Plan do check Act

Ik heb 2 kinderen die niet kunnen plannen. Of überhaupt niet weten wat een planning is. Hoe je dingen plant en waarom. En hoe je je er aan houdt.  En ook hebben ze er geen idee van hoe ze er toe moeten komen de geplande activiteiten te gaan uitvoeren. Ze vallen iedere dag na het opstaan als het ware ” in de dag” en als ik er niet was zouden ze de hele dag niets anders doen dan op hun telefoon of op hun Ipad zitten.

Dit is vast voor veel ouders heel herkenbaar en het hoort ook echt bij de leeftijd van beide jongens. Het nadeel bij mijn kinderen is dat er nauwelijks groei/ vordering of enige mate van reflectie te bespeuren valt in voorgenoemde activiteiten. En dat baart mij grote zorgen. Ze moeten het namelijk toch ooit wel zelf kunnen. Daarnaast kost het mij veel tijd en energie om alles voor hen te plannen en hen aan te jagen om hun planning op te zetten en uit te voeren.

Bij ons thuis valt het begrip planning uiteen in twee categorieën. Allereerst heb je de categorie planning voor dingen die je dagelijks moet doen zoals je aankleden, je ontbijt maken en opeten, je medicatie nemen, zorg dragen voor je persoonlijke hygiëne, zorgen dat je genoeg vocht binnen krijgt en je spullen en aanverwante zaken een beetje op orde houden waaronder het in leven houden van een huisdier. Voor wat betreft deze planning loodsen wij Oudste en Jongste de dag door want uit zichzelf doen ze er niets aan. En het is niet echt onwil, ze hebben gewoonweg geen idee dat – en hoe ze het moeten doen.

Ten tweede heb je de categorie schoolplanning en alles wat daar mee te maken heeft. Hieronder valt voor Oudste het inplannen en uitvoeren van huiswerk dat hij moet maken en leren en het werken aan projecten. Ook valt daaronder je wekker zetten om vroeg op te staan, zelf uit je bed komen, je tas zorgvuldig pakken en je lunch maken. En uiteindelijk op tijd naar school gaan om daar te beginnen aan weer een nieuwe leerzame dag

Jongste heeft gelukkig nog niet zo’n heel uitgebreide schoolplanning als Oudste, hoewel dat zich langzamerhand ook ontwikkelt in de vorm van het houden van spreek- en leesbeurten en het oefenen van de tafels maar dat is voor mij in ieder geval nog heel overzichtelijk.

Oudste zijn leven daarentegen wordt al sinds de basisschool gedomineerd door de schoolplanning. En dan is het vooral het onderdeel huiswerk dat hem een dagelijkse doorn in het oog is. Op de basisschool kon ik hem nog behoeden voor planningsperikelen omdat het nog vrij overzichtelijk was wat hij moest doen. Maar sinds hij op de middelbare school zit en helemaal nu hij in HAVO 4 zit, is het menens. Hij moet, zoals iedere middelbare scholier betaamt, iedere dag behoorlijk aan de bak om alles in eerste instantie ingepland te krijgen en daarna moet hij nog harder aan de bak om het uitgevoerd te krijgen. En dat lukt hem dus helemaal niet. Ik ben hem daarom de afgelopen jaren steeds blijven helpen. Ik deed dat met het vooruitzicht dat ik er in zou investeren in de eerste jaren en dat ik en Oudste er dan de vruchten van zouden plukken omdat hij het dan langzaamaan zelf zou kunnen. Of in ieder geval gedeeltelijk. Maar tot nu toe schiet het helemaal niet op. Hij kan het gewoon niet.

En we hebben dus ook al van alles geprobeerd: we begonnen met picto’s en het laten afgaan van alarmbellen op de mobiele telefoon. Dat werkte niet. Toen gingen we over op een groot whiteboard in de kamer. Werkte niet. Daarna kochten we een speciale planningsagenda. We hebben apps geprobeerd, gewone agenda’s, de Pomodoro methode. Time timers. Kleine whiteboards. We hebben hem van A tot Z ondersteund, het hem helemaal zelf laten proberen, het met begeleiding geprobeerd. 

Het had allemaal helaas geen zin. Hij kan het gewoon niet. Het nut van een planning maken en de planning ook uitvoeren werd en wordt door Oudste niet onderschreven of, als hij het op een verloren moment wel onderschrijft, is hij het in ieder geval het volgende moment weer vergeten. 

Oudste zit nu op een school waar er gekoppeld aan zijn uitdagingen veel meer begeleiding is op dat vlak. Helaas scoort hij daar ook heel hoog op het niet zelfredzaam zijn voor wat betreft het plannen, maken  en leren van zijn huiswerk dus de school maakt zich hier ook zorgen over. We staan er dus niet alleen in maar echt helpen doet dat natuurlijk ook niet. Sterker nog; het lijkt juist wel met de dag slechter te gaan en het gaat in ieder geval elke dag met meer discussie gepaard.

Ik wilde de afgelopen jaren graag de planning blijven doen met hem omdat ik een goede moeder wilde zijn. En bij de definitie van goede moeder hoort wat mij betreft dat je je kind helpt bij zijn huiswerk. Maar door die steeds hoger oplopende discussies die uiteindelijk altijd uitmonden in ruzie kan ik juist helemaal geen goede moeder meer zijn.

Dus heb ik sinds gisteren besloten, na weer een dieptepunt in de planningsgeschiedenis, te stoppen met het helpen bij de planning van Oudste. Hij mag het vanaf vandaag helemaal zelf gaan doen en als hij hulp nodig heeft mag hij het vragen. Alleen zo kan ik een goede of “goed genoeg moeder” zijn. En misschien blijft hij nu wel zitten of moet hij weer naar een andere school. Dat is dan maar zo. Ik kies er in ieder geval niet meer voor om door de schoolplanning de verbinding te verliezen met mijn zoon.

Ik dacht niet dat ik het ooit zou zeggen maar ik ben voor de eerste keer blij dat het vakantie is. We hebben vrij van de dictatuur die schoolplanning heet en kunnen het even 2 weken laten voor wat het is en genieten van de relatieve rust die dat in ieder geval met zich meebrengt. Na de vakantie zien we wel weer verder.