Een dagje uit

Het is al weer een paar maanden geleden dat het spontaan bij me op kwam. Ik bedacht zomaar dat we het weer een keer gingen proberen. We zouden gewoon weer, zoals zoveel gezinnen een dagje uit gaan. En dat met zijn vieren!

Oudste en ik vinden de Efteling, net zoals de meeste attractieparkbezoekers,  fantastisch en   omdat er een mooie kortingsactie was, had ik bedacht dat, al zouden we het maar een half dagje volhouden, we het geld er toch al uit zouden hebben door de lol die we hadden.

https://www.ed.nl/brabant/efteling-met-meer-dan-5-miljoen-bezoekers-best-bezochte-attractiepark~a191b459/

Die kans moesten we dus grijpen! Ik maakte mezelf wijs dat het deze keer een dagje pretpark werd ter waarde van  niet een hele kar vol met boodschappen maar slechts ter waarde van een halve kar. Dat viel toch reuze mee?

Ik schafte snel de kaarten aan maar al na een minuut na aanschaf twijfelde ik al weer.

Als wij namelijk “iets” gaan ondernemen, en dat geldt al voor het maken van een boswandeling of iets dergelijks, dan moeten wij ons daarop voorbereiden als ware het een echte survivaltocht. En als we de bestemming hebben bereikt dan begint het survivalparcours voor ons pas echt!

Heel vermoeiend voor de kinderen maar zeker ook voor ons. Na zo’n 12 jaar aantobben weet ik inmiddels dat het best handig is om te onthouden dat het voor ons niet zo vanzelfsprekend is als bij een normaal gezin om even “iets” te gaan doen. Beter gaan we opgesplitst of helemaal niet. En dat “iets” is “iets” in de breedste zin van het woord.

Het gaat over op vakantie gaan, een dagje naar het strand of zelfs even kort de stad in. Het gaat gewoon niet of we proberen het wel maar moeten dan een heleboel hobbels, met flink wat zweet op de rug, nemen. Het is een gegeven. We doen daarom gewoon niet al te vaak “iets” met zijn allen.

En soms doen we het gewoon wel. Omdat ik ook mooie herinneringen wil maken met mijn gezin. En begrijp me niet verkeerd, die maken we ook zeker maar dat is dan op een heel ander niveau, we doen bijvoorbeeld een spelletje of we gaan gourmetten met zijn vieren.  Dat is voor ons ook al heel erg leuk. Maar ik wil ook wel eens iets doen waar ik andere gezinnen zo blij van zie worden. Ik wil dat ook zo graag voelen…..

Hoe verloopt zo’n “iets doen scenario” dan, zul je misschien willen weten? Het scenario verloopt vaak hetzelfde: Na een woelige autorit met veel geruzie en gedoe komen we “ergens” aan waar we “iets”gaan doen.

Ik zal voor nu gemakshalve het voorbeeld pretpark hanteren. Sinds kort splitsen we op na aankomst. Oudste wil in alles wat maar een beetje op een achtbaan lijkt en dat moet dus met mij omdat mijn man,  door een ongeluk van jaren geleden, bij het minste geringste bultje in de weg whiplash-achtige verschijnselen krijgt. Dan is het dus niet handig om in een achtbaan te gaan. Jongste mag sowieso, al zou hij het durven, bijna nergens in vanwege zijn beperking.

Jongste wil al snel na aankomst gedragen worden want hij is moe van de autorit. Dat doen we niet want hij moet meer bewegen en tillen kunnen we hem al 4 jaar niet meer. In de aangepaste grote buggy mag hij pas, uit principe, later, na zelf wat gelopen te hebben.

Jongste rent daarop snel weg en gaat overal als een dolle op af, totaal overprikkeld door alle geuren en door de harde muziek die er wordt gespeeld. We splitsen nu echt op want jongste is kapot en moet naar een prikkelarme omgeving. Ik kan dat op dat moment ook echt wel gebruiken maar dat kan je natuurlijk niet maken.

Oudste wil namelijk ergens in! Oudste wil eigenlijk overal in en ook  dat ik doe wat hij zegt. Als een dictator gebiedt hij mij mijn bril af te zetten, verbiedt hij mij te gillen en moeten we van hem rennend door het park om geen minuut te verliezen.

Na 1 uur in het pretpark belt mijn man op dat jongste naar huis wil. Het is hem teveel geworden. Hij huilt aan 1 stuk door, zelfs vanuit het reuzenrad hoog in de lucht kun je zijn huilen horen.

Mijn man en ik willen ons niet laten kennen, wij zijn toch ouders met een duidelijke opvoedvisie?  (Ik heb zelfs jaren gedacht dat wij te slap waren qua opvoeding en dat het dus allemaal aan ons lag, gelukkig weet ik nu beter).

We negeren het gehuil en gaan ergens in. We zetten door want het is zonde van het geld en de moeite die we er tot nu toe voor hebben gedaan. En oudste heeft het altijd erg moeilijk met plotselinge veranderingen dus we willen voor hem nog even blijven. Ik zou inmiddels ook wel op de grond willen gaan liggen huilen maar ik weet me te beheersen. Gelukkig maar….

Het lukt nog net om 1 extra uur in het park te blijven. Oudste is nog bijna nergens in geweest vanwege de wachtrijen. Jongste is totaal overprikkeld, niets helpt meer om hem te troosten. Met het klamme zweet op onze rug gaan we naar huis, de kinderen ruziënd over wie waar mag zitten en naar welke muziek er geluisterd wordt.

Daar hebben ze dan plots wel weer de energie voor! Thuisgekomen ploffen we doodmoe op de bank en nemen ons voor om nooit meer samen zoiets te gaan doen.

Zo gaan deze uitjes dus meestal en je zult begrijpen: van dit alles heb ik eigenlijk meer dan genoeg.

Maar een dagje weg, iets doen, dat moet toch kunnen? Het is een kwaliteit van mij om zware dingen snel weer te vergeten maar het is tevens mijn valkuil. ik leer niet zo heel erg veel van deze ervaringen.

In plaats van dat ik het aanvaard, vergeet ik snel alles en blijf ik steeds pogingen wagen. Ik hou gewoon hoop dat het op een dag toch zal lukken, al is het maar voor 3 uur leuk, dan is het wel “leuk” geweest! Noem me naïef, noem me moedig of juist dom, het is zoals het is.

Dus soms doen we het gewoon wel. En gaan we toch weer voor een keer naar de Efteling. Want zeg nou zelf: ook al betalen we er zelf een hoge prijs voor,  wat is nou een halve kar weekboodschappen op een mensenleven?

Dit delen