zijn eigen vaste vriendjes. Vriendjes waarmee hij de meest doldwaze avonturen beleeft en die altijd bij hem blijven. Alleen zijn het dan geen levensechte vriendjes die bij hem op de bank zitten, maar vriendjes in zijn hoofd.
Hij creëert die vrienden door op TV te kijken naar verschillende series met daarin dus zijn helden. Vooral de helden van Studio 100 vinden gretig aftrek in zijn vriendenkring. Zo kwam eerst Kabouter Plop in zijn leven , toen Piet Piraat en Mega Mindy en nu zijn het vooral de helden van de Nachtwacht waar hij de meeste avonturen mee beleeft. In de serie Nachtwacht speelt een jongen die transformeert tot weerwolf. En dat is Jongste zijn superheld. En dus waant hij zich iedere dag zoals in de Nachtwacht een weerwolf in zijn hoofd en voelt hij zich sterk en ongenaakbaar. Hij kleedt zich als die jongen en probeert zich zo te bewegen. Hij praat ook tegen de pop die hij van deze held heeft. Heel aandoenlijk allemaal en het is bijna net als in de echte vriendschapswereld een leuk contact. Hij voelt zich er ook echt door gesterkt. Maar dan zonder menselijk contact. Helaas.
Al die helden die inmiddels trouwe huisvrienden zijn geworden gaan al zijn hele leven lang mee. Jongste is een trouwe vriend en hij laat niemand uit zijn collectie vrienden vallen. Hij kijkt en luistert nog wekelijks naar ze ook al zijn ze eigenlijk helemaal niet meer passend bij zijn leeftijd.
Jongste heeft echter 2 allerbeste vrienden waarvan hij onafscheidelijk is. Beiden zijn een beetje “anders dan anders” . Ze zijn vooral heel impulsief en ze zitten vol creatieve ideeën. De één heeft een rood truitje aan en een gestreepte muts op, de ander draagt een gele trui en heeft een alpino petje op zijn hoofd. Het zijn Buurman en Buurman.
Deze 2 poppen zijn dus de beste vrienden van Jongste en ze gaan overal met hem mee naar toe. Ze zijn al zo’n 7 jaar bij hem en zien er daarom nogal beduimeld uit. Maar dat geeft allemaal niet, Jongste ziet niet meer hoe ze er uit zien of ruiken. Ze zijn zijn Buurman en Buurman.
Afgelopen Sinterklaas probeerde ik voorzichtig iets te veranderen. Gele buurman was nl. helemaal doorgesleten en hij begon echt raar te ruiken. Ik vond het tijd voor een nieuwe. Helaas werd dit nieuwe, frisruikende exemplaar direct zijn bed uit gegooid en nu wordt er niet meer naar omgekeken. Eeen frisse nieuwe vriend, opgedrongen door Sinterklaas, was niet wat hij nodig had.
Buurman en Buurman worden ook elke dag bekeken op tv. Hun avonturen blijven bij Jongste voor een gierende lach zorgen. We lezen er boekjes van, ze worden nagetekend, ingekleurd, uitgedeeld als traktaties. Jongste slaapt onder een levensgrote afbeelding van Buurman en Buurman op een dekbed en we zijn al (meerdere malen) naar alle films en theatershows geweest. Het is dus echt liefde!
Ik denk dat al die helden mijn Jongste een beetje minder eenzaam maken. Want dat hij eenzaam is, dat zie ik wel. Want net als de meeste mensen heeft ook hij het nodig om met iemand in verbinding te staan. Dat doet hij uiteraard met ons maar hij heeft ook anderen nodig, en nu zijn dat zijn poppen.
De poppen gaan dus overal mee naar toe maar omdat Jongste ouder wordt (hij wordt bijna 10) mogen ze van mij niet meer overal mee naar binnen. Zo nemen we ze bijvoorbeeld wel mee naar de judo maar dan moeten ze rustig op ons blijven wachten in de auto. En dat accepteert Jongste. Ik merk nl. dat andere kinderen het een beetje raar beginnen te vinden, die poppenheldenverering. Ik merk dat Jongste klein blijft in zijn hoofdje en dat de andere kinderen echte tieners worden. Het zo lang gevreesde gat tussen Jongste en de andere kinderen wordt toch zienderogen groter.
En omdat ik niet wil dat Jongste mijlenver af komt te staan van zijn leeftijdsgenoten en helemaal geen aansluiting meer vindt, proberen we hem meer met zijn beide benen op de grond te laten staan. Zodat ze hem niet raar gaan vinden. Toch zal het me niet altijd blijven lukken om hem onderdeel te laten zijn van de gewone wereld. Hoe ouder hij wordt , hoe meer hij de “speciale wereld” in zal gaan. Waar hij misschien hopelijk wel vrienden gaat vinden, of toch ook niet omdat het gewoon lastig is voor hem, net zoals het lastig kan zijn voor een ander kind zonder beperking.
Maar in welke wereld hij straks ook komt, wat mij betreft mogen zijn vrienden in zijn hoofd zijn hele leven lang bij hem blijven. Ik hou inmiddels namelijk ook van ze!
Ajeto!
