Lot uit de Loterij

Ik ben een beetje verslavingsgevoelig. In combinatie met mijn impulsiviteit brengt mij dat niet veel goeds. Zeker niet als het bijvoorbeeld gaat om dingen kopen of bij gokken.

Als ik aan een gokspelletje meedoe dan wil ik altijd meer dan ik van te voren bedacht heb. Als de overwinning lonkt valt mijn rem gewoon weg. Zet mij dus niet in een casino want voor je het weet zet ik meer op rood dan dat ik rood mag staan. Het is het verlangen naar het moment van euforie, een moment dat ik (bijna) koste wat het kost wil bereiken. Want wat is het heerlijk om even te denken dat ik rijk zal zijn!!

Ik kan wel zeggen dat ik een beetje verslavingsgevoelig ben maar ik ben dus gelukkig niet verslaafd. Ik heb in een moment van gezonde volwassenheid besloten die dingen die mij een waas voor de ogen opleveren niet op te zoeken. Ik ga dus gewoon niet naar een casino omdat dat de spreekwoordelijke “kat op het spek binden” is. En wil ik wel gaan gokken, dan weerhoudt mijn immer verstandige man mij van extreme gokimpulsen.

Gelukkig maar, want laten we eerlijk zijn, je wint ook niet vaak iets. Ik ben wiskundig niet goed onderlegd en weet niet veel van kansberekening maar volgens mij is de kans dat je iets wint kleiner dan de kans dat je verliest. Als wij aan een loterij meedoen of een casino bezoeken is dat altijd zo en volgens mij gaat die regel voor bijna iedereen op. Bij ons is dat bij loterijen en in casino’s namelijk altijd zo en volgens mij gaat die regel voor velen op.

Toch is het voorgaande wel een beetje gek in ons geval. Wij hebben namelijk in ons leven al een groot aantal dingen meegemaakt waarop de kans dat je het meemaakt niet groot zou zijn, en toch maakten we ze mee. In al die gevallen was de kans klein en toch hadden we bingo! Maar dan in negatieve zin…
Zo heb ik 3 keer een miskraam gehad wat gemiddeld genomen gebeurt bij 1 op de 10 zwangerschappen. Ook heb ik een kind met onder andere ADHD en dat komt statistisch gezien maar bij 1 op de 20 kinderen voor.

Een psychische aandoening komt bij weer bij 1 op de 4 mensen voor en, last but not least, was de kans op een kind met down voor mij 1 op 200 (ik had een verhoogde kans door mijn leeftijd) en jawel, wij kregen een kind met downsyndroom!
Het zijn allemaal dingen waar de kans klein op was en toch deden ze zich voor. En ik kwam daardoor dan weer niet in een euforische stemming, ik had sommige zaken eerlijk gezegd liever niet meegemaakt.

Maar als je voorgaande “omdenkt” en vanuit kansberekening kijkt naar wat wij meemaken en wat bij anderen dus niet zo vaak voorkomt, dan zou je ook kunnen denken dat wij juist het meest geschikte gezin zijn om mee te doen aan loterijen en dat de kans groot is dat we dan dus ook iets winnen. Iets groots welteverstaan!

Afgelopen decembermaand had de Sint ons 2 decemberkraskaarten cadeau gedaan. Elke dag een vakje open krassende leek het er op dat we 20.000 euro zouden gaan winnen dus ik voelde het al kriebelen. Op voorhand was ik blij en rekende ik me rijk. Meer dan die 20.000 euro zou ik die maand niet gaan winnen want aan meer loterijen doen wij niet mee.

Toen ik een paar jaar geleden werd ontslagen hebben wij de Postcodeloterij er als eerste uitgedaan. De Staatsloterij was al eerder wegbezuinigd want daar wonnen we werkelijk nooit iets mee. Bij de Postcodeloterij kreeg ik in ieder geval nog wel eens een pak stroopwafels, maar na mijn ontslag kon ik die, van het geld dat ik overhield door geen loten meer te kopen, ook nog wel zelf kopen.

We mijmerden tijdens de kerstdagen over wat we allemaal zouden doen met zoveel geld. Jongste wilde wel een mooie dvd en oudste wilde een lang gewenste game kopen. Dat zou er wel af kunnen bedachten we als we 20.000 euro zouden winnen maar daarnaast leek een deel aflossen van de hypotheek of de aanschaf van zonnepanelen ons het beste. Op vakantie naar een verre bestemming lag voor de hand maar dat lukt nu toch nog even niet door de dynamiek in ons gezin.

Uiteindelijk kwamen we al fantaserend erop uit dat we het geld maar beter in een sok konden stoppen omdat er, met het oog op nog pittigere financiële tijden, wel een buffer nodig zou zijn. En zoveel hadden we toch eigenlijk niet nodig? We waren toch best gelukkig ondanks de eerder genoemde dynamiek en hectiek in ons gezin?

Helaas werd op 31 december duidelijk dat we niet genoeg bij elkaar hadden gekrast voor de 20.000 euro, zelfs niet voor een tientje. We hadden wel lol gehad en samen kwamen we tot de conclusie dat ook dit gokspelletje eigenlijk heel slim in elkaar zit. Het lijkt erop dat je wint maar je wint vaak niets of nauwelijks iets. Tot de orde geroepen door de realiteit kwam ik gelijk weer tot de conclusie dat gokken niet aan mij besteed is, ik laat me er teveel in meeslepen en de teleurstelling is steeds erg groot na weer een verlies.

Totdat ik de volgende dag las dat, een paar postcodes van ons huis verwijderd, een zgn. Straatton was gewonnen door deelnemers aan de loterij.

En toevallig ken ik mensen die in die straat wonen, de goede postcode hebben en loten hebben dus ik werd helemaal blij voor hen! Wat konden ze allemaal wel niet doen met dat geld?!!
De teleurstelling van de kraskaarten zat nog vers in mijn geheugen maar ik vergat alles wat we hadden gezegd over gokken en over dat we niet zoveel nodig hadden.

Ik nam me meteen voor om na nieuwjaarsdag terug naar de Postcodeloterij te gaan voor een lot! En ik dacht aan mijn eigen kansen als ik een lot zou hebben en er (een deel van) een ton op zou vallen. Wat zou ik allemaal wel niet doen met dat geld? Zie je wel dat je iets kunt winnen met loterijen, riep ik euforisch! Even was ik helemaal geen goed voorbeeld voor de kinderen door deze uiting van mijn loterijliefde!

Gelukkig heb ik een zeer verstandige man die ook nog eens erg van de kansberekening is en bij wie het woord impulsiviteit niet in zijn woordenboek voorkomt. Hij greep in en zei rustig maar duidelijk dat we dat dus niet gingen doen! Hij scheurde eigenhandig het aanvraagformulier, dat door de Postcodeloterij heel subtiel door onze bus was gegooid op de dag na nieuwjaarsdag, doormidden en weerhield ons wederom van een nieuwe kostenpost. We hadden het toch allemaal niet nodig, zei hij….

Een verstandige man hebben is niet altijd leuk omdat je dan ook het euforische deel van het gokken mist maar toch is hij mijn redder, hij is mijn lot uit de loterij.