Bloggers
Carla van Gestel (Autikaatje)
“Wat leuk, zou ik dat kunnen?”, dacht ik toen ik de oproep zag in de nieuwsbrief van de afdeling Noord-Brabant van de nva. Mijn gedachten gingen verder: “Weet je wat? Ik mail gewoon. Nee heb ik, ja kan ik krijgen.”. Zo gezegd zo gedaan: een kort mailtje met verwijzing naar mijn blogs op Facebook. En tot mijn grote verrassing kreeg ik groen licht. Uiteraard met het verzoek mezelf eerst voor te stellen in een eerste blog.
En dat is meteen best lastig. Ik blog eigenlijk alleen als ik inspiratie heb, of zoals ik het uitdruk: “Ik schrijf alleen vanuit mijn hart”. Soms maak ik een blog omdat ik wat langer niet geschreven heb, maar ik merk dat het dan wat stroever gaat. En ik vind ze zelf ook minder sterk. Tja, en over deze blog moet ik toch echt nadenken. Wat schrijf ik, wat niet en hoe houd ik het nog een beetje kort.
Mijn naam is Carla van Gestel en ik ben 55 jaar. Op mijn 48e kreeg ik de diagnose PDD-NOS, inmiddels officieel veranderd in ASS. Ik werkte op dat moment als bibliothecaris op een mbo-opleiding zorg en welzijn en al heel snel kreeg ik de vraag of ik een keertje in een les wat vragen over autisme wilde beantwoorden. In de loop van de jaren groeide dat uit naar een lesuur. En de studenten blijken over het algemeen goed geïnteresseerd te zijn. En – ook niet onbelangrijk – docenten vragen me terug.
Tegelijkertijd merkte ik ook de vooroordelen ten aanzien autisme op. Op mijn werk – en ook daarbuiten – ben ik er open over. Mijn werk als bibliothecaris is gestopt: een nieuwe leidinggevende die vindt dat iemand met autisme niet op een school hoort te werken, dat is te druk. Door de spanningen nu twee jaar in de ziektewet en voorlopig nog in dienst van deze organisatie. Gezien de huidige situatie kan ik hier nu weinig over schrijven.
Tijdens mijn ziektewetperiode heb ik het Autisme Centraal Traject gevolgd bij Autisme Centraal. Een post hbo-opleiding geheel in het teken van autisme. Ik durf daarom wel te beweren dat ik veel (echt niet alles) over autisme weet: zowel theoretisch als “van binnenuit”. Mijn baan ga ik kwijtraken, dat is niet fijn. Maar ik zie het als een nieuwe kans: ik wil graag voor mezelf beginnen.
In deze periode ben ik ook gaan bloggen. Ik weet niet hoe ik een website moet bouwen, dus heb ik een Facebookpagina aangemaakt. Hierop blog ik onder de naam Autikaatje. Omdat ik deze naam wil blijven gebruiken, zal ik kort de naam uitleggen. Spontaan ontstaan toen ik mijn Spotify-account aanmaakte. Ik was toen nog huiverig om mijn eigen naam te gebruiken. Auti, nou dat lijkt me wel duidelijk. Kaatje: ooit had ik een vriendje die me zo noemde. Verkering al na twee weken uit, maar de naam bleef ik leuk vinden. En zo ontstond Autikaatje.
Wat hoort er nog meer bij voorstellen? O ja, hobby’s. Ik heb er meerdere, maar ze komen met periodes naar boven. Nu vooral kleuren, lezen, fotografie en midgetgolf. Verder ook fotoalbums maken, puzzelen, zowel op papier als legpuzzels.
Verder woon ik alleen en zelfstandig met 2 uur per week begeleiding. Sinds februari heb ik gezelschap van Chico: een rode “je-weet-wel kater” van zes jaar.
De rest gaan jullie wel lezen in mijn blogs. Ik ga jullie meenemen in mijn leven met autisme. O ja, reageren mag. Graag zelfs. Maar als je het ergens niet mee eens bent en als je geïrriteerd of boos bent, wacht dan met reageren tot je afgekoeld bent. Daarna mag je op een respectvolle manier je mening geven. Zo doe ik het zelf ook altijd. Scheldpartijen vind ik vreselijk om te zien en ik zal het zelf ook niet doen. Dank jullie wel voor het lezen en tot mijn volgende blog.
Klik hier voor het blog van Carla
Mandy Verleijsdonk
Op mijn 27e werd autisme gediagnosticeerd (nu ben ik 30). Sindsdien gaat het beter met mij, omdat ik meer inzicht heb in mijn zwakke en sterke kanten, mezelf beter accepteer en een leven vorm dat bij mij past. Door te schrijven krijg ik overzicht over mijn massa’s gedachten (dit is mijn blog). Verder heb ik een chihuahua, doe ik vrijwilligerswerk en ben ik veganist.
Klik hier voor het blog van Mandy
Mayke Bloem 
Mijn naam is Mayke Bloem en ik ben 20 jaar.
Ik woon in Geldrop en ik werk sinds oktober 2019 fulltime bij de Albert Heijn in Eindhoven.
Sinds februari 2019 blog ik over mijn leven met autisme op www.mijnlevenmetautisme.home.blog
Ook ben ik op facebook te volgen op www.facebook.com/mijnlevenmetautisme
Ik ben hiermee begonnen omdat ik graag mensen wil helpen en ze wil laten zien dat ze zich niet hoeven te schamen voor hun ‘beperkingen’!
