Een bittere pil

Vandaag zat het tegen. Al vanaf half 10 s’ochtends wist ik dat deze dag, in populaire termen gezegd, “hem niet meer ging worden”. Ik wilde eigenlijk naar huis en onder mijn dekbed heel erg gaan liggen mokken.  En dat alles door 1 bezoekje aan de apotheker.

Je moet weten, dat ik als moeder van 2 zorgintensieve kinderen met zelf ook een ruime ervaring in herstel,  in een kalenderjaar heel wat artsen en behandelaren af loop. Kinderarts, oogarts, psychiater, sociaal psychiatrisch verpleegkundige, cardioloog, KNO arts, ergotherapeut, fysiotherapeut, psycholoog, orthopeed, longarts, orthodontist.

Mooie lange woorden waar je je voordeel mee kunt doen tijdens een potje scrabble. Toch bezoek ik ze liever niet. Ik heb ze dit jaar namelijk even genoeg gezien en gesproken. Hoewel ik heel blij met ze ben, kosten de meesten van hen mij erg veel tijd en energie. Zeker omdat er vaak ook nog een medicatietraject voortvloeit uit die bezoeken.

Vooropgesteld: ik ben nog steeds geen voorstander van het lukraak voorschrijven van medicatie en het klakkeloos opvolgen van betreffende voorschriften. Maar geloof mij, soms kan het gewoon niet anders dan dat je slikt wat er je voorgeschreven wordt, wil je een beetje normaal leven leiden.

Dus iedere keer als ik weer een medicatievoorstel krijg, onderwerp ik de adviezen van de behandelaren aan een grondig onderzoek en spit ik de bijsluiters door op de meest nare bijwerkingen. Om dus soms toch te moeten besluiten dat we er voor gaan. Of niet.

Iedere week op zondagavond gaat mijn man er “gezellig” voor zitten, pillendozen in de aanslag, klaar om ze te vullen. Wat is er nog, wat moet bijgevuld? Stoppen we ergens mee? Het zijn vragen waar een middelgrote vestiging van Ikea nog iets van kan leren. Logistiek gezien dan.

Is iets op dan spoed ik me de volgende dag meteen naar de apotheek, de controlfreak in mij laat liever geen gaten vallen in deze waterdichte bedrijfsvoering. Helaas heb ik ook anderen nodig in dit proces. De behandelaar schrijft voor, de groothandel koopt in, de farmaceut maakt het en de apotheek levert en meestal gaat dat leveren vrij vlot.

Maar vandaag niet. Ik had al een kleine week een recept uitstaan voor een behoorlijk levensreddend medicijn en kreeg van de apotheek maar geen signaal dat “het” er was. Ik had al wel eens iets gelezen over dat sommige medicijnen gewoon “op” waren en de commotie die dat gaf, maar dat was tot op heden aan mijn deur voorbij gegaan.

Maar nu ik maar geen bericht kreeg begon ik me toch echt zorgen te maken want het weekend kwam er aan. En extra zorgen, ook al zijn ze licht, moeten bij mij eigenlijk meteen weg gewerkt worden dus toen ik er toch langskwam, vroeg ik de apotheker om opheldering. En die kreeg ik: het middel was niet leverbaar, nu niet en misschien duurde het wel weken. Helaas. En ik kon het er mee doen.

En toen gingen mijn alarmbellen af. Ik kan namelijk niks met een laconiek “helaas” als het om medicatie gaat. En als ik ergens niks mee kan dan ga ik op de stand aan. De stand aan is in mijn geval het niet meer kunnen stoppen met het stellen van vragen. Want, wil ik weten: hoe moet dat dan al die dagen zonder? Met mij, met ons?

Heeft meneer de apotheker al wel gebeld naar de groothandel? Zo nee, kan hij dat gaan doen dan? Zo ja, wanneer dan? En weet hij wel dat als er nog meer dagen over heen gaan wij dat echt niet zomaar aankunnen?

Stoïcijns keek de apotheker mij aan. Hij had zichtbaar al vaker met dit bijltje gehakt. Hij perste met veel moeite een tip uit zijn mond:  ‘ik  kon zelf wel gaan rondbellen , er zou vast wel voorraad zijn bij een aantal grotere apotheken’.

IK kon dus gaan rondbellen, HIJ dus niet.

Het was me duidelijk. Daarom was mijn volgende vraag (ik stond nl. nog steeds op aan) : waarom heeft u dat zelf nog niet gedaan in het kader van de klantvriendelijkheid en stel het is ergens anders wel op voorraad, wie gaat dat dan weer halen?

Ik voelde de bui al weer hangen. Als ik aan sta luister ik meestal toch niet naar het antwoord maar hij gaf er toevallig ook geen. Had hij niet. Helaas. Ik moest dus snel naar huis, gaan rondbellen voor mijn eigen medicatie.

Gelukkig kon ik, na een paar telefoontjes en een half uur verder, mits ik er binnen een uur was want langer konden ze het medicijn niet vasthouden, terecht bij een ziekenhuis aan de andere kant van de stad.

Ik belde snel naar mijn eigen apotheek  dat de apotheker het recept kon doorfaxen. Maar dat kon hij niet, hij had het nl. te druk en kon het op zijn vroegst vanmiddag doen. Ik dreigde weer allerhande vragen te gaan stellen en boos te worden maar kon me inhouden. Ik had geen tijd om boos te worden. Ik had namelijk geen seconde te verliezen, zo voelde het inmiddels.

Met stoom en rook uit mijn oren wachtte ik een half uur in de apotheek op mijn eigen recept en reed ik daarna met gierende banden naar het ziekenhuis. Na weer een half uur wachten kreeg ik het begeerde spul in handen. We waren gered! Ik zag het weer zitten.

Hoewel het een bittere pil was geweest en wel heel veel gedoe voor 1 tabletje had ik het zelf toch weer opgelost. Ik was trots op mezelf!