Gepest

De week tegen pesten is maandag 18 september van start gegaan. Dit jaar is het thema “Online pesten” en veel scholen en organisaties doen weer mee om het thema onder de aandacht te brengen.

Er is inmiddels veel psychologisch onderzoek gedaan naar pesten omdat het een wereldwijd groot probleem is. Dat onderzoek toont aan dat gepest worden tot allerlei emotionele en lichamelijke klachten kan leiden, zoals hoofdpijn, angst en depressie, en in extreme gevallen zelfs tot zelfmoord.

Onderzoekers beweren dat pesten zou voortkomen uit het zoeken naar een manier om je dominantie te willen tonen, de beste van de groep te willen zijn of in ieder geval degene te willen zijn met de meeste macht. En wat is er makkelijker dan dat uit te oefenen bij de mensen die sociaal iets zwakker zijn. In ieder geval iets zwakker dan de pester.

Door de aandacht die pesten deze week kreeg en door het artikel op ed.nl over dat meisjes steeds meer online worden gepest moest ik meteen weer denken aan de keren dat ik met pesten te maken had.
De eerste keer dat ik over pesten hoorde was ik nog maar heel jong, ik denk een jaar of 7. Ik was een erg naïef en ook door mijn ouders beschermd kind en dacht nog dat iedereen het goed met elkaar voor had.

Het was dus een grote schok voor me toen mijn moeder me op een dag met een groot verdriet in haar stem en de angst nog bijna voelbaar, vertelde dat zij erg gepest was in haar jeugd. Het had haar voor het leven getekend en ze gaf mij mee dat ik, haar dochter, dat nooit en te nimmer mocht doen bij andere kinderen. Dat hoefde ze overigens niet tegen mij te zeggen, ik was nooit uit op macht of aanzien maar het verhaal maakte een diepe indruk op mij.

Toen ik zelf een jaar of 11 was moest ik er zelf aan geloven. Ik werd gepest. Ik was lang, heel dun, had een bril en was slim. Samen met 2 anderen behoorde ik tot de slimsten van de klas. Ik,het slungelige meisje, was een makkelijke prooi. Ik was nog steeds heel naïef. Ik speelde nog stiekem met Barbies en wist van toeten noch blazen als het ging om seksualiteit, terwijl iedereen het “daar” over had. Ik was er gewoonweg niet mee bezig.

Ik was ook best anders. Misschien bij vlagen soms wel een beetje raar. Ik was in ieder geval een mooi doelwit voor stoere kerels met een groot ego, hoe jong ze ook waren. Die stoere kereltjes in de dop wilden groter worden door anderen klein te krijgen. Die ander was ik. Nog steeds zie ik de beelden voor me van hoe ze me achtervolgden, dingen naar me gooiden, me negeerden op het schoolplein. Het heeft me tot op het bot gekwetst. Ik snap nog steeds niet waarom. Ik had toch niets gedaan?

Ik ben erdoor voor het leven getekend, het pesten is opgehouden, de schade is blijvend.
Mijn oudste zoon was 9 toen ik hoorde dat hij gepest werd. Mijn hart brak. Oudste zoon was redelijk geliefd op school, hij was behoorlijk slim maar hij liep er niet mee te koop, hij keek wel uit. Hij was anders dan anderen door zijn grote gevoeligheid. En dat voelen stoere kerels met grote ego’s haarfijn aan, hoe klein ze ook zijn.

Ze probeerden hem te raken. Door hem uit te maken voor iets wat hij niet was. Ze konden niets verzinnen, pakten hem op futiliteiten. En alles wat ze zeiden raakte hem door hun botheid en omdat hij het waarom niet kon begrijpen? Hij had toch niets gedaan?
Op zijn basisschool voeren ze al jaren een anti-pestbeleid. Hoewel zijn leerkracht het bij ons conform protocol heeft gemeld ontkent hij nu dat het ooit is gebeurd. Dat is zijn strategie: door te ontkennen hoopt hij op een leven zonder verdriet. Maar het lukt hem niet, hij is erg makkelijk te raken, en zo bang voor dat het weer gebeurt. Het enige dat hij er ooit over heeft gezegd is dat hij zich voelt als een stuk opgefrommeld papier waarvan de kreukels nooit meer weggaan.

Jongste zoon is 8. Hij wordt bij vlagen geplaagd en soms echt gepest. Omdat anderen zien dat hij kwetsbaar is. En het is voor sommigen die druk bezig zijn met hun ego leuk om zo’n klein weerloos mannetje te plagen of zelfs te pesten. Hij is zo’n makkelijk slachtoffer. Ik brak toen ik het hoorde dat het weer zover was en alles schreeuwde van binnen dat het niet mocht gebeuren.
Het kan- en het mag niet. Toch is het er. Je kan er niets aan doen.

Het pesten zal blijven bestaan zolang mensen grotere ego’s hebben dan dat ze gevoel hebben. Pesten of gepest worden, het is van alle tijden. Het is vaak tijdelijk maar de schade die er mee aangericht wordt is blijvend(en dat geldt niet alleen deze week!).