Het keukentafel gesprek

Jongste en oudste hebben regelmatig begeleiding nodig. Bij jongste is dat al vanaf zijn geboorte het geval, voor oudste hebben we pas sinds een jaar een indicatie aangevraagd voor ondersteuning. Voor beide jongens hebben we ondersteuning nodig bij het aanleren van bepaalde vaardigheden die via een methodiek gaat die je jezelf als ouder niet zomaar kunt aanleren. We krijgen hulp van professionals met de insteek dat we hun adviezen uiteindelijk zelf ook kunnen toepassen. We krijgen voor jongste onder andere hulp bij het ontwikkelen van zijn sociale vaardigheden en zijn zelfredzaamheid. Dit omdat ik niet altijd goed weet hoe ik mijn kind, dat eigenlijk qua kalenderleeftijd 8 jaar is maar sociaal emotioneel 3 jaar in zijn hoofdje, moet begeleiden. Hoe ga je daar mee om als het gaat om vriendjes, spelen, zelfredzaamheid? Ik vind dat zelf heel lastig, vooral omdat hij op andere vlakken wel 8 jaar in zijn hoofd is en ook 8 jaar op de kalender.

We vragen alleen hulp aan als het heel erg nodig is, alles wat we zelf kunnen doen of al weten, doen we uiteraard zelf. Ik zit namelijk echt niet te wachten op een hele horde hulpverleners waar we naar toe moeten of, die bij ons over de vloer komt. We moeten namelijk al zoveel….
Een tijdlang kwam er bijna elke dag wel iemand om 1 van de kinderen of mijzelf te ondersteunen. Wij waren toen, vooral door mijn eigen psychische toestand, een soort van “multiprobleem gezin”. Daar zijn er wel meer van in Eindhoven heb ik me laten vertellen. En vaak komt daar ook nog eens schuldhulpverlening bij kijken of is er sprake van een gebroken gezin. Daar was bij ons geen sprake van, gelukkig.
Die periode en die problemen laten we nu langzaam achter ons en het lijkt erop dat we met minder hulpverleners toe kunnen. We pakken, zoals ik dat zelf het liefste doe, de teugels weer bijna helemaal terug, hebben weer de “eigen regie”.

Er wordt wel eens anders over gedacht maar tegenwoordig krijg je zo’n indicatie niet zomaar. Daarvoor moet er echt wel wat aan de hand zijn. Vóór 2015, toen jongste nog klein was, moesten we indicaties aanvragen bij het CIZ. Dat ging bij ons niet echt soepel.

Met heel veel moeite en zonder persoonlijk contact kregen we soms een indicatie en vaker ook niet en ik voelde me nooit echt gezien, letterlijk en figuurlijk niet. We kregen, als we veel geluk hadden, iemand telefonisch te spreken maar daar bleef het meestal bij. In Eindhoven moeten we sinds 2015 alle hulpvragen stellen via de stichting Wij Eindhoven. Dit omdat gemeenten sinds 1 januari 2015 zelf verantwoordelijk zijn voor ondersteuning en begeleiding van hun inwoners op verschillende vlakken zoals huisvesting, werk en inkomen en Jeugdzorg. Gemeenten hebben de mooie taak erbij gekregen om inwoners te ondersteunen bij zelfredzaamheid, bij participatie, bij beschermd wonen en opvang en mantelzorg. En de Stichting Wij Eindhoven is in het leven geroepen om als een soort van sluis de aanvragen te bewaken. Het uitgangspunt daarbij was/is dat iedereen zijn eigen leven leidt en daar ook verantwoordelijk voor is.

En als je soms door bepaalde keuzen of anderszins toch hulp nodig hebt, dat er dan meegekeken kan worden naar oplossingen. Zo’n oplossing wordt bedacht tijdens het zogenaamde keukentafelgesprek.
Wij hebben die tafel in de woonkamer staan maar zo’n gesprek hebben we nu al vele malen gehad. Toen ik de eerste keer zo’n keukentafelgesprek had, had ik een dubbel gevoel. Ik was op van de zenuwen maar ik had ook hoop. Hoop op een luisterende generalist.

Ik hoopte eindelijk eens te kunnen vertellen aan een echt mens van vlees en bloed wat wij nodig hadden en wat we vooral zelf wilden blijven doen. En het gesprek was een succes. Het bracht mij in contact met een generalist die ook de “eigen regie” gedachte goed tussen de oren had. En die met mij in kaart ging brengen wat ik zelf kon en wat niet. En waarom niet. Ook brachten we in kaart hoe het met mijn eigen netwerk zat. En wat die mensen voor ons konden doen.

Na het gesprek keek de specialist van Wij Eindhoven vervolgens met ons mee en toetste de aanvraag. Uiteindelijk kregen we de hulp die we nodig hadden. Niet voor onbepaalde tijd maar elk half jaar moest er weer geëvalueerd worden en een plan komen om te kijken of de hulp nog steeds nodig was. Het kan natuurlijk zomaar veranderen. En ik kon daar mee leven. Ik vind het zo zelfs heel erg goed gaan. Ik ben me nog bewuster van de keuzen die ik zelf kan maken, wat ook weer bijdraagt aan mijn herstel.

Helaas blijkt de gemeente Eindhoven zich niet zo bewust te zijn geweest van de keuzen die zij heeft gemaakt. Althans, dat stelt een extern adviseur die onderzoek heeft gedaan naar de tekorten op de begroting voor wat betreft het Sociaal Domein, wat zo’n beetje alles van zorg en welzijn is.
Ik lees in een artikel op ed.nl dat het volgens die adviseur vooral ligt aan Wij Eindhoven die de sluizen niet zou hebben dichtgehouden bij de honorering van alle aanvragen. Omdat in het vervolg wel te kunnen doen is het voorstel om een eigen bijdrage van 270 euro per 4 weken in te stellen!! Dit onder het motto dat die inwoners van Eindhoven zich wel 3 keer zullen bedenken voordat ze hulp in willen schakelen.

Ik word hier altijd wat droevig van. Deze externe adviseur is vast niet wezen kijken bij die zogenaamde “graaigrage“ inwoners van Eindhoven. Want als hij dat wel had gedaan was het hem vast opgevallen dat de meeste mensen, net zoals ons gezin met de hulp aanvragen omgaan, uitzonderingen natuurlijk altijd daargelaten. Niemand kiest toch voor zijn lol voor een heel bataljon hulpverleners aan huis alsof het een keuze menukaart van een goedlopend “All You Can Eat” restaurant is. Ik heb de oplossing niet van het grote gat in de begroting van de gemeente Eindhoven maar ik denk dat een goed gesprek met alle generalisten en om hulp vragende inwoners van Eindhoven een goede start zou zijn.

Bij deze nodig ik meneer de externe adviseur uit voor een goed gesprek aan de tafel in mijn woonkamer.