Overprikkeling

Ik ken het maar al te goed Overprikkeling. Dit krijg ik juist als ik teveel onzekerheid heb en te veel onduidelijkheid. Ook bij enorme drukte en veel lawaai en geroezemoes om mij heen. Dat blijkt zeker ook bij de vorm van autisme te passen welke bij mij is gediagnosticeerd: Klassieke autisme (natuurlijk ook bij andere vormen van autisme)

Zoals ik afgelopen week al schreef, heb ik de laatste tijd veel overprikkeling gehad.
Gelukkig kom ik nu wat meer tot rust. Althans geestelijk. Lichamelijk wat minder, wegens die overprikkeling en de drukte er om heen. Dan mis je het hardlopen en andere prettige beweging toch wel. Want je bent dan druk met de geestelijke voorbereiding van al die bijeenkomsten welke deze overprikkeling veroorzaakte.

Gelukkig kan ik met mijn huidige werk dit nog goed reguleren. Dat scheelt een heel stuk, met de vorige banen, welke echt flut waren.
Vrijdagmiddag met de Kunstgroep, heb ik lekker geschilderd. Ik kon me heel goed concentreren op een prettige wijze. Zo kon ik verder gaan met mijn geit Blondy, wie woont op de Kinderboerderij waar ik vrijwilligerswerk doe. Op de terugweg naar huis, heb ik bij mooie muziek de volume van de radio wat harder gezet. Die nacht erop heb ik lekker geslapen.

De zaterdag ben ik met Wandelkring Dio uit Haaksbergen naar de vissersdagen van Spakenburg/Bunschoten geweest. 2 grote bussen met ongeveer 110 mensen. Daar was ook een wandeltocht. Ik heb daar 20 kilometer in aller rust via Eemdijk gewandeld. Ondanks dat de route wat saai was, heb ik toch van deze wandeling genoten. Juist de rust en even alleen zijn, deed me goed. Ik heb hierdoor ook de regen- en onweersbui kunnen “omlopen”, welke in de plaats zelf behoorlijk aan toe ging. Ik heb de onweersbui wel gehoord en zag in de verte wel enorme donkere luchten. Na de wandeling ben ik niet naar het centrum gegaan, waar de vissersdag plaatsvond. Maar lekker bij de start en finishplaats even wat weg gedut. Zodoende kon ik mij voorbereiden op de drukke prikkelgevoelige buffet welke we met deze ongeveer 110 mensen genoten. Die nacht erop wederom lekker geslapen.

Nu vanmorgen lekker rustig aan doen. Want vanmiddag hebben we buurtdag. Ook nog vlak bij huis, want de tent staat er al. Als het mij te druk wordt, is het 20 meter lopen naar huis om even tot rust te komen. We krijgen eerst een fietstocht. Maar waar die fietstocht naar toe leidt, is nog een verrassing. Dus niet de duidelijk welke ook nog een beetje autisme-onvriendelijk is. Maar ik houd mijn gedachten positief, dat het wel goed komt.

Komende woensdag heb ik nog met de werkleiding, mijn begeleidster, zonder mijn werkgever een evaluatiegesprek, voor eventuele uitbreiding van mijn werkuren. Bewust gekozen, op advies van mijn begeleidster, om zonder mijn werkgever te doen. Want mijn werkgever wil waarschijnlijk hebben, dat ik niet meer werk dan 20 uur. En dat is financieel en moreel gezien veel te weinig voor mij. Een doel is om 28 tot 32 uur te werken, waardoor ik voor 1 januari 2018 misschien gebruik kan maken van de 58+ regeling welke in mijn CAO (wet sociale werkvoorziening) staat. Ik heb nl. een 36 urig dienstverband. Dit al vanaf 3 mei 1982. Zal mooi zijn dat dit lukt. Ik heb eindelijk weer werk en werkomgeving welke heel goed bij mij past. Dit dankzij mijn begeleidster.
Die gesprekken geven mij meer prikkelingen da het werken op zich.

Dus komende week krijg ik ook nog genoeg prikkelgevoelige toestanden en gesprekken. Dan is het voor mij belangrijk om mezelf in acht te nemen.