Op zich gaat het goed, maar toch angstig

Ondanks dat je weet dat het veel erger kan, kruipt toch geregeld angsten naar je binnenste.

Afgelopen week kreeg ik te horen dat ik geen vertegenwoordiger meer mag zijn van een cliënt wie dezelfde WMO consulent heeft als ikzelf. Beiden ontvangen we een PGB. Dit vanuit het werk wat ik thuis doe van mijn begeleidster. Ondanks dat we de privacy heel goed in acht nemen, en dit wel goed volgens de AVG dit in acht nemen.

Persoonlijk vind ik dat belachelijk. Ik hoop dat ik voor de andere PGB-budgethouders wel het werk mag blijven doen.

Alles gaat via mijn begeleidster, dus ik ken zelf al die mensen niet eens, en weet niet eens waarom ze begeleiding nodig hebben. Voor mij is het toch ook niet belangrijk om dit  te weten.

Nu kruip mij de angst dat het leven zoals ik nu leidt, een regel zal komen, dat ik dit leven niet meer mag leiden. Nl. via de WSW werkzaamheden verrichten bij de Stadskamer en bij de WUH. Daar welke ik ook met veel plezier doe. Het  is officieel vrijwilligerswerk, maar ik beschouw het als een baan.

In mijn vrije tijd ben ik ook af en toe verkeersregelaar, jurylid bij atletiek, wandelcoaching en andere kleine vrijwilligerswerkbaantjes. Veronderstel dat ze van hogerhand ook een rare regel zullen verzinnen dat ik dat ook niet mag doen. Daar zal ik flink mentaal een enorme knauw krijgen.

Het is voor mij ook om op deze wijze goed met de maatschappij mee te doen en hierdoor sociale contacten heb. Zoals afgelopen zaterdag ben ik jurylid geweest bij het verspringen van D en C jeugdleden. Erg leuk om te doen, en het verliep ook heel goed. Ik was de aangewezen “opperhoofd” van deze en hield ook de lijsten bij.  Het was ook heel goed weer. En ik geloof dat de gehele wedstrijd ook heel goed verliep.

Je doet ook wat voor een ander en je bent dan op een prettige wijze zinvol bezig. En na afloop maak je met elkaar een babbeltje.

Op zich gaat het hierdoor met mij goed. Ik krijg hierdoor ook mentale waardering en voel me goed, doordat ik hierdoor ook wat meetel.

En toch dat ik niet echt overprikkeld raak, want ik kan dit soort dingen geen hele lange dag doen, maar enkele uren.

Ik moet er niet aan denken om alleen maar in huis te moeten zitten, en niets mogen doen.

Zelfs geen hobby’s meer mogen uitoefenen, welke lekker je hoofd kan leegmaken. Ontvangen van bezoek zal ik never en nooit krijgen om een kopje koffie of thee samen te drinken. Familie die niet naar je omkijkt en ook niet  wilt dat je hen opzoekt. Zelfs met kerst, ziekte of verjaardag niet. Overal afgewezen worden, wegens zogenoemde ongeschiktheid, te goed voor ben, niet in aanmerking komen enz…… Dus je valt dan overal buiten.

Als al dit alles wegvalt, dan valt wat ik zo heb opgebouwd ook compleet in duigen.

Hopen dat ik dit soort dingen nog lang mag blijven doen, met ook de nodige rust in acht nemen. En dat er geen bureaucratische wetjes en verordeningen in dit soort zaken komen.