Herstellen doe je zelf
Toen ik 6 jaar geleden met serieuze psychische klachten thuis kwam te zitten, was dat niet de eerste keer dat ik aan de bel trok bij een behandelaar.
Al vanaf mijn 18e levensjaar had ik namelijk te maken gehad met terugkerende gevoelens van vermoeidheid, pijnen en angsten en had ik al allerlei artsen bezocht om uit te zoeken wat het onderliggende probleem kon zijn.
De toenmalig behandelende artsen herkenden de klachten helaas pas als zijnde psychisch toen ik zo’n jaar of 28 was. Vanaf die tijd bezocht ik wel wat psychologen en hoewel ik me er “for the time being” wel iets beter door voelde, deden zij voor mijn gevoel veelal aan symptoombestrijding in plaats van dat ze het probleem aan de bron aanpakte.
Maar toen er 6 jaar geleden nog veel meer klachten bij kwamen werd het tijd om echt hard aan de bel te trekken bij een echt bij mij passende behandelaar.
Na een paar maanden op de wachtlijst te hebben gestaan kwam ik in behandeling bij een derdelijnsbehandelaar en ik dacht: Nu ben ik echt gek en ik zal nooit meer beter worden. Alles wees er voor mijn gevoel ook op: Ik moest een scala aan medicijnen gaan slikken en ik ging een deeltijdbehandeling volgen samen met andere mensen die (tijdelijk) ook behoorlijk de weg kwijt waren.
Mijn eigen stigmatiserende blik op de werkelijkheid drukte daarbij het meest zwaar op mij waardoor ik meer leed onder mijn lot dan eigenlijk (achteraf gezien) nodig was.
Ik kwam in een heel andere wereld terecht. In groepsverband volgden we creatieve- en psychomotorische bijeenkomsten.
We spraken uitgebreid met de psychotherapeut met en over elkaar en moesten al vanaf het begin van de behandeling nadenken over het weer in een structuur komen en over het eventueel weer aan het werk gaan, al was het maar vrijwilligerswerk.
Ik wist niet wat ik zag en meemaakte want dit was allemaal heel anders dan ik gewend was. In vorige behandelingen had ik veel over vroegere ervaringen gepraat en behoorlijk “doorgeanalyseerd” over hoe dat allemaal voor mij had gevoeld.
In deze therapie spraken we helemaal niet meer over vroeger maar over het nu en over hoe we ons konden verhouden tot de realiteit. En we spraken over eigen regie.
Dat was even wennen want deze behandeling ging namelijk niet uit van beter worden maar van herstellen. Het uitgangspunt was dat je beter wordt van bijvoorbeeld een griep maar van een kwetsbaarheid die je levenslang met je meedraagt, daarvan herstel je. En dat doe je, met een beetje hulp en steun van anderen, helemaal zelf.
We gingen vaak tot op de bodem van onze psyche en het leek er warempel op dat ik eindelijk een werkende therapievorm had gevonden!
Op een dag kwam er (helaas eenmalig) een ervaringsdeskundige in de groep vertellen over haar eigen ervaringen met haar herstel en over hoe zij weer in haar kracht was komen. En er ging een wereld voor mij open. Want we waren dan wel aan het werken aan ons herstel, ik wist eigenlijk niet hoe dat er uit zag en wist ook niet dat dat herstellen tijd nodig had en in fasen zou verlopen. Herstel kent namelijk, vertelde zij, de volgende fasen:
- 1. je bent overweldigd door de aandoening;
- je worstelt met de aandoening
- je leeft met de aandoening
- je leeft je leven voorbij de aandoening
En hoewel ik toen meteen zag dat ik zeker nog in fase 2 zat en dat er nog veel werk aan de winkel was, was er, door de komst van de ervaringsdeskundige, wel een zaadje geplant bij mij.
Allereerst wilde ik zo snel mogelijk naar fase 4 en daarnaast wilde ik, naar aanleiding van haar bezoekje, ook zo’n ervaringsdeskundige worden. Dat zou de stip worden aan mijn horizon.
Ze had mij de hoop gegeven op een leven voorbij de aandoening! Ervaringswerkers worden dan ook wel “levende hoop” genoemd. Ik wilde ook graag anderen die hoop gaan geven op een toekomst vanuit herstel. Dan zou het allemaal niet voor niets zijn geweest!
Toen mijn therapiesessies een beetje vorm begonnen te krijgen, nu zo’n 3 jaar geleden, en ik een beetje begon op te klimmen uit de zwarte donkere diepten, besloot ik echt iets te willen gaan doen met ervaringsdeskundigheid.
Ik was er van overtuigd dat ik al genoeg door de wol geverfd was om andere mensen te helpen en een luisterend oor te bieden. Ik had al zoveel jaar ervaring opgedaan! Dat moest goed komen! En ik zou multi inzetbaar zijn want naast mijn eigen kwetsbaarheid had ik ook nog eens veel ervaring opgedaan met mijn 2 bijzonder bijzondere kinderen. Ik kende het klappen van de zweep dus wel, dacht ik…..
Ik kwam er echter al snel achter dat niets minder waar was en dat het vak van ervaringswerker, (want zo heet iemand die vanuit ervaringsdeskundigheid werkt) een echt vak was waarvoor je het beste gerichte trainingen of zelfs een opleiding kon gaan volgen.
Om mijn wensen een beetje te ordenen en om mijn herstelfase inzichtelijk te maken in mijn hoofd schreef ik samen met een coach mijn herstelverhaal.
Door mijn eigen herstelverhaal op papier te zetten kreeg ik plotseling in de gaten hoe herstel voor mij had gewerkt en hoe ik weer in mijn kracht aan het komen was. Vervolgens volgde ik nog meer cursussen om over o.a. herstel te leren.
Na het afleggen van deze lange weg van vallen en weer opstaan ben ik dan sinds 1,5 jaar eindelijk aanbeland in fase 4 van mijn herstel. En ik weet en durf met trots te zeggen: ik leef voorbij mijn aandoening.
Ik kan mijn verhaal rustig vertellen en op afstand naar mijn eigen proces kijken. Ik weet dat de kwetsbaarheid er altijd bij blijft horen en dat die in zware tijden weer op de loer ligt maar ik weet nu wat ik moet gaan doen om e.e.a. weer te kunnen omarmen, het aandacht te kunnen geven en het uiteindelijk weer te normaliseren naar mijn eigen maatstaven. Waarbij goed goed genoeg is.
En de stip aan de horizon, die komt ook steeds dichterbij want ik wil nog steeds ruimte gaan bieden aan andermans herstel en mensen helpen bij het in hun kracht komen.
Mijn verhaal van herstel kan namelijk ook andermans verhaal worden. En hoewel het bij mij al met al lang geduurd heeft en het een enorme zoektocht is geweest, toch zou ik het niet anders hebben willen doen. Herstellen doe je namelijk zelf en in je eigen tempo. En ik gun dat iedereen.
