Familie en/of vriendschap

Zoals ik al mijn hele leven heb, heb ik niet of nauwelijks contact met mijn familie. En vriendschap vind ik ook betrekkelijk.

Eind augustus was er bij ons Volksfeest. Ergens bij wat kennissen van ons kwam de bloemencorso langs. Verder met Volksfeest doen we daar niets op uit. Mij allemaal veel te druk af.

Op een gegeven moment toen mijn man en ik bij die kennis waren, wees die kennis mij een plek aan welke 2 meter van de tafel afzat, terwijl anderen wel aan de tafel kunnen zitten. Meneer moest perse “door dat pad” naar de keuken, terwijl hij ook wel om mij heen kon, om naar de keuken te komen. Ik heb wel gemeld dat ik dat niet leuk vond, en mij dan de 3e rad aan de wagen voelde. Gelukkig waren er ook andere mensen wie wel met mij een gesprek aan wilde gaan over ditjes en datjes.

Na het kijken van de bloemencorso gingen we het dorp in om  een ijsje te eten. Het was vreselijk druk en door de kermis welke in het centrum bevond, gaf vreselijk veel prikkels. Gelukkig konden we op het terrasje van de ijssalon wel op een rustig plekje zitten. Toen we daar naar toe gingen, hield mijn broer ons aan. In bijzijn van zijn vrouw gaf hij aan dat mijn moeder in het Marienhof in Oost Gelre zat en dat ze wat vergeetachtig wordt. Dat zal allemaal vast wel. Maar in die drukte is het eigenlijk geen plek om zoiets te vertellen. Hij, en net zoals mijn zus, zal nooit met ons afspreken om ergens over dit soort zaken te praten. Laat staan om ons bij hen thuis uit te nodigen voor een kop koffie of zo. Zelfs niet met kerst, verjaardag of andere gelegenheid. Het zal me niet verwonderen dat ik en of Hendrik weer naar huis wordt verwezen als we bijvoorbeeld met een verjaardag of zo maar bij hem op visite zullen komen. En mensen wie daarna zullen komen, wel bij hen wordt toegelaten, ook al zal dit bezoek niet afgesproken zijn. Dus eigenlijk weer op de laatste plek komen te staan. Tja, wij hebben geen universiteit of vergelijkbare studie gedaan met een baan welke bij deze studie past.

Dat voelt allemaal zeker wel verdrietig. Maar ik moet ook oppassen dat ik niet door dit soort mensen laat lijden.

Een paar dagen later had die kennis, waar ik het net over gehad, in opdracht van ons een voederplateau gemaakt voor vogels. Een plank op een paal waaronder 4 pootjes. Ik had zo rond de 40 a 50 euro in mijn hoofd dat het eventueel zal gaan kosten. Want het is dan van massief  hout, welke hij bij bedrijven opkoop tegen een laag tarief of krijgt welke deze bedrijven niet meer kunnen gebruiken.

Mijn man wilde deze plateau ophalen en had hem 60 euro aangeboden. Die kennis van ons vond dit te weinig en vroeg er 105 euro voor. Want hij was 2 middagen hiermee druk geweest en had volgens hem niet eens alles berekend. Voor ons is het veel te duur en hij hoeft er niet van te leven. Hij had ook geen bonnen om als bewijs te laten zien hoeveel kosten hij aan heeft gemaakt. Dan is zijn uurloon, zonder wat naar de belasting te brengen, veel meer dan mijn brutoloon als werkende.

Dus bleef deze voederplateau daar staan, want mijn man wilde met mij hierover overleggen. Ik heb tegen mijn man gezegd, dat is veel te duur wat hij wilt ontvangen. Die kennis was zeker heel gepikeerd.

En wat denk je, wat is dan vriendschap en wat moet je van familie normaliter verwachten. Dat valt voor mij dan vies tegen. Ik heb daar ook best wel veel verdriet over. Want ik probeer altijd zaken heel soepel aan te pakken en behulpzaam te zijn, zonder er echt aan te verdienen.