Blog over Sociale Angststoornis

Naast mijn diagnose autisme & depressie heb ik ook de diagnose Sociale Angststoornis, de meeste van jullie weten dit wel al.
Je hebt ook nog een posttraumatische angststoornis, een paniekstoornis en een obsessieve compulsieve stoornis. Een sociale angststoornis, oftewel een sociale fobie, is de meest voorkomende angststoornis. Al deze stoornissen hebben met elkaar te maken. Het gaat hierbij om angstige gevoelens.

Ik ben bijvoorbeeld altijd bang voor de reactie van mensen. Ik denk dat ze me lelijk vinden of naar me kijken en dan iets raars denken over mij. Alleen deze gedachten al geeft me angst om naar buiten te gaan of bij mensen op bezoek te gaan.

Zo heeft mijn angststoornis ook direct effect op mijn werk. Alleen al de deur uit gaan om te werken geeft me al stress, maar toch doe ik het. Ik ben blij dat mijn baas en collega’s hier van af weten dus rekening kunnen houden met mij.
Toch beseffen mensen vaak niet dat kleine dingen mij al stress kunnen geven.
Ik zit achter de kassa en zie dus heel veel mensen op een dag. Terwijl mensen met een angststoornis daar dus juist bang voor zijn! Dus bij elke klant die ik heb ervaar ik stress. Ook al zal niemand dat ooit aan mij zien. Ik weet wat van mij verwacht word en dat doe ik. Ik zie ook vaak collega’s een praatje maken met klanten maar dat is dus iets wat ik nooit goed zal kunnen doen omdat ik dit niet durf. Ook als er een lange rij aan mijn kassa staat krijg ik paniek en ren ik het liefste weg. Maar dit is natuurlijk onmogelijk dus probeer ik mezelf te focussen op mijn werk om de rij zo snel mogelijk weg te werken.

Ook heb ik moeite met eten in het openbaar. Dus als ik pauze heb ben ik altijd erg blij als ik alleen in de kantine zit, maar het gebeurt ook heel vaak dat ik niet alleen zit. Dan durf ik bijna niet te eten. Bij elke hap die ik in mijn mond doe kijk ik om me heen of iemand het gezien heeft.
Ook bij mijn vriend durfde ik niet te eten in het begin, het heeft bijna 2 maanden geduurd voordat ik een hap durfde te nemen in zijn bijzijn. En ook toen moest hij naast mij zitten zodat hij mij niet mocht aankijken.
Ondertussen durf ik wel al normaal bij mijn vriend te eten.
Gezellig naar een restaurant gaan met mij zit er dus ook niet in. Ik doe het wel, af en toe, omdat ik vind dat dit er bij hoort en ik vind het fijn om met mijn vriend te zijn. Doordat ik me vertrouwd voel bij hem is het al een beetje anders maar nog steeds niet fijn om in het openbaar te eten.
Hetzelfde bij dagjes weg of winkelen, continue om me heen kijken omdat ik bang ben dat iemand naar me kijkt. Dit is dus eigenlijk geen doen en heb dan al snel hoofdpijn waardoor het voor mij al snel niet meer leuk is en ik naar huis wil.

Veel mensen denken dat ik verlegen ben maar dit komt dus door mijn sociale angststoornis. In werkelijkheid durf ik dus gewoon niks te zeggen. Ik ben gewoon bang dat mensen iets van mij denken als ik iets zeg. Bang voor negatieve opmerkingen of kritiek.
Ook zweten is een angstreactie.
Iedereen kent de benaming ‘angstzweet’ vast wel, hier heb ik ook last van.
Als ik in een winkel ben en het word me te druk begin ik al snel te zweten en moet ik zo snel mogelijk naar buiten toe.
Ook durf ik niet alleen de straat op. Vroeger toen ik nog op school zat durfde ik ook niet alleen naar school te fietsen, ik fietste altijd samen met een vriendin. Als zij niet ging, ging ik ook niet. Ik kwam altijd zwetend aan op school of thuis. Niet omdat ik geen conditie had, maar gewoon puur van de angst. Toen ik op mijn 16e een scooter kreeg van mijn moeder ging dit al iets beter. Mijn focus lag meer op het scooter rijden en ik ging sneller voorbij mensen waardoor ik het idee had dat ze niet goed naar mij konden kijken. Omdat dit al beter ging wilde ik al snel mijn auto rijbewijs halen. Gelukkig haalde ik deze in 1 keer!
Sinds ik mijn auto heb is het verplaatsen een stuk makkelijker. Ik verschuil me in mijn auto. Maar zodra ik de auto uit moet begint de angst weer waardoor alleen naar de winkel nog steeds niet lukt.

Mijn sociale angststoornis geeft me letterlijk hartklachten. Als ik de deur uit ben krijg ik het altijd al snel benauwd en is mijn hartslag tussen de 120 en 130 zonder dat ik iets doe. Met sporten is mijn hartslag altijd rond de 200. Dit is dus echt niet gezond.
Ik heb een aantal jaar geleden al een ECG test gedaan in het ziekenhuis maar daar kwamen ze tot de conclusie dat er niks mis is met mijn hart en dit dus puur door de stress komt. Net zoals mijn hyperventilatie die ik continue heb zonder dat ik daar echt iets van merk.
Hierdoor is een mondkapje nu voor mij ook een extra trigger omdat ik het dan dus nog benauwder krijgt.
Wel zit er een groot pluspunt aan het mondkapje: mensen zien mij niet goed meer. Ik hoef niet continue te lachen. Als ik het even niet meer zie zitten kan ik boos kijken zonder dat iemand daar een opmerking over maakt.

Wat ook vaak een gevolg is van een sociale angststoornis is een droge keel. Hoe dat dit precies komt weet ik ook niet maar hier heb ik wel last van. Misschien door het anders of meer ademhalen dan iemand anders. Hierdoor heb ik ook altijd een kauwgom in omdat ik daardoor meer speeksel krijg en minder last heb van een droge keel en dus ook minder keelpijn krijg.

Het is voor mij niet duidelijk of mijn sociale angststoornis nou een oorzaak of gevolg is van mijn autisme. Maar dat maakt voor mij ook niks meer uit want het is allemaal al lastig genoeg.
Ik had zo graag mijn school willen afmaken want dan zag mijn leven er heel anders uit. Ik had makkelijk mijn HAVO kunnen afronden. Ik heb laatst een test gedaan en daar scoorde ik HBO denk- en werkniveau. Toen ik dit hoorde baalde ik enorm natuurlijk. Mijn autisme heeft serieus mijn leven ‘verpest’. Ondanks dat ik het heel fijn en leuk heb op mijn werk en super erg bof met mijn baas had ik natuurlijk liever verder gestudeerd en iets van mijn leven willen maken.

Ik denk, en weet, dat mensen met een sociale angststoornis erg eenzaam kunnen zijn. Ze vinden het erg fijn om alleen te zijn maar buiten dat is het ook erg eenzaam om alleen te zijn.
Even alleen naar buiten kunnen of afspreken met iemand is niet vanzelf sprekend. Sterker nog: mensen durven het niet!
Als ik naar buiten ga kan dit leiden tot uitputting en stress. Niemand ziet iets aan mij en dat maakt het extra moeilijk. Ik kan altijd alles best wel goed camoufleren.
Ik heb hierdoor ook weinig vrienden maar ik ben blij met de mensen die ik om me heen heb. Zij accepteren mij zoals ik ben en helpen me waar ze me mee kunnen helpen.
Meer heb ik niet nodig.