Is dit herkenbaar??

In mijn omgeving merk ik dat er voor mensen wie de indicatie hebben voor beschut werk en wie op MBO of hoger niveau kan functioneren, nauwelijks goede voorzieningen zijn voor werk binnen de gemeente Winterswijk en de gemeente(n) er omheen.

Wat me tot nu toe opval is, dat diverse instanties wie werk aanbied voor mensen wie de indicatie dagbesteding hebben. Dus mensen voor beschut werk met MBO of hoger niveau vallen tussen wal en schip, want die mogen schijnbaar niet werken op plekken voor dagbesteding.

Ik zelf ervaar dat, als je geen indicatie dagbesteding heb of zelfs kan krijgen, dat je niet op die plek mag functioneren. Ook als de betreffende dagbestedings-instanties voldoende werk hebben, welke bij je niveau past, daar niet mag werken.

Mijzelf neem ik als voorbeeld.

Ik werk nu 1,5 jaar bij de Stadskamer in Doetinchem, waar ik met veel plezier mijn taken uitvoer. Ook taken welke heel goed bij mij passen en mijn opdrachtgevers heel erg tevreden zijn over mijn uitvoering van mijn werkzaamheden. Het is zelfs zo, dat mijn opdrachtgevers mij als meerwaarde zien, en mij gaan missen. Niet alleen als sociaal persoon, ondanks diagnose autisme, maar ook voor het werk. Sindsdien heb ik gelukkig geen gebruik hoeven te maken van de ziektewet.

Helaas moet ik zuiver wegens de regels daar weg. Ik heb nl. vanuit het UWV (2017) de indicatie beschut werk, en het blijkt dat je daar alleen werk mag doen, als je vanuit de gemeente waar je woont dagbesteding indicatie heb. Deze dagbestedingsindicatie is voor mij door de gemeente Winterswijk afgewezen. Ook kwam ik vorig jaar na langdurige ziekte niet in aanmerking voor de WIA. Ik werkte toen op een plek, welke voor mij ziekmakend was. Ik heb sinds 2 mei 1982 een WSW dienstverband. De Stadskamer werkt met beroepskrachten en met mensen wie een dagbesteding hebben, nl. de zogenoemde vrijwilligers. Ik geloof voor degene wie in Doetinchem wonen ook aan re-integratie doen, maar dat weet ik niet zeker.

De laatste 10 jaar heb ik al gedoe rond mijn werksituatie. En ik zie dat diverse van mijn collegae dit ook voor zichzelf ervaren.

De detacheringsplekken waar ik met plezier gezeten heb en ook vanuit de opdrachtgever tevredenheid is, dan moet ik weg door diverse regels. En als ik ergens geplaatst werd, welke totaal niet bij mij passend is, ondanks mijn poging tot goede aanpassing, ben ik wegens ziekte weggegaan omdat deze werkplek niet geschikt voor mij was.

De klantmanager is hiervan op de hoogte, maar laat zich niets van zich horen. Ze/hij is hele tijd bezig met de onbeschreven regels waar haar/zijn cliënt aan moet houden, welke voor de cliënt niet of nauwelijks haalbaar is. Ondanks dat de cliënt best wel aan de regels van de klantmanager wilt houden. Ook dat de cliënt heel graag medewerking wilt verlenen om de juiste weg in te slaan en zich daar ook voor inzet..

Ik weet dat vanuit de regel van de participatiewet de mensen wie onder beschut werken, ook met name WSW, de betreffende instantie, in dit geval SDOA, verplicht zijn om goed passende werkzaamheden voor betrokken cliënt. In mijn optiek zijn de klantmanagers meer bezig om op een tactische wijze mensen af te laten vloeien, ook wie zeker potentie hebben om te werken en dit ook graag willen. Ze kiezen nl. de makkelijkste weg.

Een klantmanager moet toch ook een ondersteunende functie verlenen. En het blijkt dat dit onvoldoende of verkeerd gebeurd. Wat is dan de rol van een klantmanager?

Allemaal erg vreemd. Overal verneem je dat er op diverse vlakken mensen te kort komen en dat er vele vacatures open staan wie onvervulbaar zijn. Mensen met de afstand tot de arbeidsmarkt staan veelal helaas aan de kant.

Dit delen