Op audiëntie

Al meerdere malen had ik van bevriende moeders, die ook een kind hebben met een verstandelijke beperking, gehoord dat het erg verstandig was om een zgn. WLZ indicatie aan te vragen voor mijn kind.

Een WLZ indicatie is een indicatie voor de Wet Langdurige Zorg. Dat is een wet die er zorg voor draagt dat mensen die langdurige zorg en 24/7 toezicht nodig hebben, deze zorg ook krijgen. De WLZ zou dus zomaar een wet kunnen zijn waar jij en ik onder kunnen gaan vallen als we oud zijn en gaan dementeren.

Dan heb je die WLZ hard nodig  voor als je naar een verpleeghuis moet maar het is ook een wet voor mensen die de zorg hun leven lang nodig hebben, omdat ze bijv. een verstandelijke beperking hebben en daardoor nooit helemaal voor zichzelf zullen kunnen zorgen.

Wat het allerbelangrijkste is van de indicatie, is dat het een indicatie voor het leven is, welke alvast anticipeert op het moment dat jongste ooit op zichzelf gaat wonen en dan nog meer zorg nodig zal hebben dan nu. En je kunt er nu alvast alle zorg die je nodig hebt van uitbetalen (tot op zekere hoogte natuurlijk maar dat is vanzelfsprekend).

De bevriende moeders gaven vooral aan dat het hen een heleboel rust had gegeven dat het “voor het leven” op orde was met de indicatie en zij gunden dat ons ook van harte.

Zo’n indicatie krijg je alleen niet zomaar, dat is wel gebleken.

De eerste keer dat we de indicatie aanvroegen is hij keihard afgewezen. Uit de stukken die we hadden verzameld en meegestuurd bleek nl. dat jongste wel Downsyndroom had (wat in principe toch een fijne bevestiging is want stel je voor dat je er al jaren naast zit qua diagnose,  maar dat terzijde)  en dat dat ook zeker niet over zal gaan, maar jongste bleek vooral nog helemaal niet uitgeleerd te zijn. Dus kreeg hij geen WLZ indicatie. En dat had het indicatieorgaan besloten zonder onze jongste “live” te zien.

Nou ben ik meestal niet voor 1 gat te vangen dus ik vroeg de indicatie een jaar later gewoon nog een keer aan maar nu met een 24-uurs onderbouwing van de zorg die hij nodig had. En dat maakte indruk, geloof ik, want deze keer kwam er wel iemand over de vloer om te kijken hoe jongste zich echt gedroeg en waarin het hem nou zat dat wij die WLZ indicatie zo graag wilden.

Gelukkig zag zij na een gesprek van een uur ook wel in dat jongste niet zonder kon dus een week later lag de toekenning van de indicatie op de mat. Na die indicatietoekenning dacht ik dat ik er was en dat ik toen de grootste hobbel had genomen. Maar dat is dus niet zo, blijkt nu.

De week na het besluit werd ik gelijk gebeld door het zorgkantoor. Op zich vind ik dat  een hele klantvriendelijke actie want je moet maar net weten wat je na het besluit te doen staat. De dame van het zorgkantoor vroeg mij of ik had begrepen wat het allemaal betekende dat ik deze indicatie had toegewezen gekregen en vroeg gelijk of ik de zorg in natura wilde of dat ik een PGB wilde aanvragen.

Ik had me laten influisteren dat een PGB veel meer vrijheid van keuze zou geven maar omdat ik administratief niet zo’n enorm wonder ben wekte dat nogal wat weerstand bij mij op. De dame aan de telefoon vertelde me ook nog dat ik, als ik een PGB voor jongste wilde aanvragen, dan op gesprek zou moeten komen om te kijken of ik de hele administratieve rompslomp wel aan zou kunnen.

Een bewust -keuzegesprek noemen ze dat, waarin ik zou worden beoordeeld op de vraag of ik een zgn. gewaarborgde hulp kon zijn voor jongste.

Daar had ik even niet op gerekend want dat zou betekenen dat ik heel veel huiswerk zou moeten maken. Ik zou een budgetplan moeten opstellen voor de zorg, daarna een aanvraagformulier van 10 kantjes moeten invullen en als ik door de screening heen was gekomen, dan mocht ik allerhande zorgovereenkomsten en zorgbeschrijvingen gaan opstellen met de hulpverleners.

Toen ik het telefoongesprek beëindigde, zakte de moed me dan ook aardig in de schoenen. Maar omdat ik die WLZ indicatie wilde doorzetten  moest ik wel door gaan. Met gezonde tegenzin legde ik een map aan om de spullen in te documenteren. Ik maakte een stappenplan om e.e.a. in gang te zetten want een kleine week later zou ik al op audiëntie moeten komen voor het bewuste (keuze) gesprek.

Als een gek ging ik aan de slag. Ik budgetteerde me met rekenmodellen een slag in de rondte, vroeg offertes aan, stuurde ze weer ter correctie terug en had e.e.a op een geven moment wel op de rit. Het grote voordeel van alles was dat ik zo goed in de gaten kreeg hoeveel ik mocht besteden en hoeveel de zorgverleners kostten of doorberekenden en dat dat allemaal van jongste zijn budget af zou gaan. Ik voelde me plots veel verantwoordelijker voor de centen waarmee ik de zorg mocht inkopen dus daar ging ik eens kritisch voor zitten. Ik begon het zelfs een beetje leuk te vinden.

Nu een maand geleden moest ik dus op gesprek. Ik maakte me er nogal zorgen over want wat zou er gebeuren als ik er niet doorheen kwam? Gelukkig kwam het allemaal goed. Het gesprek verliep soepeltjes, de dame achter het bureau dacht zelfs met mij mee en vond dat ik meer zorg zou moeten inkopen om ons gezin te ontlasten en gaf eigenlijk non verbaal signalen af dat het wel goed zou komen. En dat kwam het gelukkig dus ook.

De zorgovereenkomsten en beschrijvingen liggen ingevuld en ondertekend door alle partijen in de brievenbus en het wachten is nu op een Go van het zorgkantoor maar dat kan nog wel een tijdje duren omdat ze e.e.a nauwkeurig controleren.

Met verbazing lees ik dan ook dat er mensen zijn die fraude kunnen plegen met hun PGB.

Voorheen waren er nog veel meer fraudeurs op dit vlak maar ik heb gemerkt dat de overheid flink maatregelen heeft getroffen om dit te voorkomen. Het zou bij mij sowieso al niet in me op komen om fraude te plegen maar al zou ik het wel willen dan is het geeneens mogelijk, zo goed wordt het gecontroleerd. En natuurlijk terecht want dit geld is bestemd voor mensen die het echt hard nodig hebben!

En het was een hell of a job maar het is me gelukt en het was me het waard. En ik ben weer een titel rijker: ik ben nu officieel een echte gewaarborgde hulp. Wie had dat ooit gedacht?