Aparte ervaringen met konijnen.

Toch wel een voordeel dat zowel mijn man als ik veel ervaringen en liefde hebben met konijn als huisdier. Maar ook de liefde voor deze en andere dieren, komt deze week goed van pas. Afgelopen week vond ik dat ik toch hele bijzondere en verschillende ervaringen gehad.

Paul McCartney
Mijn man was vorige week zondag bezig om onze lieve dieren te voeren, en kwam heel snel bij mij van onze konijn Paul wil niet eten….. Oh je, ik denk dan gelijk, ah shit arme beest die ergens last van heeft. Gelijk samen met mijn man medicijnen en dwangvoer klaarmaken en ik hem dwangvoeren. Paul is zeker 9 jaar oud en is ook zeker ook 8 jaar bij ons, nl. vanaf 8 september 2009. Helemaal exact de leeftijd is niet bekend, omdat hij door de toenmalige opvang is gebracht, omdat hij ergens in de vrije natuur is gevonden. Deze avond 2x gedwangvoerd.
Maandag heeft mijn man gelijk de dierenarts gebeld en ik hem ook weer eerst dwangvoeren. Hij kon gelijk daar gebracht worden. De assistente ging hem verder behandelen en dinsdagochtend is hij gelijk geopereerd door onze dierenarts. Hij had diverse haakjes aan zijn tandjes en kiezen, welke geslepen moest worden.
‘s middags konden hem weer ophalen. Het eten ging nog in begin uit zichzelf niet echt heel goed, maar bij het voeren kreeg ik met moeite de medicatie en dwangvoer erin. Pas woensdagmiddag begon hij voorzichtig uit zichzelf te eten. En zo werd het geleidelijk aan beter.
Nu zondag gaat het weer goed met ons kereltje Paul McCartney. (ook een grote snor en lange haren op zijn koppie). Zijn vriendinnetje Hillary had hierdoor wel veel verdriet en keek ook erg lelijk als we hem op de arm nemen voor het voeren en medicatie toedienen met het pipetje.

Frans
Woensdag kreeg onze Frans (Franse Hangoor van ruim 8 jaar welke we ook uit een asiel hebben gehaald) een epilepsie aanval. We hebben wel het idee dat hij niet zo heel goed meer kan zien. Maar daar kan de dierenarts niets aan doen. Gelukkig kan hij zich nog aardig goed redden. En die aanvallen heeft hij maar heel af en toe. De laatste voor deze aanval was al weer enkele maanden terug. Gewoon hem tot bedaren brengen en hem positieve aandacht geven. Ook zijn vriendinnetje helpt hem op haar komijnmanier weer bovenop. Zo mooi hoe een konijn dit aanvoelt om zijn/haar maatje te helpen. Het schijnt dat hij al erg oud is voor een Franse Hangoor, maar we hopen nog tijden lang hem in goede doen te mogen houden.

Konijnen op het werk
De konijnen op mijn werk probeer ik ook te socialiseren. Zo mooi dat ze mij al heel goed herkennen, maar mijn hand nog eng vinden. Alleen als het (heel voorzichtig) lukt om mijn hand te gebruiken om deze te aaien, vinden ze ook wel fijn. Dus extra voorzichtige toenadering. Het oranje konijn, welke ik Goldy noem, zit wel op aaien te wachten. Maar het lijkt er iedere keer op dat ze liefdevolle aanraking, mits je het super voorzichtig doet, heel fijn vinden.

Miesje
Afgelopen zaterdag had ik dienst op de kinderboerderij. Daar zag ik dat een konijn, welke ik Miesje noem, nu voor de 2e keer moeder is geworden. Een heel lief konijn, wie het aaien, ondanks haar jongen, zeker toelaat. De meeste moeder konijnen gaan de verzorgers “aanvallen”, wanneer ze hen niet kennen. Maar ze staat wel apart en een verblijf in de dierenschuur, zodat ze toch haar rust krijgt. Vorig jaar had ze 4 jongen en nu 6. Lamprei worden jonge konijnen genoemd. Deze zijn ongeveer ruim 3 weken oud. Ik weet dat de beroepskrachten daar dit echt met goed beleid dieren laten dekken. Daar staan de dieren ook zoveel mogelijk op de voorgrond. Jammer dat bij hen het geld ontbreekt om het nog beter te doen. Maar hun intentie is heel goed. Ook de cavia’s daar zijn er 2 moeder geworden. De ene heeft 2 jonkies gekregen en de andere zelfs 3. Heel schattig om te zien. Ik ben benieuwd of ze later nog een enkeling gaan behouden. Maar meestal worden wanneer de dieren zelfstandig kunnen zijn verkocht.

Franse Hangoor losgebroken
Vandaag was ik aan het wandelen (32 kilometer) vanuit de Oude Beth te Wehl. Bij De Elver, waar een instelling is voor mensen met een verstandelijke beperking. (voorheen Fatima). Daar zag ik een konijn los lopen over het grote terrein. Een mooie wit grijze Franse hangoor. Ik kon hem/haar vrij makkelijk oppakken. Ik met deze ongeveer 5 kilo dier meenemen naar de rust. Daar trof ik een medewerkster. Zij was blij dat ik dit had gedaan. Samen liepen we naar het verblijf waar het thuishoort, en moest eerst ook nog haar sleutels hebben. Wat bleek, dat er een groot gat was ontstaan tussen de tegels en het gaas. Waarschijnlijk heeft het zelf gegraven. Toevallig lagen er nog houtblokken, welke op dit gat gelegd kon worden. Deze medewerkster zal het morgen aan de verzorgers/beroepskrachten van dit onderdeel het melden. Ik hoop dat ze ook inderdaad maatregelen treffen. Ik zal hen nog even een mailtje sturen. Dat was voor mij een aparte ervaring tijdens een wandeltocht. Ik had de indruk dat het een lief konijn is. Eerst op mijn arm, was het wat onrustig. Maar toen ik hem/haar ook even aaide en licht krioelde, werd het rustiger. Zo’n dier heeft dan op dat moment wel veel stress. Toen we hem/haar weer in het verblijf zette, kon je overduidelijk zien, dat hij/zij herkende en gelijk naar het nachtverblijf ging huppelen. Ik denk dat deze een stuk jonger is dan die Frans van ons. Het was lekker zacht en heerlijk warm. Want het was toch nog koud, omdat het vroeg in de morgen was.