Koppelingen met konijnen…….

Jarenlang hebben wij konijnen en cavia’s wie we uit een opvang halen. En deze mij en mijn man leuk gezelschap houden…. Helaas overlijd er af en toe een, waardoor er weer een nieuw maatje voor de weduwe of weduwnaar gevonden moet worden.

Een maand geleden is onze konijn Paul (Paul Mac Cardny) op ruim 10 jarige leeftijd overleden. Enkele dagen later ben ik naar Dierenpension te Doetinchem geweest. Dat ligt niet ver van mijn huidige werk af. Daar heb ik een jong vleeskleurige Rammelaar gehaald. Hij is nu ongeveer een half jaar oud en was enkele weken terug gecastreerd.

Dat is nu een week of 3 geleden. Dit kereltje had geen naam, dus we moeten maar een nieuwe naam verzinnen. Mijn man vond Bill wel een leuke naam en omdat hij aan Hillary gekoppeld wordt, is dit wel toepasselijk…… De fam. Clinton. Het is toch wel een nadeel van dit dierencentrum dat zij niet gaan koppelen en ook geen plek heeft om te kijken hoe Hillary reageert op een eventueel toekomstige maatje.

Dus in dit geval het konijn nemen en thuis gokken of ze aan elkaar gekoppeld kan worden of niet. Wel was het mogelijk, mocht het thuis niet lukken, dat ik het konijn weer terug kan brengen. Maar dat wil ik gewoonweg niet voor ogen hebben.

Boven op een kamer hebben we een ren en een traliehok aan elkaar gezet. De ene konijn in de ren en de andere in de traliekooi. Wel met elkaar omwisselen. En dit ruim een week lang. De eerste dag was Bill enorm bang. Het kroop weg in een hoekje in de traliekooi en at niet. Als je hem oppakte, hoe voorzichtig je ook deed, was hij erg wild. Maar het dwangvoeren is wel gelukt. Gewoon heel veel geduld hebben en dit heel rustig doen. Na een paar dagen ging hij zelfs eten alsof hij nooit wat gehad heeft. En zo gelang de tijd vorderde begon hij ook nieuwsgierig te worden. Dit richting ons en ook richting Hillary.

De tweede week zette we Hillary en Bill voor een uurtje bij elkaar, wanneer we zicht op hen hadden. Eerst renden ze achter elkaar aan. Het viel me op dat ze elkaar niet gingen bijten, maar wel als het ware van elkaar weg rennen.
Vorige week zagen tot onze verbazing dat ze voorzichtig al naast elkaar gingen liggen en ook samen eten, maar eigenlijk mochten we dat niet zien. Nu gelang de tijd vordert, hadden mijn man en ik “toestemming” om ook te zien dat ze samen aten en naast elkaar gingen liggen.
Nu in de 4e week, gisterenavond wilde Hillary niet eten.

Oef, dat is een tegenvaller. Wat wel opvalt dat Bill toch wat beteuterd keek. Ik zei tegen mijn man, morgen met Hillary naar de dierenarts. Ik vermoedde dat ze last van haar gebit had, omdat ik vond dat met dwangvoeren, waarmee ik gisterenavond bij haar begonnen was, alles wel goed in haar bekje kwam en niet er weer uitkwam. En dat ze daarna zichzelf wel voorzichtig ging wassen. Ik was eerst bang dat ze inwendig wat had, door de dolle buien van Bill.

Vanmorgen dus naar de dierenarts geweest, en “gelukkig” bleek dat ze erg veel haakjes aan haar gebit had dus dat het slijpen was, welke de dierenarts ook zal doen. Bill mocht er ook bij zijn.
Dus beiden bleef die middag bij de dierenarts, waarbij door mijn man aan het eind van de middag beide konijnen heeft opgehaald.
Vanavond heeft onze madammeke weer lekker gegeten en ze ging ook weer lekker tegen Bill aanliggen.

Aan de ene kant ging deze koppeling heel snel, maar ook af en toe, zoals nu noodgedwongen naar de dierenarts, ook met wat hotten en stoten.
Ik heb mijn hooggevoeligheid (onbewust) ingezet. Mijn man zegt altijd dat ik daar heel goed gevoel voor heb. Terwijl ik zelf dat heel gewoon vind.
Nou al met al mooi dat deze koppeling is geslaagd en dit geheel zelfstandig. Altijd mooi om te zien hoe nu gelukkig beiden zijn. Soms ook erg lachwekkend en erg leuk. Evenals onze andere twee koppels Frans/Eva en Roel/Marlene.