Doe effe normaal!

Ik heb er al eens eerder over geschreven maar (goed) slapen is in ons gezin zeg maar nogal een dingetje.

 Alhoewel, om te stellen dat er binnen ons gezin slecht geslapen wordt is misschien wat overdreven. Ik kan beter zeggen dat het slechte slapen een deel van mijn gezin betreft.

Oudste slaapt al sinds zijn 5e levensjaar goed in en door en slaapt,  sinds hij een echte puber is en dus  ook veel later naar bed gaat, tot laat in de ochtend uit.

Mijn man brengt, nadat hij om een uur of 12 naar bed gaat, diep snurkend de nacht door en zegt zelf goed tegen korte nachten te kunnen. Daarnaast is hij vermoedelijk een beetje doof aan 1 oor dus als hij op zijn goede oor ligt hoort hij ook niets van wat er zich buiten hem afspeelt en waar hij eventueel wakker van zou kunnen worden. Ook als hij op zijn slechte oor ligt krijgt hij niets meer mee dus hij zal wel gewoon een heel diepe slaper zijn. Heerlijk voor hem, minder fijn voor mij.

Want:

Jongste is inmiddels ook een tiener en zou theoretisch beter moeten gaan slapen.

Theoretisch, want hij slaapt daarentegen, net zoals ik, licht en slecht door en wordt daarnaast ook weer heel vroeg wakker. En dat is niet het recept om je lekker fit te voelen bij het opstaan.

Jongste gaat, doordat hij zo vroeg wakker is en kwalitatief een slechte nachtsrust heeft,  voor zijn leeftijd redelijk vroeg naar bed. Hij vraagt daar zelf om omdat hij na het avondeten gewoonweg kapot is. 

Hij gaat dus op tijd naar boven en valt s’avonds om een uur of 8, na het afwerken van zijn slaapritueel,  redelijk goed in slaap. Daarna komt echter het grote aanmodderen.

Hij komt er voor 12 uur s’nachts altijd wel een keer uit.  Is het niet om een slokje water te drinken of om te plassen, dan is het wel voor iets anders. Na 12 uur  s’nachts wordt hij ook vaak wakker doordat hij een nachtmerrie zegt te hebben of omdat hij gewoon even bij ons wil zijn en aan ons, zijn vader en moeder die dan eindelijk liggen te slapen, iets belangrijks wil vertellen. 

Omdat dit gedrag absoluut niet wenselijk is en voor geen van allen fijn, hebben we hier ook al van alles mee geprobeerd, opvoedingsgewijs. Van liefdevol nachtelijk begeleiden zonder praten tot het overdag middels fantasiespel naspelen van de situatie die zich s’nachts heeft voorgedaan. 

Maar het mag allemaal niet baten.  Hij slaapt gewoon niet door.

En hoewel hij s’morgens kapot is slaapt hij ook nog eens, als zure kers op de taart, niet uit. 

Jongste is altijd om half 6 wakker. Hij maakt er al jaren een gewoonte van om dan luidruchtig te gaan plassen waarna hij de badkamerdeur even extra stevig dicht trekt terwijl hij tegen zijn knuffels praat. En daar word ik dus ook weer wakker van. Gelukkig hebben we wel voor elkaar gekregen dat hij er pas echt uit komt om ons te wekken om 7.00 uur.  Dat is de tijd die zijn digitale wekker aangeeft en als hij dat ziet mag hij er uit. Standaard komt hij dan onze kamer ingeslopen om te zeggen dat het “7 nul nul uur” is en dat hij wakker is.  Dat klinkt als heel aandoenlijk en dat is het ook maar na een aantal doorwaakte nachten zie je dat toch anders. Liever sliep ik eens een keertje uit moet ik zeggen, zeker in de vakantie!  En even heel kort en bondig en politiek niet zo correct gezegd:  ik ben daar na 15 jaar slecht slapen eigenlijk helemaal klaar mee. Vooral omdat slaap zo vreselijk belangrijk voor een mens is!

De laatste tijd lees ik daar steeds vaker allerlei artikelen over en ik lees dat je, voor een gezond levensritme, eigenlijk  wel 7 of 8 uur slaap aan 1 stuk nodig hebt per nacht. 

Ik probeer die uren te maken door vroeger naar bed te gaan maar door Jongste zijn nachtelijke capriolen gaat het aaneengesloten slapen gewoon niet lukken.

Van de week was het weer zover: Jongste kwam om 2 uur s’nachts weer heel zachtjes de kamer in geslopen. Meteen werd ik wakker. “Wat kom je doen? ” vroeg ik redelijk rustig maar van binnen kokend. 

“Ik mis jullie” zei Jongste.

Hoewel het er erg schattig uitkwam en het natuurlijk van veel liefde getuigt,  kon ik het op dat moment even niet schattig vinden. Ingehouden briesend zei ik tegen het manneke dat hij nu toch echt 10 jaar was en dat hij eens “effe normaal moest doen”.

Jongste schrok ervan en ik nog meer maar ik meende het eigenlijk echt. Ook al komt dat nogal cru over om dat zo te zeggen. En ik schaamde me enorm over die uitdrukking. Want hoewel ik graag wil dat hij normaal doet, hij is en blijft anders, ook in zijn slaapgedrag!

Gelukkig vielen we (ik met een slecht geweten en hij met de schrik in zijn lijfje) allebei toch weer in slaap om de volgende ochtend om “7 nul nul uur weer wakker  te worden. Het eerste wat hij zei nadat hij had gezegd dat het “7 nul nul uur” was en dat hij wakker was, was “sorry mama voor het wakker maken,  sorry,  echt heel erg sorry” .

Aangedaan van zoveel gewetenswroeging  nam ik hem liefdevol in mijn armen en gaf hem een dikke kus. Het had indruk gemaakt op ons beiden, geloof ik. En die indruk bleef hangen want na deze nacht (en ik klop het even af) heeft Jongste me de afgelopen week niet meer wakker gemaakt.

Ik hoor hem nog steeds als hij gaat plassen, als hij zelf water gaat drinken of tegen zijn knuffels kletst  maar hij roept ons niet meer. Want och arm, hij kijkt wel beter uit!

Zal het er dan toch nog eens van gaan komen dat ik een “normale” nachtrust ga krijgen?

Aan Jongste zal het hopelijk niet meer liggen!