Emotionele shocktoestand

Er zijn perioden dat het allemaal niet mee zit. De tegenslagen volgen elkaar op en je hebt geen rust of tijd om er iets aan te doen, als dat al kan. Of het is één dusdanige tegenslag dat de moed je al meteen in de schoenen zakt. Vaak is er niet eens een emotie bij betrokken en ga je gewoon stug door. Als er dan wel emotie vrijkomt dan, past dat ook bij de situatie. Een treurige gebeurtenis brengt verdriet, een spannende activiteit kan angst oproepen en een onrechtvaardige situatie frustratie. Maar er zijn omstandigheden waarbij je zo machteloos wordt en onredelijk van hetgeen dat er gebeurd dat de emoties geen kant op kunnen en dan ontstaat er een:

Emotionele shocktoestand
Een emotionele shocktoestand kan verschillende vormen aannemen. Als eerste is er het onderscheid tussen passief en actief. Passief zou kunnen zijn dat te midden van alle chaos de persoon in kwestie enorm apathisch wordt. Dingen vallen uit handen of blijven staan. De persoon in kwestie kan ook blijven staan of gaan zitten. Ook kan deze een aantal andere handelingen gaan doen, zonder er erg in te hebben. Ze kunnen dan ook onbereikbaar worden voor anderen in hun omgeving. Een actieve shocktoestand is dat er vaak één of meerdere situaties uitkomen die niet passen bij de situatie zelf. Dit kan al heel klein, bijvoorbeeld dat je van blijdschap gaat huilen, dat je boos wordt om je zwakten als angst of verdriet te verbergen of dat je heel graag je woede ergens of iemand op wilt uiten.
Een specifiek voorbeeld is dat een bepaald persoon die bij mij iets (hoewel per ongeluk) iets kapot had gemaakt wat veel waarde voor mij had. Toen ik het voorwerp in stukken zag liggen, was ik zo overdonderd van hetgeen er net gebeurd was. Emoties en vragen als hoe het gemaakt kon worden, spookten door mijn hoofd. Impulsief had die persoon (en waarschijnlijk vele anderen) een woede- uitbarsting verwacht en ook normaal gevonden. Evt. wat verdriet of enigszins angst. Nee, niks van dat alles. Ik besloot heel beheerst naar hem te zijn en te glimlachen. Behalve dat deze reactie hem buitengewoon verbaasde, vond hij dit uiterst verdacht en eng. We hebben de afspraak uitgezeten en uiteindelijk werd het voorwerp gedeeltelijk hersteld, maar hij gaf achteraf toe dat hij weg wilde al kijkende naar mijn gedrag. Hij is ook niet meer langs geweest, maar daar was ik achteraf wel blij om.
Toch heb ik regelmatig ook bewust emoties moeten tonen die totaal niet pasten bij mijn gevoel. In tijden van depressie en zware frustratie werd mij toch geadviseerd en gedwongen om te lachen. Ach ja, mensen worden afgestoten als ze een somber iemand zien en bovendien komt het werk ook niet af. Ik heb mij voorgesteld als zijnde een krankzinnige. Dat deze het ook allemaal niet meer weet en van ellende maar gaat lachen. Dat werkt op zich wel, want als er een tijd geen problemen zijn, onthoudt het brein alleen het lachen en dat kan dan ook worden ingezet in goede tijden. Het is voor mij een uitlaatklep en een goed compromis om op die manier ook moeilijke emoties te tonen.
Meerdere voorbeelden zullen volgen, want deze gebeurtenis is niet het eerste en zeker ook niet het laatste. Bovendien ben ik er nu nog redelijk beknopt in gebleven. Er zijn veel meer details over bekend en die zal ik als een der vele ervaringsdeskundigen op dit gebied vast later uit de doeken doen, maar voor nu wordt vervolgd…..
1* Dit is een centraal begrip in mijn leven, dus het zal vast niet enige verhaal worden.