Ik zal hieronder even een stukje over mijn leven vertellen.
De problemen rondom mij zijn pas laat begonnen.
Op de basisschool was ik altijd een verlegen maar vrolijk meisje.
Ik voelde me goed op school, ik kon goed leren en had wat vriendinnetjes. Wel werd ik vanaf groep 7 gepest omdat ik wat dikker was dan de rest. Dit vond ik zo erg dat ik me steeds meer begon af te zonderen.
Na de basisschool ben ik naar het VMBO-t gegaan, dit ging goed en heb heel makkelijk mijn diploma weten te behalen. Daarna ben ik naar HAVO gegaan want ik wist echt niet wat ik met mijn leven wilde. Zo had ik nog wat tijd om daar over na te denken.
Op VMBO-t had ik een paar vriendinnen met wie ik veel optrok. Ik durfde niet alleen naar school te fietsen dus ik fietste met 1 vriendin elke dag mee naar school. Als zij niet ging, ging ik ook niet.
Op HAVO ging het al iets minder goed. Ik zat niet lekker in mijn vel en als klap op de vuurpijl lieten ze mij zitten in HAVO-4 op 0,4 punt na. Ze wisten op school dat ik na mijn 18e wilde stoppen met school omdat ik het niet leuk vond. Mijn ouders en ik hebben er alles aan gedaan om ze over te halen mij toch over te laten gaan maar helaas, ze wilden geen water bij de wijn doen.
Dit was het omslagpunt, vanaf hier begon de ellende.
Ik wilde absoluut niet meer naar school, ik was toen net 17. Ik heb gesprekken gehad met de leerplichtambtenaar en die heeft me gelukkig vrijstelling gegeven voor school. Wel verwees ze me door naar Apantha om te laten onderzoeken wat ik had.
Na wat onderzoeken bleek al snel dat ik ASS ( Autisme Spectrum Stoornis ), depressie en een sociale angststoornis had. Mijn broer heeft PDD-NOS en mijn vader Asperger dus de diagnose autisme was niet zo’n verrassing. Ik was opgelucht met de diagnose want dit verklaarde waarom ik me zo slecht voelde en niks alleen durfde te doen.
Doordat ik niet meer naar school hoefde werden de problemen steeds erger. Ik kwam overdag de deur niet uit en ik kreeg geen werk. Ik kon niets over mezelf vertellen bij sollicitatiegesprekken dus ze namen al snel iemand anders aan.
Hierdoor begon ik mezelf te automutileren.
Toen besloten mijn ouders en ik dat we toch maar naar een psychiater moesten gaan. Mijn psychiater schreef me gelijk Escitalopram voor, dit is een medicijn die helpt bij depressie en een angststoornis.
Hier zal ik later meer over vertellen in een andere blog.
Mijn naam is Esther Oomen. Als moeder van twee tieners met autisme, hadden we te maken met een hoop onduidelijkheid, frustratie en stress. Deze problemen werden eigenlijk vooral door mensen
buiten ons gezin veroorzaakt, omdat ze vonden dat onze kinderen maar ‘normaal’ moesten doen, mee moesten doen met de rest en niet zo moesten zeuren als ze op een andere plek in de klas moesten zitten.
Naast dat ik moeder ben van twee tieners met autisme, heeft ook mijn man kenmerken van autisme, wat zorgde voor lastige momenten binnen het gezin. Denk hierbij aan frustraties over onduidelijke communicatie, onuitgesproken verwachtingen (die natuurlijk niet uitkwamen) en verplichtingen waar geen energie voor was.
De stress die we van mensen buiten ons gezin te verduren kregen, had natuurlijk ook impact op het stress-niveau binnen ons gezin. En toen kreeg ik een ongeluk, waarna ik lang heb moeten revalideren. Toen besefte ik dat het genoeg was geweest. Dat we zelf als gezin nu echt moesten gaan zorgen voor rust, balans en weer fijn met elkaar omgaan.
Op dit moment zitten we als gezin, en ieder ook individueel, lekker in ons vel. We weten waar we gevoelig voor zijn en hoe we frustraties en stress zo veel mogelijk kunnen voorkomen.
Natuurlijk hebben we nog wel eens vervelende situaties. Doordat we nu lekker in ons vel zitten en rust en balans ervaren, kunnen we deze situaties wel aan. En doordat we geleerd hebben problemen snel en goed aan te pakken, hebben we na een vervelende situatie heel snel de rust weer terug gevonden.
Ik ben er van overtuigd dat als je lekker in je vel zit en je weet hoe je voor jezelf rust kunt creëren, je een fijn leven hebt. Je kunt dan makkelijk de juiste keuzes maken voor de dingen die jij belangrijk vindt en die bij jou passen. Hierdoor bereik je meer van je doelen, op welk gebied dan ook.
Ik ben Marianne (1990), heb sinds 2022 de officiële diagnose ASS. Het vermoeden is er al veel langer. Ben getrouwd, geen kinderen, wel een hond + kat. Ik hou van schrijven over mijn dagelijkse leven. Verder ben ik actief als vrijwilliger in een hospice en de NVA.
