Hersenaandoening

Ik ben een beetje van slag en in de war. En met mij, als ik de reacties zo lees, vele andere mensen.
Als ik namelijk het nieuws van vorige week maandag goed heb begrepen dan hebben ik en mijn gezin volgens het RIVM en de Hersenstichting een variëteit aan hersenaandoeningen. Veel van wat wij ooit hebben gehad of nog hebben zoals depressie, angststoornis, slaapapneu en een verstandelijke beperking  is volgens voorgenoemde gremia namelijk toe te leiden naar de hersenen. Daarom hebben wij van de een op andere dag hersenaandoeningen. Dat we het maar weten.

Door de Hersenstichting wordt dus gesteld naar aanleiding van (grondig?) onderzoek door het RIVM dat psychiatrische aandoeningen ook moeten worden beschouwd als hersenaandoeningen. Zo heeft plotseling 1 op de 4 mensen van de Nederlandse bevolking een hersenaandoening.

En daar schrik ik van want:
a.  ik wist niet dat de psychiatrische wetenschap al zo ver was dat ze bewijs in de hersenen hebben gevonden voor het ontstaan van depressie en angststoornissen en andere psychiatrische problemen;

b. ook al kan ik me niet zo goed focussen, dat ik zulk groot nieuws over het hoofd heb gezien baart mij zorgen. Onder welke steen heb ik de afgelopen tijd gelegen dat dit aan mij voorbij is gegaan?

c. ik blijk dus plots hersenaandoeningen te hebben welke heel erg onomkeerbaar lijken. En waaraan ik, als ik de berichtgeving mag geloven, ook nog eens sneller zal doodgaan.

Dat is alles bij elkaar geen opbeurend nieuws. Zo ben ik depressief en angstig geweest en ben dit bij tijd en wijle soms nog steeds. Maar ik weet zeker dat dit is ontstaan doordat mijn draagkracht jarenlang niet in balans was met mijn draaglast. Veroorzaakt door omstandigheden die niet goed voor mij waren en gevoed door mijn persoonskenmerken die van mij vroegen om alle ballen maar hoog te blijven houden.

Maar nu, door aandacht te blijven schenken aan die balans, werk ik hard aan mijn herstel. Ondanks mijn kwetsbaarheid, een gevoeligheid voor te grote emotionele ballast die ik niet kan dragen, blijf ik hoop houden op herstel.
Maar nu ik lees dat het RIVM van mening is dat het een hersenaandoening is, voelt het bijna alsof dat niet meer gaat lukken, het werken aan mijn herstel want het zit in mijn hersenen. Voor altijd.

Waar komt die nieuwe diagnosticering  van “we gooien alles op 1 hoop van de hersenziekten”  vandaan? En waarom brengt de Hersenstichting dit zo naar buiten?
Zelf zeggen ze dat het is om mensen met een hersenaandoening meer een gezicht te geven. Ze willen vertellen dat het leven met een hersenaandoening vaak onzichtbaar is voor de buitenwereld. En ook willen ze geld voor onderzoek om hersenaandoeningen terug te dringen omdat de zorgkosten zo hoog zijn.

Dat is een mooi streven maar om daarom nu iedereen met psychische klachten gelijk het label van patiënt met een hersenaandoening te geven gaat mij wat ver.
In de geneeskunde bestaan namelijk duidelijke criteria voor ziekten: een voorspelbare groep symptomen met een bewezen, vastgestelde oorzaak of begrip van hun samenstelling en functie. Koorts en koude rillingen zijn symptomen. Griep en Malaria zijn ziekten. Het bestaan van ziekten wordt bewezen door objectief bewijs voor het bestaan en lichamelijke testen.

In de loop der eeuwen zijn voor bijna iedere psychiatrische ziekte meerdere theorieën bedacht over de oorzaak van de psychische klachten. En men blijft er onderzoek naar doen maar men weet het gewoon nog steeds niet of er is  geen sluitend objectief bewijs voor. Ook de Nederlandse Vereniging van Psychiatrie weet van veel aandoeningen niet wat de oorzaken zijn en geven aan dat ze vaak ontstaan vanuit biologische, psychologische, sociale oorzaken of een combinatie daarvan. En er is dus zeker geen bewijs van dat de oorzaak in de hersenen ligt.

Ik weet niet wat de Hersenstichting en het RIVM hebben beoogd met deze uitspraken. De bedoelingen zullen goed zijn want ze willen meer openheid en minder stigmatisering. Verder zullen ze wel meer leden of donateurs willen bereiken.
Ik denk dat ze met die “alles op 1 hoop aanpak “ de plank volkomen mis slaan.

Mensen kunnen problemen en tegenslagen in het leven, die kunnen leiden tot geestelijke problemen, soms als heel ernstig ervaren. Door een extra gevoeligheid of erfelijke aanleg heeft de één wel last van ernstige psychische klachten en de ander niet. Maar het doen voorkomen dat deze problemen worden veroorzaakt door ongeneeslijke “hersenaandoeningen “ is oneerlijk en schadelijk. Ze maskeren de werkelijke oorzaak van problemen en verzwakken het individu, waardoor hem of haar de mogelijkheid en de hoop wordt ontnomen om werkelijk te herstellen.

Wel is alle aandacht voor depressie en andere psychische klachten weer een mooie opstap om weer meer aandacht te vragen voor psychische klachten en het stigma dat er op wordt geplakt.
Bij deze!
Tel uit je winst!

Dit delen