Het beste voor Jongste

Het is mooi weer en ik zie buiten de buurtkinderen van verschillende leeftijden lekker samen spelen. Ze gaan naar het voetbalveldje, lekker chillen met elkaar en (vooral ook) zonder hun ouders. Ze roepen naar elkaar, plagen elkaar, leren van elkaar, imiteren elkaar en hebben vooral veel lol.

Ik herken deze leuke fase van Oudste. Hij heeft dit, voordat hij zich vol overgave op het gamen stortte, gelukkig ook helemaal doorlopen, en hij heeft er van genoten! Het was voor hem een kwestie van de juiste kinderen uitzoeken met wie het klikte en voor ons het loslaten en er op vertrouwen dat hij het heel goed alleen kon. En dat kon hij ook, dat bewees hij zelf.

Sinds kort heeft hij het chillen met vrienden weer opgepakt, nu vaak in de avond. Een heerlijk moment voor hem en stiekem ook voor ons. En weer is het een kwestie van loslaten maar wat is het fijn als je kind zich even weet los te rukken van zijn beeldscherm en het is ook fijn, als Jongste op bed ligt, als je even met zijn tweeën kunt zijn of iets voor jezelf kunt doen.

Terug naar de buurtkinderen: Jongste zit achter zijn I-pad en ziet ze lopen. Hij kijkt even op van zijn scherm om het tafereel gade te kunnen slaan. Snel kijkt hij weer terug op zijn beeldscherm.

Na school mag hij altijd even op zijn I-pad om te ontprikkelen en te ontspannen. Hij lijkt er aan te wennen dat hij na school nooit meer een speelafspraak heeft en ook dat hij geen echte aansluiting op basis van gelijkwaardigheid heeft met de buurtkinderen. Hij vraagt er ook niet of nauwelijks meer naar.

Heeft hij het opgegeven? Is het leeftijdsverschil er nu zo ingeslopen dat hij het voortaan steeds meer “alleen” moet doen? 

Jongste is altijd bij ons thuis. Toen ik nog fulltime werkte ging hij 1 dag in de week naar de kinderopvang maar de afgelopen 6 jaar is hij altijd met mij of met mijn man mee naar huis gegaan.

Leuk en gezellig en het was vaste prik voor hem dat wij hem, nadat hij een half uurtje of soms een uurt op de i-pad was geweest, vermaakten in de middag. We hebben geprobeerd hem te koppelen aan vrienden omdat dat hem nieuwe ervaringen zou opleveren en het ons een moment van “handen vrij” zou geven maar dat leverde uiteindelijk niet veel op.  Dus vermaakten we hem maar weer verder of integreerden we onze dagelijkse bezigheden in een spel voor en met hem. Zo kun je bijvoorbeeld van de was ophangen of de wasmachine uitruimen ook een leuk gezamenlijk spel maken. 

Maar eerlijk gezegd levert dat “vermaken” mij de laatste tijd een beetje een dubbel gevoel op.

Ik vind Jongste heel lief en gezellig en een heel fijn persoon om om me heen te hebben en om dingen mee te doen. Maar Jongste wordt ook ouder, hij vertoont zelfs pubergedrag en hij wil niet meer puzzelen of kleien of met de playmobil. Ook de was hangt hij liever niet meer samen op. Zijn standaard antwoord is dan: Saai!

En wat wil hij dan wel? Hij wil, als hij niet op iets van een beeldscherm zit, vooral vermaakt worden. Voorgelezen worden, naar de film, iets gaan drinken, het maakt hem niet veel uit als hij maar iets doet samen met ons. 

En ik, ik merk dat ik langzamerhand, sinds ik er aan geroken heb bij Oudste,  meer vrijheid nodig heb. Dat ik het niet dag in dag uit kan opbrengen om weer een nieuwe activiteit te verzinnen. Dat ik niet continue “aan” wil staan voor mijn kind.  We trainen hem wel in het zelf spelen: hij kan zich welgeteld 15 minuten per dag zelf vermaken. Hij speelt na het avondeten een kwartier (we zetten de time timer) met zijn actionmen poppen en dat is het maximum. Daarna wil hij weer onze aandacht. En dat zal zo blijven.

Ik verlang er steeds meer naar om weer meer te mogen gaan werken, om werk te gaan doen waarin ik mijn passie kwijt kan, waarin ik meer autonomie voel. Ik verlang er echter ook naar dat Jongste mij, als ik thuis ben, meer vrijheid gaat geven. Net als alle andere kinderen dat op een gegeven moment doen. Dat ze zelf hun vrienden gaan opzoeken of zelf naar hun sportclubjes gaan fietsen.

Maar dat zit er waarschijnlijk nooit in.

Hij zal zich niet net als Oudste zelf kunnen gaan vermaken of zichzelf na de middelbare school kunnen gaan opvangen. Hij zal niet als Oudste met een groepje vrienden gaan chillen op een pleintje. Wij zullen dat allemaal voor hem moeten blijven organiseren. Hoe oud en groot hij ook zal zijn.

En ik moet daar nu al mee aan de slag. Want als ik straks voor mijn studie, waaraan ik in september ga beginnen,  een mooie leerwerkplek heb gevonden, zal ik ook de opvang van Jongste geregeld moeten hebben. We hebben al gehoord dat reguliere kinderopvang bij hem op school helaas niet beschikbaar is maar wellicht is er wel een plekje voor hem vrij bij een club kinderen met een beperking? Wellicht dat hij daar wat vrienden kan maken of wat activiteiten kan ontplooien die hem inspireren tot meer zelf spelen?

En ik realiseer me: ik mag dan wel heel ver in mijn herstel zijn en veel wensen hebben om zaken weer op te pakken, mijn gezin blijft natuurlijk gewoon hetzelfde qua samenstelling. Alles wat de afgelopen jaren zo was zal zo blijven, alleen mijn omstandigheden zijn veranderd. Mijn man buigt, daar waar mogelijk,  flexibel mee maar het is daarnaast  weer een nieuwe stap in de acceptatie van het leven met een kind met een beperking. Je zult altijd zorg houden voor dit kind, hoe autonoom je ook wilt zijn, je zult er altijd rekening mee moeten blijven houden.

Dat is gewoon de realiteit. Onze realiteit.