Kennisgrenzen
Kennis is relatief. Je moet niet alles geloven wat je op het eerste moment ziet. Veel dingen des levens worden je ook niet aangereikt, maar moet je zelf achterkomen. Net als, als je bij een groep van LARP (Live Acting Role Play) zou willen. Dit is het echt naspelen van situatie vanuit fantasie, maar ook gebeurtenissen uit de geschiedenis. Mensen spreken er niet openlijk over; je moet bij toeval iemand treffen die je ook nog eens wil toelaten.
Het hoofdonderwerp hierbij is vriendschap. Je weet dat het er is en ook in verschillende vormen. Echter, zie de overgangen tussen de verschillende vormen maar eens te ontdekken en mee te maken. Je denkt dat er altijd een vast begin is, maar dat begin kan op allerlei manieren starten.
Ik heb nooit veel vrienden gehad en nog minder gelijkgestemde vrienden. Die heb ik in mijn leven slechts een handvol gehad of niet eens. Ik noemde mensen al snel mijn vriend(in), omdat ik er behoefte aan had dat mensen mij aardig vonden. Diezelfde mensen noemden mij vaak een vriend om sociaal wenselijk te zijn. Echter was ik voor hen slechts een kennis of zelfs dat nog niet eens. Wilde ik graag wat afspreken, zeiden ze vaak genoeg dat ‘ze mij nog niet goed genoeg kenden’, dus werd dat om die reden geweigerd. Ik moest regelmatig om de bevestiging vragen over de status die ze mij gaven of ik ben er via via achtergekomen. Vooral de laatste manier was vaak erg pijnlijk, omdat de status die anderen mij blijkbaar gaven bijna altijd lager was dan die ik hen toekende.
In die tijd begon ik mij ook achterdochtig te voelen. Niet alleen vanwege te verkregen status, maar ook vanwege de inhoud tijdens de afspraken. Mensen gaven mij het gevoel dat het een eer was om gewoon een drankje met hen te doen (vaak thee (cola) drinken bij iemand thuis) en misschien nog eens een filmpje (thuis of de bios). Afgezien van wat overige, minder frequente activiteiten, werd mij het idee gegeven dat dit alles is wat sociaal gezien mogelijk was. Dit strookte totaal niet van mijn verwachtingen rondom het sociale spectrum. Dat zag ik in mijn directe omgeving of dat deze ‘vrienden’ erover spraken. Men ging naar concerten, festivals, op vakantie en kregen relaties. Soms zelfs dat mensen die aan die activiteiten deelnamen erbij zaten. Als dan soms vroeg waarom zij wel en ik niet mee mocht of met die ‘vriend’ hetzelfde kon doen, kwamen er allerlei excuses als afwijzing.
Ik heb onder andere door de afwijzingen boven onvoldoende ervaring op het sociale gebied. Het is niet heel veel anders dan met solliciteren voor een baan. Men verwacht daar inderdaad ook dat je bepaalde eigenschappen bezit die je nodig hebt als basis voor een goede werknemer. Een aantal eigenschappen zijn zelfs identiek: Op tijd komen, zelfredzaamheid, flexibiliteit, betrouwbaarheid, je gevoels(privé) leven thuis laten, etc. Bezit je dat niet of in onvoldoende mate, dan kom je in een vicieuze cirkel terecht waar je steeds moeilijker uit kan komen naarmate de tijd verstrijkt. Je zou door ergens een baan te beginnen ervaring kunnen opdoen, maar als diezelfde baan je afwijst vanwege het gebrek van (de juiste) ervaring, kan je die spiraal dus niet doorbreken.
Door allerlei afwijzingen (afwimpelingen) ben ik heel dwingend geworden, omdat ik altijd moest kiezen tussen 2 kwaden: Mezelf weer gelaten laten afwijzen of mij schrap zetten en blijven volhouden dat ik toch een afspraak wil. Hoe vreemd ook bij deze twee uitersten: Het resultaat was ongeveer hetzelfde, namelijk dat er weinig met me werd afgesproken. Het dwingende gedrag nam ik zeker niet aan voor plezier, maar diepe noodzaak. Het was (en is) mijn manier om onder mensen te komen en dan te observeren, analyseren (ervaren) hoe sociale situaties in elkaar zitten, hiervan te leren en dat weer proberen in te zetten in een dergelijke situatie, met dezelfde persoon/personen of anderen. Ik heb hier ook veel over nagedacht en er een soort tweede studie van gemaakt, naast mijn gewone school. Had ook niet veel keuze: het was namelijk hier over proberen na te denken (door te zetten) of mijn depressie kwam weer terug.
Helaas (HELAAS!!) zijn er ook zaken waar je geen invloed op hebt en waar je op kan wachten totdat je een ons weegt, maar die niet zal komen. Als er een bepaalde chemie tussen mensen er eenmaal niet is en/of dat de doelen verschillen, is het bij voorbaat al bijna einde verhaal. Je kan ook niet ineens zeggen dat je seks wilt, maar dat moet dan groeien of er is een onzichtbare ‘klik’ waardoor dat ontstaat. Over verdere verhalen die nog moeten ontstaan: wordt vervolgd ….