Het is mis…..

Toen ik 34 was wilde ik een kind. Mijn biologische klok tikte zo hard dat ik er niet meer omheen kon. Ik had nooit heel veel nagedacht over een kinderwens omdat ik eerder juist alleen maar zeker wist dat ik geen kinderen wilde. Ik had daarom ook nooit met anderen gedeeld hoe een kinderwens er uit zag of gesproken over hoe het moederschap zou zijn.

Laat staan dat ik eerder had nagedacht of gesproken over als het niet van zelf zou gaan, het krijgen van kinderen. Ik had mijn hele leven onder een kinderloze steen gelegen, leek het wel.
Toen het, na het ontstaan van de kinderwens in mijn hoofd, niet meteen lukte in mijn buik was ik dan ook vreselijk teleurgesteld. Bij anderen leek het allemaal vanzelf te gaan maar bij ons was dat dus niet het geval. Na een half jaar proberen was mijn euforie gedaald naar een nulpunt. Volgens de artsen was er geen rede tot bezorgdheid. De meeste stellen werden binnen het jaar zwanger, dat zou bij ons ook wel het geval zijn.

Mensen met wie ik mijn teleurstelling deelde zeiden dat ik het moest loslaten. Ik wilde het teveel! Maar hoe kon ik iets loslaten wat ik zo graag wilde?
Na 1 jaar aanmodderen ging ik de controle proberen terug te pakken. Ik wilde naar de dokter, naar het ziekenhuis. Zij zouden ons vertellen wat er mis was met mij. Met ons. Ik had mijn hoop op hen gevestigd.
Toen ik eindelijk een afspraak had gemaakt met het ziekenhuis bleek het niet meer nodig. Ik was namelijk zwanger! Mensen zeiden meteen dat ik het dus had losgelaten. Dat was niet zo maar ik had door de eerste vermoeiende zwangerschapsweken de energie niet om het tegen te spreken. Mensen willen van nature graag adviseren en geruststellen, dus ik liet het maar voor wat het was.

De zwangerschap was als een droom en na 9 maanden kwam de oh zo gewenste baby. Hoe fijn ik het ook vond, mijn leven stond op zijn kop en daar wilde ik graag even een tijdje van bijkomen.
Groot was de schrik dan ook toen ik na een half jaar weer zwanger bleek te zijn. Zwanger, ondanks dat ik borstvoeding gaf en het bij de conceptie van de eerste voor mijn gevoel zo moeilijk ging.

Ik had even de tijd nodig om me te verhouden tot dit nieuws maar omdat ik inmiddels doordrongen was van het feit dat zwanger worden nooit iets vanzelfsprekends zou zijn, was ik er snel toch weer heel erg blij mee. Helaas was de blijdschap van korte duur….
7 weken later kwam namelijk de klap. Van het ene moment op het andere donderde ik hard van de roze wolk van mijn vermeende zwangerschap. Ik kreeg een bloeding en een miskraam. Ik was zo gedesillusioneerd.

In mijn omgeving had ik nog nooit eerder gehoord van een miskraam en nu had ik er zelf één. Tegen sommige mensen vertelde ik het en prompt kwamen de adviezen binnengestroomd: Men zei dingen als “het was toch nog geen echt mensje dus zo erg was het toch niet en “maar goed ook dat de zwangerschap is gestopt want het was dus niet gezond” Ik kon niks met die adviezen. Los van het feit dat het vruchtje misschien niet goed was, was ik namelijk ook een droom kwijt, was ik een illusie armer. Ik had er de puf niet voor om er iets over te zeggen. Ik brandde een kaarsje en ging weer verder.

We waren er zo klaar voor, voor een 2e kindje, maar helaas ging het een half jaar later weer mis. En 6 maanden daarna weer. En deze keer was het nog misser dan mis. Het werd een gecompliceerde miskraam. Ik bleek iets te hebben wat maar bij 1 op de 40.000 vrouwen voorkomt. Het enige wat zou helpen was een chemokuur. Ik was er zo ziek van. Ik had geeneens meer de puf om te rouwen en om kaarsjes te branden. Ik was kapotgemaakt door al die troep in mijn lichaam.

Ik mocht een jaar niet zwanger worden. Ik nam de tijd om uit te huilen en om bij te komen.
Ik zocht hulp bij organisaties waar meer vrouwen zich bij hebben aangesloten om over hun probleem met zwangerschappen te praten. Over secundaire onvruchtbaarheid. Over miskramen. Over ellende. Diepe rouw over wat niet gaat komen. En ik merkte plots dat er zoveel vrouwen zijn waarbij het zo erg vaak fout gaat.

Of waarbij het soms helemaal niet goed afloopt. Mensen die altijd kinderloos zullen blijven.
Ik probeerde de ellende te verwerken en we probeerden opnieuw zwanger te worden.  Na 1,5 jaar lukte het. Alles zou nu goed gaan, ik wist het zeker! We waren zo blij dat ik zwanger was en bleef.
Kindje 2 was wonder boven wonder in aantocht. Er kon niets meer misgaan, we waren zo gelukkig!!!! Helaas hadden we buiten de waard gerekend……