Opgebrand

Vandaag is het 5 jaar en 8 maanden geleden dat, zoals ik dat noem, “het licht uit ging in mijn hoofd”. Ik weet nog precies waar ik was, hoe het voelde en waardoor het kwam maar ik had er totaal geen grip op. En voor een persoon die graag overal controle over heeft was dat zeer verontrustend.

Ik was op dat moment, na weer een lange week van hard werken, op mijn kantoor en deed de lichten uit om te gaan. Al mijn collega’s waren al weg, het was vrijdagmiddag nota bene maar ik moest natuurlijk nog iets afmaken; zoals er altijd nog wel iets af te maken viel in de grote hoeveelheid aan werk die ik op mijn bordje had of in ieder geval beleefde te hebben.

Van het ene op het andere moment ging er een knop om in mijn hoofd en werd alles zwart voor mijn ogen. Het voelde alsof mijn ogen van het ene op het andere moment keihard in mijn hoofd gedrukt werden en alsof de bal, die ik al maanden in mijn buik had,  explodeerde. Ik werd misselijk en draaierig tegelijkertijd en kon niet meer praten,

kon alleen maar huilen en achter elkaar “nee” stamelen.  Wat ik vooral voelde was een niet te omschrijven vermoeidheid die als een vrachtwagen over mij heen leek te rijden en mijn tranen bleven maar onophoudelijk komen.

Ik had er op dat moment een lange periode opzitten van keihard werken, van het overtuigen van mijn leidinggevenden dat het goed was wat ik met mijn team deed en daarnaast van het goed zorgen voor mijn medewerkers, opdat zij maar niet zouden omvallen.

Ik moest veel reizen voor mijn werk en moest thuis ook nog alle ballen hoog houden, wat me allemaal erg zwaar viel. Elke werkdag was anders en kende geen structuur terwijl ik daar zo wel bij vaar. Ik werkte me een slag in de rondte om maar te kunnen bewijzen dat ik goed genoeg was en reed na het werk met gierende banden weer terug  naar huis om daar bijvoorbeeld weer met 1 van de behandelaren van mijn kinderen te overleggen.

Ik voelde me net een deelnemer aan de vroeger zo veel bekeken Ted de Braakshow. Ik moest de figuurlijke stokken opvangen die lukraak uit de lucht kwamen vallen en tegelijkertijd wist ik nooit of ik ze zou kunnen vangen. En vallen deden ze, op een gegeven moment zelfs bij bosjes.

Intussen stopte ik mijn gevoel weg om maar niet te hoeven voelen wat ik eigenlijk al zolang voelde  en waar ik eigenlijk om zou mogen rouwen. Mijn sociale leven stond al tijden op een laag pitje en aan hobby’s deed ik niet, dat was alleen maar ballast wat ook nog veel tijd zou gaan kosten.

Op alle fronten leek er geen einde te komen aan het (te) harde werken en ik stond erbij en ik keek er naar. Me niet realiserende dat een mens zelf aan zijn of haar eigen roer van zijn leven staat en dat ik dat roer dus om kon gooien. Ik voelde me dag en nacht gespannen maar had in mijn hoofd zitten dat er nog nooit iemand was dood was gegaan van hard werken. Dus ging ik maar door.

Ik had in mijn leven al wel eerder last gehad van spanningsklachten, tijdens mijn middelbare school-tijd en daarna tijdens mijn studie had ik het bij tijd en wijlen “niet meer zien zitten” maar dat was altijd weer vanzelf overgegaan. Ook kende ik op mijn dertigste een periode van grote somberheid en daarvoor had ik hulp gezocht en gevonden. En hoe! Na de psychologensessies kon er ik frisser en fruitiger dan ooit weer tegen aan!

Maar zo erg als op die dag was het nog nooit geweest. Ik besloot maar een weekje vakantie op te nemen en dan weer met frisse moed te beginnen. Het zou dan wel weer gaan toch? Ik hoopte zo dat het zo zou zijn maar diep in mijn hart wist ik wel beter. Dit voelde allemaal al voor zo’n lange tijd niet goed!

Ik weet niet meer hoe maar ik ben die avond thuisgekomen. Daar viel ik huilend in de armen van mijn man en ik kon alleen maar vragen aan hem hoe dit nu toch verder moest. En hij wist het ook niet.

We zijn nu 5 jaar en 8 maanden verder. Ik weet nu dat ik toen een burn-out had. En dat dat niet zomaar iets was. Maar ik weet ook dat het geen modeverschijnsel is, dat het niet heerst of dat een vorm van aanstelleritis is. Het is een niet te onderschatten aandoening wat chronische schade aan lijf en leden kan veroorzaken.

Maar ik weet ook dat je daarna, ook al kan het lang duren, wel weer verder kunt.

Dus:  I’m back!

Het heeft even tijd gekost en ik ben helemaal, bij wijze van spreken, tot  op het bot gegaan tijdens mijn intensieve therapieën die ik heb mogen volgen maar ik ben er weer. Niet in de oude vorm van voor 5 jaar en 8 maanden geleden maar in een nieuwe vorm. Voor mij een betere vorm.

Ik weet nu wat mijn valkuilen zijn en hoe ik me staande kan houden, hoe ik me prettig kan voelen op het werk, hoe ik me tegen overprikkeling kan wapenen en dat ik structuur en duidelijkheid nodig.

Ik heb het nog steeds druk met de kinderen en hun behandelaren maar ik kan zaken nu vaak beter loslaten en ik heb ook weer fijn werk en fijne collega’s om me heen. Ik neem bewust tijd voor leuke dingen. Deze ervaring is niet voor niets geweest en heeft me geleerd op mezelf  te mogen passen. Want ik sta aan het roer van mijn eigen leven.

 

https://www.ed.nl/ed-werkt/burn-out-tja-het-heerst~ac938d5d/