Janne’s Blog: Met hond wandelen

Ondanks dat ik en mijn partner geen hond hebben, ben ik toch gewend om met een hond te wandelen. Dit door mijn oppashond. Nu wandel ik ook met de honden op mijn werk. Erg leuk om het te doen. Het lijkt wel als of het door mijn autisme ik de honden heel goed aanvoel.

Nu op mijn werk mag ik ook met hun honden wandelen. Nl. Sammie, Floris (broertjes golden retriever) en Cooper (beagle). Wel moet ik op hun eigen terrein blijven. Deze is erg groot, nl. 6,5 hectare.
De eerste keer dat ik met hun wandelde, wilden ze eerst niet echt mee. Ik heb toen met hele zachte dwang de retrievers toch mee kunnen krijgen. Met de beagle was dat helemaal geen probleem. Deze is mooi actief en wandelt, of beter gezegd rent graag mee. Ik moet hem wel aan de lijn houden. Anders loopt het weg. Ik vind wel heel gek dat ik hun uitwerpselen gewoon moest laten liggen. Eerlijk gezegd vind ik het vies. Maar ja ik moet het doen in opdracht van mijn bazin. En het is hun terrein.
De honden gaan nu vele malen makkelijker mee. Ze zitten er nu zelfs op de wachten. Twee honden heb ik aan de riem, nl. een retriever en de beagle. De andere retriever wandelt dan uit zichzelf mee.
Ik kan op dat terrein een route van rond de 2 kilometer afleggen. Eigenlijk geen echte grote ronde. Maar ze worden vele malen per dag op deze manier uitgelaten.
De retrievers tillen bijna nooit hun poot op als ze moeten plassen, ondanks dat ze allen reuen zijn.
Ze vinden alle drie af en toe een knuffel heerlijk en ze ontmoeten niet of nauwelijks andere honden van andere mensen. Het is ook duidelijk aan deze honden te merken wie ze vertrouwen en volgens hen wie niet. Ik had al vanaf begin dat ze al mij enthousiast begroeten.

Als ik op donderdagmiddag naar mijn oppashond komt. Nl. Mickey een Drentse Patrijs, staat deze al voor de deur te wachten. Als ik de deur open doe dan is hij helemaal gek. Gewoon een compleet feest. Ik neem de poepzakjes mee en de riem en ga vaak een grote ronde van meer dan 5 kilometer. Soms zelfs meer dan 7 kilometer. Ik kan hem meestal gewoon loslaten daar waar het kan en hij luistert ook goed. Hij keutelt soms wel op zeer moeilijke plekken, dus ik moet soms gek in bochten wringen om deze uitwerpselen op te ruimen. Gelukkig is bij ons in de gemeente her en der prullenbakken waar ik het zakje met poep in kan doen. En ik ruim het ook op wanneer ik met hem in het “verre” buitengebied wandel. Ik wil gewoon niet hebben dat een ander last heeft van de stront van de hond wie ik uitlaat.
Ik weet dat hij vaak een hekel heeft aan kleine hondjes die fel blaffen en aan veel mannelijke honden. Dan moet hij van mij aan de lijn en houd ik hem heel kort. Dat weet hij ook drommels goed en ook dankbaar dat ik dan streng ben.
Soms komt mijn oppashond een speelkameraad tegen. Lekker rennen en hierdoor lekker op een gezonde manier moe worden.
Hij kijkt altijd wel erg treurig als ik hem verlaat en hem alleen achter in zijn huis laat. Dat doe ik al zo’n 4 jaar.

Af en toe laat ik ook onze ex-buurhond uit. Een Labradoodle teef van ongeveer 9 jaar. Dat gaat ook allemaal in volle vertrouwen en is op een leuke wijze erg aanhankelijk. Haar uitwerpselen raap ik ook altijd op en bij de eerste beste openbare prullenbak deponeer ik het zakje met deze inhoud.
Zij is een heel stuk rustiger, ook al wegens haar leeftijd. Maar ook ohhh zo lief.

Zo merk ik het verschil van hond, maar ook waar betrokken hond wordt opgegroeid.
En ik merk dat ik door mijn autisme heel anders met honden omga dan de meeste andere mensen zonder autisme. En vaak lijkt het net alsof de honden mij aanvoelen of ik de honden.