Op vakantie
Al zo lang als dat ik me kan herinneren ging ik in de grote vakantie echt op vakantie. En dan bedoel ik met vakantie als in “weg van huis naar een bestemming verder dan om de hoek om op die bestemming weinig aan je hoofd te hebben, goed uit te kunnen rusten en bij te komen van een heel jaar hard werken”.
Toen ik jong was gingen we met het gezin meestal met de caravan naar Frankrijk. Mijn vader was nogal aan het stressen gedurende de reis maar zodra we er waren ging ook zijn gezicht op de stand van ontspanning en hadden we het fijn. Toen ik in de pubertijd kwam was de vakantie, los van de reis er naar toe, voor mijn vader een voortdurende stresspartij. Mijn vader was namelijk doodsbang dat ik een jongen aan de haak zou slaan in het verre Frankrijk en daar dan zou willen blijven of zo. Om kort te gaan, we hadden wel vakantie maar niet geheel stressvrij. Toch bleef het vakantiegevoel.
Later ging ik met mijn vriendinnen en toenmalige vriend naar Spanje en Griekenland om daar te feesten tot we er bij neer vielen. Een betere vakantie konden we ons toendertijd niet wensen. Weg van ouders en schoolverplichtingen. Het leven was verrukkulluk!
Toen ik mijn huidige man leerde kennen en we nog geen kinderen hadden kreeg de term vakantie pas echt de naam die het verdiende. Vaak gingen we in 1 vakantie naar 3 bestemmingen achter elkaar in de meest aparte huizen, kloosters of kastelen. Allemaal zorgvuldig uitgezocht op wat er te doen was in en rondom de locatie. De voorpret alleen was eigenlijk al genoeg vakantie voor mij. We gingen niet zo heel erg ver weg en ook niet heel avontuurlijk maar voor ons was het geweldig ! Corsica, Italië, Griekenland, we zagen nog eens iets van de wereld in onze beleving. Het vakantiegevoel en de verbinding die we daardoor voelden was ultiem!
Sinds we 2 kinderen hebben is de term vakantie en de beleving die ik daarbij had eigenlijk helemaal weg. Toen we nog 1 kind hadden probeerden we het nog. We gingen voor het eerst in ons leven in een stacaravan en bleven een paar weken op 1 locatie. We hielden de structuur van thuis aan en probeerden te ontspannen. Maar oudste huilde zoveel en zo vaak dat deze vakanties meer op een overlevingskamp leken dan dat het ontspannend was. We bleven echter proberen. Totdat kind 2 zich aandiende en het helemaal niet meer makkelijk ging. In zijn babytijd huilde ook jongste zich een slag in de rondte, dag en nacht, en oudste voelde zich, doordat wij geheel uitgeput waren van de doorwaakte nachten, heel erg achtergesteld qua aandacht. Dat gaf hem dus aanleiding om het enorm op een brullen te zetten. En zo is dat eigenlijk al die jaren erna, in andere vormen en uitingen weliswaar, gebleven.
We hebben het wel geprobeerd want wij geven niet zomaar op, en we verlangden echt naar vakantie zoals vakantie is bedoeld. We dachten dat het, door het dichter bij huis te zoeken, zoals bijvoorbeeld in Texel, België en Zwolle, wel zou kunnen slagen maar iedere keer kwamen we zo uitgeput van onze vakantiebestemming vandaan dat we sinds een paar jaar hebben besloten om niet op vakantie te gaan. Niet omdat er geen geld voor is zoals bij een kwart van de Nederlandse bevolking het geval is maar omdat vakantie momenteel gewoon geen vakantie meer is.
Dat betekent wel dat we vanaf het begin van de grote vakantie in mijn beleving 6 volle weken aandacht moeten schenken aan de 2 kinderen. Wat natuurlijk niet helemaal zo is want oudste vermaakt zich wel met gamen en wil daar het liefst de hele dag mee doorgaan maar dat wil een goede moeder ook weer niet, toch?
De grote vraag was vorig jaar al hoe we dit zouden gaan doen dan? En we zijn er uit. Vorig jaar, en ook weer dit jaar, hebben we voor onszelf, met zijn tweeën, voor 3 hele dagen en nachten een hotel geboekt. In Noord Nederland, lekker dichtbij, dat dan weer wel maar het is een begin. 1 kind gaat logeren (hij wordt gedumpt zegt hij zelf) en het andere kind gaat op kamp. Voor kinderen met een beperking. Het was een moeilijk besluit maar we hebben de knoop doorgehakt en dat is knap van ons, al zeggen we het zelf.
Het lijkt nu nog lang te duren voordat het zover is maar ik kan me daardoor veel langer verheugen op die 3 dagen. 3 dagen alleen maar doen wat je zelf fijn vindt, 3 dagen lang alleen maar doorslapen en uitslapen. Drie dagen zonder steeds maar weer de aandacht te moeten verdelen en ruzies en huilbuien te moeten sussen. Het klinkt gewoon als een ultieme vakantie naar een zonovergoten exotisch oord als ik het zo in mijn hoofd laat doorklinken. En dat is fijn want wie het kleine niet eert is het grote niet weerd. Onze vakantietijd komt nog wel of sterker nog: het is nu al begonnen in mijn hoofd!!
