Even voorstellen maar nu wat uitgebreider:
Wie ik ben: Mijn naam is Anne-Marie, ik ben 47 jaar, ik ben getrouwd en samen hebben wij 2 hele lieve, grappige, bijzonder “bijzondere” kinderen. De jongste heeft down syndroom, de oudste worstelt met zijn executieve functies.
De kindertjes zijn jongens van 12 en 8 jaar. Ik hou erg veel van die mannen maar ik kan ook heel erg genieten van de rust als ze even weg zijn. Dat heb ik nodig. Best vaak eigenlijk. Even geen prikkels, even geen constante paraatheid. Sinds zij in mijn leven zijn staat mijn wereld op zijn kop. En niet zo’n beetje ook. Hoe dat komt lees je gaandeweg.
Waar ik van hou: Naast mijn kinderen en mijn man hou ik van schrijven, van analyseren, van creatief bezig zijn. Ontwerpen. Nieuwe dingen maken. Ontdekkend koken.
Ik hou van muziek en zelf muziekmaken. Hoewel ik geen nieuwe teksten kan onthouden zing ik in een band met 5 andere oudere jongeren.We maken rockmuziek.We treden op. Dat is mijn uitlaadklep.Maar ook mijn allergrootste angst.
Waar ik niet van hou: Ik hou niet van heel veel drukte, van alles tegelijk moeten, teveel informatie, harde geluiden, van onredelijke mensen, van onverdraagzaamheid, van oneerlijkheid, onechtheid, van vriendjespolitiek, van stigmatisering, van materialisme. Ik snap de wereld soms echt niet. En dat snappen anderen dan weer niet van mij.
Waar ik woon: Ik woon in een leuk, oud huis in het centrum van een grote stad. Het huis is gekocht toen ik goed in mijn (financiele) vel zat, althans dat dacht te zitten. Ik ben helaas een klein jaar geleden vanwege langdurig ziekzijn ontslagen bij een overheidsinstantie waar ik werkte als leidinggevende. Mijn werk was mijn alles, mijn identiteit. Zo had ik het geleerd van huis uit. Zo deed mijn vader het. Dus zo ging ik het ook doen. Dan zou alles goed komen. Het leven had echter (achteraf gelukkig) andere plannen met mij. Ik heb het alleen lang niet zo ervaren. En soms vind ik het nog steeds erg zuur.
Waar naar toe: Gelukkig dat het leven voor mij anders liep zeg ik dus achteraf want ik heb me zo vaak slachtoffer gevoeld van alles wat mij overkwam. Nu voel ik me , ondanks dat het mijn levenlang een wankel evenwicht zal blijven, heel langzaam beetje bij beetje iets sterker worden. Ben ik zoals dat heet op weg naar herstel.
Waarheen: En ben ik bezig de teugels die voor mij hangen te bungelen, te pakken.Ik wilde eerst schrijven herpakken maar ik heb ze nooit gepakt, nooit gezien, nooit aangeboden gekregen. . Ik leefde het leven alsof ik op de fiets zat en tegen iemand wilde roepen: kijk mij eens: “ met losse handen“. Niemand keek, niemand zag wat ik nodig had, het applaus dat ik zo hard nodig had, liefdevolle begrenzing, niemand greep in, ik viel alleen. heel diep. heel hard.
Ik zie de teugels hangen maar ik kan er nog (net) niet bij. Ze gaan me houvast geven zodat ik zelf richting kan gaan geven aan mijn leven. Met kennis over mezelf. Met nieuwe ervaringen die ik heb opgedaan over mezelf. Over anderen. Ik ben er bijna en soms weer bijna niet. Dat zal mijn wel verhaal blijven….Dat is herstel. Dat is het leven…..
