Opmaken levenstestament
Als je niet meer handels bekwaam bent, is het toch handig om van de voren alles goed geregeld te hebben, als je geen contacten hebt met familie… Voor mij toch wel heftig.
Al een tijdje geleden heb ik met mijn coach besproken om, wanneer ik handels onbekwaam word of overlijd, dat mijn financiële, administratieve en medische zaken goed afgehandeld wordt
Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken om alleen tussen 4 muren te moeten gaan zitten en niets meer kan, veel pijn heb en alleen maar voor je uit mag kijken naar hooguit een tv welke aanstaat. Enorm afhankelijk zijn van hulp, zelf het voeren van eten…. Moet er niet aan denken.
Of maar wachten op bezoek, wie er nooit zal komen, hooguit een hulpverlener. Of dusdanig depressief wordt, dat je wordt opgenomen in een gesloten afdeling waar je niet meer uit komt. En dan ook nog alleen kans heb op achteruitgang.
Er komt toch nog heel wat bij kijken. Samen met min man wie helemaal geen familie meer heeft en mijn coach zijn we naar de notaris geweest. Mijn man is nogal laconiek en is dan nogal cynisch. Hij zegt: ach we worden wel samen 118 en je moet niet aan dit soort zaken denken. Als het aan hem ligt, laat hij alles op zijn beloop, waardoor je juist in de problemen kan komen.
Je denkt dat je heel goed voorbereid bent en over allerlei zaken nagedacht, maar toch kom je tot verschillende verrassingen wat degene wie de akte in concept opstel, aan je vragen stelt. De vragen zijn van uiteenlopende aard. Het is niet zo dat je over alles niet hebt nagedacht, maar je hebt het voor jezelf nog niet goed op papier. En ook heb ik bij de NVVE-zaken doorgegeven, maar er is nog geen bespreking hierover geweest met een arts. Dat moet allemaal nog komen. Zover was ik nog niet.
Op zich ben ik niet zozeer bang voor de dood, maar meer hoe mijn familie tegenover mij staat. Zij accepteren mijn diagnose autisme niet. En dat ik toch binnen mijn familie buitengesloten voel. Ook herinneringen dat ik me niet gedroeg, zoals zij het van mij willen zien, en ook geen HBO of Universitaire opleiding of niveau heb.
Ik zal zeker door de “zure” appel heen moeten bijten en mijn nare herinneringen los moeten laten. Dat laatste vind ik heel moeilijk. Ik voel me dan ook wat depressief. Hiertegen probeer ik leuke dingen ook op te pakken. Want dat depressief zijn, zijn meer dat de angst overheerst, dan dat ik ergens geen zin in hebben.
Mijn coach adviseer me, en daarin heeft ze ook gelijk in, dat een goed opgestelde boodschap via notariële akte ook meer gevrijwaard ben van problemen waartegen je zult aanlopen als je overlijdt of handels onbekwaam bent.
