Diagnose

Het officiële hoge woord is er uit, het staat nu sinds begin van 2022, zwart op wit dat ik op het spectrum zit. In een video gesprek met de psycholoog kwam deze niet geheel verrassende mededeling. Ik wist eigenlijk al een aantal jaren dat ik het heb. Toen kwam het wel als een verrassing. Of nou ja, het werd altijd als grapje tegen me gezegd. Op het werk bijvoorbeeld, joh doe niet zo autistisch! Of: zo dat ziet er wel autistisch uit zeg. Ik schonk daar verder geen aandacht aan en vond het ergens ook wel grappig. Tot de POH vertelde dat hij het sterke vermoeden had dat ik autisme had, moest dat wel even landen. Nu, jaren later, was het vooral de bevestiging die ik nog zocht. Die heb ik nu gekregen.

Ook al is er nu de bevestiging, de vraag borrelt nu wel op wat ik er nu mee doen moet. Vertellen aan familie en vrienden? Dat is niet zo mijn stijl, en waarom zou ik? Het laatste wat ik wil is dat mensen, vooral familie en vrienden, anders naar me gaan kijken. Ongemerkt zal dat toch gebeuren, denk ik. Het liefst blijf ik gewoon mezelf, dat gaat me best aardig af tot nu toe. Ik grapte tegen mijn man, het is nou net alsof ik uit de kast moet komen en een coming out party moet geven. Ik heb iets teveel fantasie dus ik zag het al voor me. Een zaal afgehuurd, geen ballonnen maar slingers met daarop hoera een autist. Ik kan er wel om lachen soms. Ik lach sowieso veel weg ook, mensen komen dan toch minder dichtbij. Zelfs dát staat er in het diagnostisch onderzoek, wat wel 26 pagina’s telt. ‘ze lacht veel weg’. Klopt helemaal. Ik was ook best zenuwachtig tijdens het onderzoek. Het is toch iets wat ik niet dagelijks doe immers.

Het nadeel van alles was wel dat het zo ontzettend lang heeft geduurd. De wachtlijst was een jaar, de diagnose stellen was in een paar weken voor elkaar. Vervolgens moest ik daarna weer maanden wachten op de uitslag. Als behandeling hadden ze nog een aantal therapieën die ik kon gaan doen, ook weer een wachtlijst voor. Niet te geloven, waarom moet dat allemaal zolang duren? Een jaar wachten, dat is niet voor iedereen weggelegd. Een jaar wachten in de ‘geestelijke gezondheidszorg’ moet toch eigenlijk niet kunnen. Door het jaar heen bekroop me het gevoel dat het, doordat het niet te zien is, de mensen dan maar moeten wachten. Absurd.

Sinds mijn diagnose hoor ik wel eens dat het lijkt alsof ik nu autistischer ben. Dat is niet zo, ik ben eigenlijk meer mezelf geworden. Ik zeg wat vaker nee, probeer een dag helemaal vrij te houden in een week en geef soms toe dat ik erg moe ben. Allemaal zaken, die heel gewoon zijn, maar voor mij een hele opgave. Toegeven dat ik soms erg moe ben bijvoorbeeld. Dat voelde enorm als falen, als jonge vrouw moe zijn dat kon natuurlijk niet. Nu vind ik dat dit wel kan. Het is een zoektocht met vallen en opstaan. Gelukkig ben ik ook niet alleen op dit spectrum. Dat is geruststellend.