Een autistische stoornis is aan de buitenkant niet te zien, waardoor de beperking voor de buitenwereld vaak lastig te begrijpen is.

Mensen met autisme ondervinden hun hele leven beperkingen en problemen in het dagelijkse leven. Aan de buitenkant is bij mij niet te zien dat ik autisme heb en dat geeft herhaaldelijk problemen en onbegrip. Daar kunnen weer vervelende reacties over ontstaan waar ik op dat moment niks mee kan. Daarna ben ik weer erg ongelukkig omdat ik zoveel dingen wil maar het me niet lukt.
Dan voel ik weer hoe ellendig autisme kan zijn!
Ik zeg vaak: ‘ ik had liever een duidelijkere handicap dan dit, dan zagen ze tenminste dat er iets is met mij. ‘
Ik heb er ontzettend veel last van dat mensen dingen verwachten van mij die ik niet waar kan maken. Niet omdat ik niks wil, maar omdat het me simpelweg niet lukt. Hoe graag ik ook wil. En dit willen de meesten mensen niet snappen.
Hierdoor kunnen mijn klachten nog meer opspelen waardoor ik weer merk dat ik depressiever word.
Bovendien kunnen vrouwen met autisme hun beperking beter camoufleren. De lach op mijn gezicht zegt niet dat ik niet steeds een strijd moet leveren.

Uiteraard heb ik dit in mijn thuissituatie niet. Ik heb inmiddels een fijne flat waar ik me heel thuis voel. De verhuizing, met alles wat daar bij speelde, heeft mij veel energie gekost. Maar ik ben trots op mezelf dat ik in die tijd gewoon ben blijven werken.
Weliswaar halve dagen omdat ik, godzijdank, nog steeds in de ziektewet zit. Dit omdat ik in het doelgroepregister sta en met goedkeuring van mijn baas natuurlijk. Ook dit vind ik niet fijn maar ik kan momenteel gewoon niet fulltime werken. Dit is niet omdat ik het niet wil maar weer omdat het me niet lukt.
Op het werk moet ik continue mijn autisme ‘camoufleren’. Ik word daar erg overprikkeld en moe van. Sociaal contact gaat mij moeilijk af, laat staan een praatje met iemand maken. Dat kost me ontzettend veel energie maar dat ziet niemand aan mij. Op het werk ben ik een hele andere Mayke dan dat ik in het echt ben. Op het werk heb ik echt een masker op. Mensen zien mij vaak lachen maar weten totaal niet wat er binnen in mij gebeurd. Dit is voor mij ook heel vermoeiend en niet leuk. Het resultaat na een dag werken is nog meer angst en depressieve klachten omdat ik de hele dag teveel prikkels heb gekregen.

Vorige week heb ik nog samen met mijn moeder een gesprek gehad met mijn baas. Dit is voor mij echt een opluchting zodat er weer wat frustraties en irritaties weg gepraat kunnen worden. Ik ben blij dat mijn baas zoveel rekening met mij houd maar dit kan ook lastig zijn voor mijn collega’s. En dit snap ik volkomen! Maar ik ben nou eenmaal anders dan anderen waardoor ik niet kan zijn zoals iemand anders dat wel kan zijn.
Nogmaals, het is helaas alleen de buitenkant die mensen zien en niet de binnenkant. Dus mensen oordelen zonder dat ze ook maar 1% snappen van wat er in mijn hoofd omgaat.

Maar ik heb gelukkig een hele lieve vriend die me steunt en daar ben ik heel blij mee. Door hem zit ik ook iets beter in mijn vel. Ik kan alles met hem bespreken en hij geeft mij altijd een goed gevoel. Mijn frustraties kan ik altijd bij hem kwijt en dit lucht mij dan ook erg op waardoor ik uiteindelijk weer minder depressief ben.
Maar ook voor hem is autisme soms niet te begrijpen. En dat neem ik hem ook niet kwalijk want zelfs ik kan mezelf soms niet eens begrijpen. Laat staan een ander. Maar hij doet wel zijn best om mij altijd te willen begrijpen en te steunen in alles. Hij zorgt ervoor dat ik veel angsten weet te overwinnen en dingen die ik niet (alleen) durf doen wij samen.

Het leven met autisme is moeilijk,
Maar het leven in een wereld die autisme niet begrijpt is nog veel moeilijker!