Keeping up appearances

Als je aan het herstellen bent van een psychiatrische aandoening, kwetsbaarheid of iets anders in die hoek wordt er tegenwoordig vaak gezegd dat je het beste toch “open” kunt zijn. Om stigmadenken tegen te gaan. Openheid  geven. Open kaart kunt spelen. Open over wat er met je aan de hand is, open over je belemmeringen maar ook open over wat je nog wel kunt.

Waarom zou je dat doen? En vooral, waarom zou ik dat doen?  Ik heb namelijk geleerd om de vuile was binnenshuis te laten. Dingen niet aan de grote klok te hangen. Vooral uit schaamte, want wat moeten anderen wel niet van je denken? Beter kun je dat maar voor je houden en de schijn ophouden. Want sterk zijn, niet je kwetsbaarheden tonen, niet klagen maar doorgaan zijn dingen die alom gewaardeerd worden.

Mij is altijd verteld dat als anderen namelijk iets van je gaan denken dat dat dan het begin van het einde is. Het beeld dat je hebt samengesteld voor jezelf en voor de buitenwereld dondert dan helemaal in elkaar. Die sterke vrouw, die vrolijkerd, die harde werker, die blijkt plots helemaal niet zo sterk te zijn. En als je niet sterk bent, kunnen ze dan nog van je op aan? Ben je betrouwbaar? Krijg je nog kansen? Willen ze je nog? Daar heb je dan geen controle meer op en de controle kwijt raken is het ergste wat je kan overkomen. Dacht ik.

Als je van mijn leeftijd bent (ik ben zelf een product van de zeventiger jaren)  ken je die fantastische maar tegelijkertijd pijnlijke serie misschien wel van Hyacinth Bucket, met een achternaam die zij uitspreekt als Boekeeeeee. Zij is van eenvoudige komaf waaraan haar familie haar nog pijnlijk vaak herinnert.  En dat wil ze niet dat anderen dat zien.Als er maar ook iets is waarvan de buitenwereld iets kan denken , dan doet Hyacinth daar zo krampachtig over dat het iedereen toch of juist opvalt. En intussen is ze doodmoe van het ophouden van die schone schijn.

Hilarisch. Goed voor de lachers op je hand in dit geval maar eigenlijk triest als je zo moet leven. Toch deed ik het ook. Keeping up my appearances. Altijd blijven lachen. Ik wist niet beter.Maar ook bij mij bleek dat juist, door mezelf zo te verflinken, me zo te vermannen, ik steken ging laten vallen. Mensen gaan je zien wankelen. Het blijkt allemaal een schijn evenwicht. En dan gaat op een gegeven moment het licht uit. En kan je niet meer bij het aan/uit knopje. En wat moet je dan?
Ik besloot om meer open te zijn.