Lang leve de Suus

Soms kom je mensen tegen in je leven waarvan je weet dat ze altijd bij je zullen blijven. Althans dat hoop je. Je weet het meteen, je voelt het aan alles. Dit is goed. Dit is mijn type mens. Even voor de duidelijkheid: ik heb het dan dus niet over woest aantrekkelijke liefdespartners maar over mensen van een zo’n mooie levensenergie dat de warme rillingen je over het lijf lopen.

Ik heb er zo al best een stel om me heen verzameld. Los van het handjevol vriendinnen dat ik zelf heb weten te behouden, hebben ze vaak te maken met mijn kinderen. Mensen die ik ook los van mijn kinderen blijf ontmoeten. Zo heb ik op de basisschool van mijn kinderen een stel leerkrachten ontmoet die mij steeds weer verbaasd deden staan over de liefde die ze uitstraalden naar mijn kinderen. Ze wekten bij mij de indruk dat mijn kinderen belangrijk waren voor hen en dat ze ze, als je niet beter wist, zo als hun eigen kinderen zouden willen hebben. Ze zochten me thuis op, uit zorg of gewoon voor een gezellig moment als ze toch in de buurt waren. Er ontstond in de loop der tijd een blind vertrouwen in elkaar en een sterk gevoel van verbonden zijn. En dat gevoel is blijvend voelbaar.

In mijn straat wonen heel toevallig ook best wat van dit soort mensen. Mensen die veel warmte en liefde in zich hebben en dat ook uitstralen, mensen die erg onbaatzuchtig zijn en ook nog eens bijzonder grappig. Mensen die in alle openheid en eerlijkheid zeggen hoe het met ze gaat, vragen naar hoe het met jou gaat en zonder te (ver)oordelen op verzoek willen meedenken, en niet alleen in hun tijd maar altijd.

Ik weet niet wat het is met dat soort mensen. Contact met hen voelt ontspannen, alsof je in een warm bad stapt. Je hoeft niks, je mag alles maar “moet” vooral jezelf zijn, je kunt alles even loslaten omdat er over en weer geen verwachtingen zijn. En dat maakt het zo mooi. Ik wist niet dat het kon, mensen buiten mijn gezin zo onvoorwaardelijk lief hebben zonder er verliefd op te zijn.

Sinds kort heb ik de hiervoor omschreven mensen in mijn hart (maar niet hardop) een koosnaampje gegeven. En het klinkt een beetje gek en dat is het ook maar dat type mens is voor mij een echte Suus.

Dit moet ik uitleggen realiseer ik me. Jongste zat in groep 2. Zijn leerkracht was ook zo’n mooi mens zoals ik hierboven heb omschreven. Maar in de categorie mooie mensen kwam er nog 1 bij…..Ze kwam min of meer aanwaaien. In de klas van mijn jongste zat tijdelijk een ander jongetje met downsyndroom. Dat jongetje werkte thuis met een dame en die dame kwam toen ook met hem in de klas werken. Ik keek eens vanuit mijn ooghoeken mee naar wat ze deden. Want als zij er was leek voor het jongetje maar ook voor de andere kinderen in de klas de zon nog harder te gaan schijnen. Die leuke blonde dame deed op een geweldige manier spelletjes met dat jongetje en samen maakten ze zoveel plezier dat het jongetje het geeneens in de gaten had dat hij iets aan het leren was! Hij tuinde er gewoon met open ogen in! Door samen veel grapjes te maken, quasi vieze liedjes te zingen en vooral buiten het gebaande Downpad te lopen werd leren nog leuker! En als leren leuk is, leren kinderen het best. Ook als ze downsyndroom hebben of misschien moet ik zeggen: juist als ze downsyndroom hebben.

De dame in kwestie heette dus Suus. En toen er een plekje vrij kwam op school om Jongste wat extra te gaan begeleiden mocht ook hij met Suus gaan werken. Een prachtig “cadeau” van de school voor mijn kind in het kader van Passend Onderwijs, een voorbeeld  van hoe het ook kan in dat kader.

Voor Jongste is het Suus voor en Suus na. Of eigenlijk noemt jongste haar steevast Suuuuuus terwijl hij met een wazige blik in zijn ogen denkt aan de avonturen die hij vandaag weer met haar beleefde of gaat beleven. In de vakantie appt hij altijd even met haar om te vertellen hoeveel hij haar mist. En appt zij hem weer terug dat ze hem ook mist….

Met Suus schrijft jongste een boek over zijn leven. Hij leert gekke liedjes van haar en begrijpend lezen doordat Suus zijn favoriete leesboekjes heeft verbouwd tot lesmateriaal. Suus maakt foto’s en filmpjes van hem en stuurt ze naar ons. Suus betrekt ons bij zijn leer- en levensproces en ondersteunt daar waar nodig de leerkrachten. Suus heeft veel vertrouwen in Jongste en is echt met hem begaan. Maar maakt zich soms ook echt zorgen. Denkt heel creatief na over wat goed is voor hem en wat juist niet. Zij zit in mijn hart en blijft daar ook. Ze is er weer 1. Zo’n mens dat blijft.

En omdat er meerdere mensen in ons leven zijn gekomen die zo vergelijkbaar in het leven staan als Suus noem ik ze even allemaal een Suus. Ze staan samen met de andere Suussen naast ons in het leven en verbinden ons leven met dat van hen, met dat van school, met de maatschappij en met onze kinderen. En wij verbinden ons weer met hen.

Ik zeg het gewoon hardop recht uit mijn hart:  Door het ontmoeten van al die Suussen weet ik wat echte onvoorwaardelijke verbinding en aandacht is.

Lang leve de Suus!!