Hoop dat ik in 2018 mijn werkzaamheden in mijn huidige werk mag voortzetten

Na meer dan 9 jaar gekloot rond mijn werksituatie lijkt er geen eind aan te komen. Zo langzamerhand heb ik wel genoeg van de ongenoegen en onzekerheid rond mijn werksituatie en mijn eigen inkomensverwerving.

Ik heb nog veel plezier in mijn werkzaamheden binnen mijn huidige werkplek. Maar ja, hoe gaat het bestuur en mijn werkgever waar ik een dienstverband er mee om.
Zelf heb ik geen problemen dat we in het komende half jaar het huidige pand moeten verlaten. Dat kan ik handelen. Maar wat gebeurd er met mij positie.

Ik heb van het bestuur begrepen dat mijn werkgever geen vergoeding krijg van de werkzaamheden wat ik daar verricht. Dat kan, vermoed ik een bottleneck zijn of ik daar gedetacheerd mag blijven. Natuurlijk mag ik altijd met activiteiten mee doen of zelf een activiteit organiseren. Maar behoud ik dan wel mijn WSW-dienstverband en dat ik dan (deels) zonder geld zit. Want ik heb begrepen dat de kans groot is dat ik als het ware op non-actief komt te staan en geen recht heb op een (aanvullende) WIA uitkering, per 6 september 2018. Dat scheelt zeker diverse honderden euro’s per maand. En van het pensioen/AOW van mijn partner kunnen we niet van leven. Dit is ver onder de bijstandsgrens.

Mijn werkleider en enkele andere mensen wie daar betaald werken, willen heel graag mij behouden. Want volgens hen verricht ik heel goed werk en volgens hen geef ik een meerwaarde.
Tja, ik doe gewoon mijn best om heel goed van dienst te zijn voor deze en gene en ik wil heel graag mijn kwaliteiten inzetten.

Gezien mijn leeftijd heb ik geen schijn van kans om via zelf solliciteren aan een andere baan te komen. Zeker helemaal dat ik onder de groep val, wie een arbeidsbeperking heb. Afgelopen week heb ik van het UWV bericht gekregen dat het advies voor mij is, om beschut te werken. Dat wil zeggen dat ik mag werken waar begeleiding is en waar rekening gehouden wordt met mijn beperking. Dat kan intern binnen de Sociale werkvoorziening zelf, of gedetacheerd. Waar ik nu werk is een detacheringsplek.
Ik ben nu 59 jaar en ik moet minstens tot 67 jaar en 3 maanden werken, zoals het er nu voorstaat. Dat is dus nog een hele lange periode.

Ik vind dat wij als mensen wie een afstand hebben tot de reguliere arbeidsmarkt iedere keer tegen die regelgeving botsen. Ook mensen wie helemaal niet kunnen werken wegens hun beperking vind ik dat zij ook vaak tekortkomen, door al die regeltjes welke vaak ook tegenstrijdig zijn.
Vaak word je “gestraft” als je zelfs heel goed willend zijn en juist aan die regels probeert te houden.

Al met al brengt dit al jarenlang onzekerheid met zich mee. En dit maakt me erg depressief. Ik heb diverse nachten niet kunnen slapen. Je probeert het beste te maken, je probeert rekening te houden met de samenleving. Maar ik denk dat ik ook wel momenten heb, dat ik ook voor mezelf moet opkomen, anders word je zo “ondergesneeuwd”. Want anders had ik mijn huidige werkkring niet kunnen bereiken.

Mijn begeleidster heeft heel veel voor mij gedaan. En ze wil nog overleg hebben met het bestuur van mijn huidige werkplek en mijn werkleiding. Aan mijn begeleidster heb ik gigantisch veel aan te danken. En ik blijf ook in overleg met haar, voor mijn haggie vechten voor een juiste positie van mezelf.

En natuurlijk ook de leuke dingen ook blijven doen. Mijn depressieve gevoelens moeten geen winnaar worden van mijn gevoelsleven.