Feestdagenstress

Mensen met een vorm van autisme zijn meestal erg gebaat bij een gestructureerd, voorspelbaar en prikkelarm leven. Ook bij ons in het gezin is de behoefte daaraan erg groot. Door het jaar heen bereiden we onze kinderen meestal ruim van te voren voor op alles wat komen gaat, hanteren we een bepaalde planning voor wat betreft de dagelijkse routine en hebben we ook duidelijke regels waar de kinderen zich aan dienen te houden. Dat geeft iedereen in het gezin de nodige rust en ruimte in zijn of haar hoofd.

Helaas komt er niet zoveel van zo’n gestructureerd en prikkelarm leven als het einde van het jaar nadert. Dat is voor de meeste gezinnen het geval maar in ons gezin komt dat net iets harder aan en is het van een iets langere duur.

En dan gaat het er niet om dat ik bijvoorbeeld aan het stressen ben over wat we gaan eten, of over dat ik alle boodschappen wel in huis heb gehaald of wat ik zal aandoen. Dat zal me werkelijk waar worst wezen. Ik ga er altijd van uit dat dat wel goed komt met de ruime winkelopeningstijden van tegenwoordig.  En zo niet dan is het ook goed.

Waar ik me wel druk om maak, is dat er weer een periode aankomt van dat oudste en jongste bijna de hele tijd ontregeld zijn door alle stress die die feestdagen met zich meebrengen. Dit omdat er zoveel te vieren valt en omdat ze/we zo lang op elkaars lip zitten. En ik ben zelf na afloop van alle feestdagen, eerlijk gezegd, nog het meest ontregeld. Dat dat niet voor niks is, zie ik na jarenlang mezelf voor de gek houden, nu haarscherp in.

Noem me hardleers of zelfs een beetje dom en/of naïef maar ik hoop elk jaar weer dat het dit jaar zal meevallen met de feestdagen. Ik hoop elk jaar weer opnieuw dat wij als gezin met zijn allen heerlijk zullen genieten van elkaar en de feesten die wij vieren. Elk jaar opnieuw verwacht ik  dat wij de mooiste momenten samen zullen beleven en herinneringen zullen maken die we voor eeuwig zullen koesteren in onze harten.

Bah…Daar begint het hele gedoe dus al. Want over die superirreële gedachtegang van hoge verwachtingen heen, dendert altijd met volle vaart de trein van de realiteit. En lopen de feestdagen voor mij en mijn gezin toch weer net iets anders dan gedacht. Dat is ook niet erg want alles gaat voorbij maar op het moment zelf is het allesbehalve fijn.

Ook dit jaar begon het al lekker vroeg met de ontregeling. Omstreeks half november kwam de Sint aan in Eindhoven en moesten de schoenen worden gezet. Na een aantal doorwaakte nachten met grote angsten van jongste over een Sint die toch echt op het dak liep, besloten we het idyllische plaatje van kindje in pyjama, zingend bij zijn met wortel gevulde schoen, te schrappen.  Weg ideaalplaatje maar welkom realiteit en dus een goede nachtrust!

Op 5 december konden wij dus nog redelijk fit aan het heerlijk avondje beginnen dat ik van te voren goed gepland had. Ik droomde van een avond met een leuke gezellige maaltijd en een Sint die langskomt met zijn pieten en cadeautjes. Na een maaltijd waarvan geen kind iets gegeten had door de spanning kwam de Sint de straat ingereden.

We zouden dit jaar de met zorg uitgezochte cadeautjes nu eens echt rustig uitpakken en zo iedereen evenveel aandacht geven. En hoewel we het van te voren toch echt hadden afgesproken, toen de zak ter plekke was, dacht jongste daar helaas toch anders over. Na het binnenhalen van de zak van Sinterklaas sleurde hij alles wat voor hem was uit de zak, omdat dat was wat hij wilde!  Oudste pikte dat uiteraard niet en ook wij zagen dat proces net even anders voor ons.

Na wat over en weer geschreeuw van oudste tegen jongste en vice versa waarbij er woorden uit die mondjes kwamen waarvan ik het bestaan niet wist, gingen we “rustig” de cadeautjes uitpakken. Na het laatste cadeau mocht er gespeeld worden maar jongste was zo kapot dat hij totaal overprikkeld en huilend naar zijn bedje vertrok. Oudste boos van ontzetting achterlatend met in gedachten die “rotbroer” die alle feestvreugde voor hem had verpest. Moe en aangeslagen gingen we daarna allemaal maar vroeg naar bed om ons alvast voor te bereiden op het grote kerstgebeuren.

De 2 kerstdagen zijn feestdagen waarop van alles fout kan gaan en waarop dat dan ook vaak gebeurd. Vaak doet het gourmetstel het net niet, vliegt er een servet in de fik en verbrandt een kind zich aan een spattend/spetterend pannetje of krijgt iemand, ondanks de vele waarschuwingen, enorme buikpijn van een overdosis aan suiker. Op zich komen deze dingen bij de beste families voor (of nog erger https://www.ed.nl/binnenland/families-vliegen-elkaar-in-de-haren-tijdens-diner-bij-van-der-valk~a19abc2a/) maar de stress die dit met zich meebrengt is voor ons gezin weer erg ontregelend en uitputtend.

Dit jaar zouden we voor de verandering gewoon wat hapjes eten en daarvoor zouden we gezellig een spelletje doen of ergens heen gaan. Maar oudste en jongste houden niet van spelletjes en wilden al helemaal nergens heen. Onder dwang maakten we uiteindelijk in de middag een wandeling. Ik verheugde me er op en zoveel moeite was het toch ook niet om even te gaan lopen? Na 10 meter lopen kon jongste niet meer lopen en wilde getild worden.

Dat doen we uiteraard niet met een kind van bijna 9 dus wierp hij zich huilend op de grond en oudste liep, zich doodschamend voor zijn ouders zoals een puber betaamd,  in ferme pas een kilometer voor ons uit. Na de wandeling  was jongste kapot en huilde om 6 uur al dat hij zo moe was en wilde slapen. Wij aten snel de hapjes op en lagen er uit arremoede ook maar tijdig in.

Op oudejaarsavond is iedereen meestal doodop. Dan zitten we al meer dan een paar dagen op elkaars lip en is het voor de kinderen niet meer vol te houden. Alles wat ze tegen elkaar zeggen wordt door de ander persoonlijk opgevat en er worden over en weer verwensingen naar elkaars hoofd geslingerd.

De een wisselt de ander af, daarin zijn ze wel consequent. Ik verlang naar vrede op aarde maar het is er gewoon niet in ons huis, om over de buitenwereld maar te zwijgen. De kinderen zijn kapot en willen vroeg naar bed. Wij zitten met het einde van de top 2000 in zicht ook te knikkebollen tussen de zelf gehaalde oliebollen.

En voor je het weet is het 00.00 uur geweest en is het weer begin januari. De dagen worden langer en de kinderen gaan weer bijna terug naar school en terug in hun structuur. Er dienen zich de eerstkomende maanden geen feestdagen aan en Pasen en Pinksteren kan ik wel hebben.
Ik zie nieuwe kansen. Ik heb er zin in! Ik ga het dit jaar allemaal anders doen.

Ik ga vooral veel dingen loslaten. Dat is voor mij als moeder beter. Omdat ik mijn kinderen niet kan veranderen maar wel mezelf. Ik hoop dat deze blog mij volgend jaar gaat helpen herinneren aan het feit dat ik de torenhoge verwachtingen nu eens echt een keer bij ga stellen. Want dat is, denk ik, mijn  grootste probleem.