In balans

De kogel is door de kerk! Vanaf september ga ik weer studeren (en werken tegelijkertijd). Ik neem ontslag bij mijn huidige werkgever, zet andere activiteiten op lagere pitjes en en ga het avontuur aan!

Ik heb er 3 jaar over nagedacht en er heel lang naar toe geleefd en een paar weken geleden was het dan zover, ik kreeg een GO ! van het betreffende opleidingsinstituut en zodoende ben ik nu dus toegelaten tot de studie Ervaringsdeskundigheid in Zorg en Welzijn!

Ik was er eerlijk gezegd niet helemaal zeker van of ik zou worden aangenomen. Want alhoewel ik me vaak gewoon nog 35 voel, ben ik toch al bijna 49! En studeren is naar mijn mening vooral voor jongeren weggelegd dus in mijn eigen beleving ben ik om aan een nieuwe studie te beginnen best heel oud.

Ik dacht daarom: wat moeten al die jonge studenten en die studie met een oude vrouw als ik?

De intakecommissie draaide dat idee tijdens het gesprek juist om en zei dat ik door mijn levenservaring juist heel veel te brengen heb voor de jongere studenten en voor de studie zelf.

Zo kon je dat natuurlijk ook zien. Of zelfs beter…..

Daarnaast was ik ook nog eens behoorlijk zenuwachtig voor het gesprek dus dacht ik; wat moeten ze wel niet van me denken als ik daar zit met van die hoogrode konen en vlekken in mijn nek? Zullen ze dan wel geloven dat ik ver in mijn herstel ben of denken ze dat dat gelogen is? Als het het laatste is zullen ze me zeker afwijzen!

Gelukkig maakte de commissie de zenuwen snel bespreekbaar en verdwenen ze (de zenuwen) als sneeuw voor de zon. Sterker nog, ik voelde me op een gegeven moment zelfs erg op mijn gemak en helemaal thuis! Wat natuurlijk een erg fijn begin is.

Na een enthousiast gesprek waarin we allerhande ideeën uitwisselden werd ik dus aangenomen en ook al vielen we elkaar nog net niet in de armen, het moment van aanname was voor mij echt een euforisch moment! Het voelde voor mij als een heel belangrijk markeerpunt, als een ommezwaai in mijn hele leven waarna ik eindelijk mocht gaan doen wat ik al heel lang zo graag wilde doen!!

En eigenlijk is dat ook echt zo.

Hard zingend fietste ik naar huis en kocht, voor het eerst sinds mijn operatie, een lekker taartje voor het hele gezin om het te gaan vieren. Het taartje smaakte en viel wonderwel goed en alle gezinsleden waren qua studie blij voor me. Maar ook een klein beetje zenuwachtig over wat ging komen. Want wat zou het betekenen voor de thuissituatie nu mama niet meer het grootste deel van haar tijd beschikbaar zou zijn?

Oudste gaf stoer aan best alles zelf te kunnen maar Jongste kneep hem een beetje toen ik erover begon dat hij nu toch echt zelf zijn brood zou moeten gaan maken en over dat hij misschien weer naar de BSO moest.

Uiteraard is het ook allemaal spannend, ook voor mij. De afgelopen zes jaar heb ik in relatieve rust de kinderen zelf kunnen opvangen, voor zover mijn psychische gesteldheid het toeliet. En nu komen er spannende tijden aan. Het zullen 2 zeer pittige jaren worden waarin veel van mij zal worden gevraagd en verwacht en het zal zeker niet allemaal alleen maar leuk zijn. En ook al zet ik nu wel mijn belang voor de verandering een keer op nummer 1, mijn kinderen zullen toch altijd op een gedeelde eerste plaats blijven staan.

Want Oudste mag dan wel 15 jaar zijn tegen de tijd dat ik ga studeren, hij heeft nog wel degelijk dagelijks aansturing nodig, zelfs bij de simpelste dingen. En Jongste is dan wel ruim 10 jaar, in zijn hoofdje is hij nog steeds 6,  en hij heeft op alle vlakken aansturing en toezicht nodig.  En dat zal zijn leven lang zo blijven.

Hoe ik dat allemaal ga doen vanaf september, dat weet ik nu dus nog niet. En hoewel ik sta te popelen om te beginnen vind ik het, als controlemens, toch wel fijn om nu al wel wat duidelijkheid te hebben over hoe mijn dagen er zo dadelijk uit gaan zien. Bijvoorbeeld dat ik weet waar mijn leerwerkplek zal zijn, voor hoeveel uur het zal zijn, of ik er voor betaald kan krijgen en of ik opvang moet regelen voor de kinderen?

Voor nu merk ik dat dat allemaal wel heel leuk is om te gaan regelen maar dat het zo alles bij elkaar wel een klein bronnetje van stress is.

En dus denk ik nu al vaak:  hoe hou ik alles, zodra ik ben gestart, in beetje balans?

Het zal een kwestie worden van een goede planning hanteren, goede afspraken maken met kinderen en manlief en goed voor mezelf blijven zorgen. Het is eigenlijk weer net zoals ik net kinderen kreeg. Het overviel me allemaal “een beetje” toen het echt werd maar ik heb het ook wel weer gered om er uiteindelijk een bepaalde modus in te vinden.

Vanaf september begint mijn nieuwe leven! In control zal ik niet zijn maar het zal vast gaan lukken en een soort van grip moet toch haalbaar zijn? We gaan het zien!