Ouder worden

Wat zal ik voelen, als ik al hoogbejaard ben, of ik nu wel nog van alles kan doen, of juist niet.

De moeder van mijn opdrachtgever/baas is jarig. Ze is 87 jaar geworden. Ze vind het verschrikkelijk, want weer een jaartje er bij op. Ze was er gewoon sacherijnig van. Ik vertelde haar dat het toch niet zoveel uitmaakt of je nu 78 wordt of 87.

Ze rijd nog auto. Het is wel zo dat ze meestal niet verder rijdt dan ongeveer 10 kilometer van huis. En ze gebruikt de auto ook niet dagelijks. Maar toch. Ze doet haar huishouding nog alleen en ze heeft nog geen rollator of ander hulpmiddel nodig om zich voort te bewegen.
Natuurlijk kan ik mij voorstellen dat er veel mensen haar “ontvallen” wie nu niet meer in leven zijn. Haar man is ook ongeveer 3 jaar geleden na een lange ziekte overleden, van wat ik heb begrepen.
Ze zal haar man en anderen dan best wel missen. Haar kringetje wordt natuurlijk wel steeds kleiner. Ze is verder ook best nog wel actief, en helpt graag mee met bijvoorbeeld de afwas na de lunch, waar wij als medewerkers ook gebruik van maken.
Ze kan denk ik veel meer dan de meeste mensen van haar leeftijd.

Ik heb zelf wel het idee dat ze echt van gezelschap houdt. En dat heeft ze wel met mij en mijn collegae. Maar ook met de (schaarse) cliënten die gebruik maken van deze zorgcentrum.

Ze zegt: jij bent nog jong en ervaart de ouderdom nog niet. Als je zo oud ben als ik, redeneer je wel anders……. en zo verder.
Nou ja, denk ik dan, leuk en aardig, maar ik merk zeker dat ik nu minder lichamelijk aankan, dan toen ik 30 jaar was. In die periode liep ik nog hele marathons rond de 4 uur, waarbij mijn pr op 3uur en 36 minuten met een beetje staat. En dat ik toen hele tuinen kon omspitten, zonder last van mijn gewrichten te krijgen. Dat allemaal hoef ik nu niet te doen, ondanks dat ik nog een redelijke conditie bezit. (hardlopen, en lange afstand wandelen). Het gaat allemaal ook wat langzamer. Dus eerlijk gezegd een normale ontwikkeling bij het stijgen van je leeftijd.
Ze heeft kinderen, diverse kleinkinderen en enkele achterkleinkinderen, waarmee ze ook wel contact heeft.

Ik ben vaak voor mijn verjaardag ook nukkig, maar dat is meer dat ik in het verleden te vaak last gehad heb van nare situaties tijdens mijn verjaardag, waar ik slechte herinneringen aan heb.
Zelf vier ik geen verjaardagen meer, juist door die trammelant in het verleden en ik dan nog meer chaos in mijn hoofd krijg, dan behalve de drukte er om heen.

Hoe zal ik dan zijn:
Dankbaarheid dat je nog op deze manier oud mag zijn en meer kan dan de gemiddelde persoon van dezelfde leeftijd.
Of:
Ik mis toch veel mensen die helaas in mijn leven ontvallen zijn, wegens ouderdom.
Of:
Al die trammelant rond het vieren van mijn verjaardag en de heisa en drukte er omheen
Of:
In mijn omgeving zijn zelfs hele jonge kinderen, of op zeer jonge leeftijd overleden zijn. Of het plotseling is of na een hele nare ziekte. Maar ook die zo bij zo jonger zijn dan ikzelf die te vroeg dood gegaan zijn.
Of:
Denken als je niets meer kan, geen zin meer heb in je leven.

Ik persoonlijk heb dan zoiets van: Je bent zo oud als je je voelt.
En daarnaast voel je de ene keer heel slecht, door bijvoorbeeld omstandigheden, of ondanks dat je enorm je best doet, en toch van alles mislukt, waarbij je dan heel eenzaam voelt en dan het leven op dat moment beu is.
Of je bent heel blij dat je leuke dingen heb kunnen doen, of eindelijk een mooi succes heb geboekt.

Dat heeft voor mij niets met leeftijd te maken. Maar ook niet dat er met je dag dat je jarig bent, een jaartje er bij op mag tellen.
Dat is dus nu mijn mening. Of zie ik het verkeerd.