Moeite om de maat te houden? Of over-bescherming?
Zelf ben ik, voordat ik onderzoeken kreeg, voordat ik de diagnose kreeg, erg op mezelf aangewezen en iedere keer tegen de muur liep, om als mens en mijn prestatie, door familie en diverse andere mensen, afgewezen wordt, of vernederd.
Ik ben jarenlang, zeker tot mijn diagnose Kernautisme, op mijn 53e jarige leeftijd, altijd bezig geweest om te presteren, en mocht niet rustig stilzitten. Nee dan werd je als lui beschouwd. Dat is altijd nog in mijn achterhoofd in gedachten. Ik heb wel geleerd, dat je ook rust nodig heb, en dat is af en toe het lui zijn.
Nu dacht ik alles beter in balans te hebben. Ook dankzij hele goede ondersteuning van mijn coach. Maar nu is het zo dat het werk in Winterswijk steeds meer wordt en ook nog bij de Stadskamer in Doetinchem werk. Soms maak ik meer dan 30 uur, terwijl ik 28,8 uur in de week hoef te werken. De laatste maanden heeft er in Doetinchem veel omschakelingen geweest. Verhuizen naar de nieuwe locaties, welke het wennen toch wel energie heeft gekost. En ook behoorlijk last gehad van de wegopbrekingen daar in Doetinchem, om goed bij mijn werkplek te komen.
En natuurlijk ook de situatie hoe het gegaan is rond mijn moeder en hoe mijn familie tegenover mij handelt.
Daarin heb ik mij aardig door heen moeten slaan.
Nu komt de gewenning voorzichtig tot mijn eigen. Ik krijg weer meer lijn c.q. structuur. Het hardlopen gaat ook beter. En ik kan af en toe al meer dan 10 kilometer aan. Dit door rustig op te bouwen. Maar ik ben bewust ook diverse kilo’s afgevallen.
Nu krijg ik via mijn coach te horen dat ik toch nog onvoldoende mezelf in balans hou. En dat ik overal ja tegen zegt om een klusje te klaren of mee te helpen. Dus geen nee kunnen zeggen. Maar ook dat ik weer neigt door te draven.
Zo voel ik het eerlijk gezegd niet. Wel is het zo dat ik op ten duur werk bij de Stadskamer ga afstoten. De wandelcoaching heb ik al afgestoten.
De coach gaf aan dat er ook enkele anderen, het idee hebben dat ik teveel wil doen, en mezelf vergeet op tijd gas terug te nemen. Want ze zijn bang dat een burn-out bij mij op de loer ligt.
Uiteraard wil ik voorkomen om een burn-out te krijgen. Dus een bezorgdheid omtrent mijn persoontje. Soms denk ik dat ze mij ook wel overbeschermd. Allemaal goed bedoeld. Maar word ik hiermee echt geholpen? Want ik krijg dan het idee, veronderstel dat ik mij moe voel, dat ik hierdoor wat eerder naar bed ga, of even aangeef dat ik nu even rust wil, dat ik dan ziek ben geworden.
Als ik mij overprikkeld voel, erken ik het. En als mij iets niet lukt, wat best wel geregeld gebeurd, kan ik de boel wel vervloeken. Dat heb ik altijd gehad.
En vaak trek ik mij dan terug in de stilte of dat ik naar bed ga om te slapen. Dat deed ik vroeger niet. Want het was aanstellerij. En nu al gauw gedacht aan een flinke burn-out of anderszins.
Ik ben eigenlijk nog niet echt gewend aan dit soort bescherming. Het is op zich heel erg lief. Soms denk ik, veronderstel dat ik een griep krijg, welke na een week weer over is, dat er dan gelijk wordt beoordeeld dat ik teveel doordraaf in mijn activiteiten. Vooral omtrent mijn hardloop- en wandelsport.
Nu word ik regelmatig gemaand dat ik nog meer rust moet nemen en dat ik moet stoppen om meer af te vallen in mijn gewicht.
Zelf wil ik mijn huidige gewicht handhaven. Zo rond de 60 kilo is goed voor mij.
En dat is wel dus heel lastig om te bepalen: hoeveel kan ik eten, en ook houden aan de schijf van 5, met af en toe te zondigen. Daarin wil ik nog wel veel lering in trekken. Als ik iets zondig, dan heb ik dan wel de neiging om hierin teveel van te eten, waardoor ik teveel verkeerde dingen binnen krijg. Dus daarin wil ik nog weleens doordraven in mijn suikerverslaving.
