Don Quichote

Soms voel ik plots de noodzaak te onderbouwen waarom ik mijn ervaringen en dan vooral mijn ervaringen over stigma denken wil gaan delen. Op het World Wide Web ook nog eens. Hoe is dat idee zo ontstaan, wanneer is dat besloten en vooral WAAROM?
Het ontstaan van het idee van het schrijven van een blog is al weer een tijdje geleden.Ik denk nu zo’n kleine 4 jaar. Sterker nog, ik weet het bijna zeker dat het 8 weken na 23 maart 2013 was. Ik weet dat nog zo goed omdat ik op die dag precies 8 weken ziek thuis was. Ziek van mijn werk, ziek van alle ervaringen.Ik wist niet wat ik had maar ik kon niets anders doen dan huilen.

Maar zoals dat dan gaat conform de Wet Verbetering Poortwachter moest ik van mijn toenmalige leidinggevende snel nieuwe plannen gaan maken. Door mijn tranen heen ging dat best. Dacht ik. Ik moest het kunnen van mezelf. Zij had namelijk een hele reis gemaakt om bij mij thuis, na het uitwisselen van wat ditjes en datjes, eens flink het plan van aanpak door te akkeren dat zij voor mij had meegenomen. Dus, was haar vraag: Hoe dacht ik dat te gaan doen, nieuwe plannen maken?”

Ik voelde me verplicht om haar met een antwoord terug te laten reizen naar mijn “oude werkplek”. Ik wilde haar niet teleurstellen. In de verzuimregels (die ik nota bene zelf had bedacht), stond nl. dat je bij mensen met psychische klachten snel moest handelen anders zou het wel eens flink uit de hand kunnen lopen. Wat dat dan weer was stond er niet bij maar ik wilde natuurlijk niet dat dat zou gebeuren, dat het “uit de hand zou lopen”.
Mijn toenmalige leidinggevende had nogal een directe stijl van leidinggeven. De vraag om een plan was wettelijk gezien haar goed recht maar vanuit het empathische perspectief paste de vraag niet echt in het scenario. Ik wist op dat moment niet eens meer hoe ik mijn kinderen naar school moest krijgen dus zo’n vraag maakte wel “iets”bij mij los.

Maar ik vind: vragen staat vrij en dat was haar vraag en als er een vraag is (en dan met name van een hogere leidinggevende) dan wil ik daar graag meteen antwoord op geven. Ik bedacht het antwoord dus even snel. Met gelijk een daar onderliggend stappenplan. Want ook al kon ik de basis dingen niet meer in mijn leven, ik ben wel altijd heel erg goed geweest en gebleven in het maken van stappenplannen. Dat is echt een kernkwaliteit al zeg ik het zelf. Uitvoeren lukt iets minder goed maar dat is van ondergeschikt belang. Maar leg mij een probleem voor en ik heb een stappenplan. Alsof ik over een archief beschik van stappenplannen voor alle vaak -en minder vaak voorkomende problemen. Het was ook mijn werk al die jaren, nieuwe plannen maken en schrijven en dan mensen zover krijgen dat ze het ook nog gingen doen. Dat moest nu toch ook weer lukken?

Mijn plan was als volgt: Ik wilde dat mijn ervaringen niet allemaal voor niets waren geweest en ik wilde anderen met vergelijkbare ervaringen gaan bijstaan/ adviseren. Ik ging weer aan de slag. Want je moet weten, als ik gevangen word door het wereld verbeterende en wereld reddende vuur, dan is er bij mij geen houwen meer aan.  Dan ga ik meteen voor de goede zaak aan de slag! Helaas  vaak zonder enige realiteitszin. Don Quichote is er niets bij!

Maar ik ging. Ik zou “multi inzetbare ervaringsdeskundige” worden. Met een eigen blog en misschien ging ik wel live verhalen vertellen aan mensen die mijn verhaal wilden horen. Die ik kon raken met mijn verhalen. En dat ik ze zou inspireren. Want al die ervaringen zouden toch niet allemaal voor niets zijn geweest?
Dat is nu een kleine 4 jaar geleden.8 weken na 23 maart 2013 om precies te zijn.
Nogmaals welkom op mijn blog! Die is er gekomen, en de rest?