Eindelijk een beetje eer van mijn werk

Ik voel me al jarenlang onzeker. En dit is door mijn werksituatie, IQ, familieperikelen,en al dat getouwtrek dat ik anders ben dan anderen… niet beter op geworden. Maar ik ben ook wel iemand die echt mijn best doe om goed met de maatschappij mee te komen.

Voorlopig mag ik bij mijn huidige bazin niet meer dan 4 dagdelen werken. Binnenkort is er een scholendag waardoor ik een hele dag moet werken en ook nog komende week op een dinsdagavond.
Van mijn werkcoach heb ik de opdracht gekregen om hiervoor een werkdeel vrij te nemen en dan opschrijven als werken. Ik moet dan met de bazin overleggen dat deze werkdeel geruild wordt met wanneer ik extra moet werken. Dit heeft te maken met de poortwachtersregeling vanuit de Ziektewet. Als ik meer werk, krijg ik in principe geen extra verlof voor. Vandaar deze ruilscenario.
In september krijg ik slechts 70% van de uren dat ik zogenoemd op ziek sta. Normaal gesproken was ik allang uit de Ziektewet. Maar aangezien er super moeilijk is om aan goed passend werk te komen, laten ze me nog voor de uren dat ik niet betaald werk op ziek staan. Dit met uitzicht dat het mogelijk is dat ik in september 2018 niet in de WIA terecht kan komen, omdat ik niet meer echt ziek ben.

Omdat er een compagnon is afgevallen, gaat de nieuwe baan in Enschede niet door. Dat is vreselijk balen. Want dat werk was op mijn lijf geschreven. Ik ben daar best wel down onder geweest. En een vrouw van 58 jaar, waar toch al een smet op zit, is al nauwelijks mogelijk om werk te krijgen welke bij mijn affiniteit en niveau past. Daarnaast zit ik ook met een diagnose waaruit is geschreven dat ik een laag gemiddeld IQ heb. Deze titel, naast kernautisme-, draag ik ook met mij mee.
Hierdoor heb ik het gevoel dat ik niets kan en nergens voor deugd. Mijn begeleidster heeft niet de indruk dat ik een laag gemiddeld IQ heb, omdat ik volgens haar dingen heel slim en actief oppak. Ook dat ik voor mezelf foefjes heb gevonden om met mijn vorm van autisme om te gaan. En ze vindt: als ik iets op de normale manier niet voor elkaar krijg, dat ik trucjes heb om het op een andere reguliere manier te doen…..
Mijn begeleidster wil zoveel mogelijk mij helpen om op een andere manier te helpen, waardoor ik weer waardegevoel in mezelf krijg.
Het is voor mensen met geen of te weinig uren werk al moeilijk om aan een betaalde baan te komen, laat staan als je je leeftijd niet mee heb en ook nog de zogenoemde afstand tot de arbeidsmarkt heb met de IQ welke bij mij jaren geleden voor de diagnose autisme, opgemeten is. (Onlangs nog een 2-delige documentaire geweest dat het moeilijk is voor 55+ aan betaald werk te komen)

Afgelopen vrijdag was ik jurylid bij het verspringen en hinkstapsprong bij onze atletiekvereniging.
Ik heb de mensen opgeroepen en de afstanden heb genoteerd. Als eerste in het kort uitleggen wat de regels zijn en de namen oproepen of iedereen er is.
Bij de cd-jeugd bleek een meisje te zijn wie slecht ziend is. Ik schat haar rond een jaar of 10. Omdat ik ook melde dat alleen geldige sprongen meetellen, kwam het meisje bij mij: Ik heb altijd ongeldige sprongen omdat ik de balk niet kan zien. Oei ik voelde al de onzekerheid en het afgewezen gevoel van dat kind. Ik overlegde even met mijn collega’s en hoofd jury, wat kunnen we voor dit meisje doen. En uiteraard heel terecht: voor haar wordt de regel aangepast en de afstand wordt altijd opgemeten. Ik gaf het meisje aan: Ik vind het heel goed dat je dit bij ons gemeld heb, dat kunnen we alleen maar waarderen.
Dus ze heeft mooi het aantal van 3 sprongen kunnen doen. Hopende dat ze hierdoor zich ook gewaardeerd voelt. Zo’n kind moet toch ook op een leuke manier mee kunnen doen. En ze is toch net zo waardevol is als ieder ander.
Voor mij gaf dit ook een goed gevoel dat ik een taak had, welke ook echt nodig is geweest. Het ging zelfs heel uitstekend. Ik heb zelf een hele luide stem van mezelf en kon deze ook op een goede manier inzetten. Ook de manier van afwerken en samenwerking met de anderen ging uitstekend.
Eindelijk een gevoel dat ik zelf toch een verantwoordelijkheid had en dat ze van mij afhankelijk zijn, dat de wedstrijd goed verliep.

Later heb ik en de anderen uiteraard ook, een mailtje ontvangen, dat deze avondwedstrijd prima is verlopen. En heb ik hier toch een mooie bijdrage aan geleverd. Het was ook nog leuk om te doen.

Maar goed dat ik nog vrijwilligerswerk doe, zoals bovenstaande.