Schamen om fouten te maken en de consequenties ervan
Zelf heb ik de indruk dat ik geen fouten mag maken…… WANT…….
Het beeld staat me nog zeer goed in mijn hoofd. Als ik op mijn werk of elders een (denk)fout heb gemaakt, ook als ik het heel graag wil corrigeren of verbeteren, dat ik dan van mijn ouders extra straf krijg.
Ook heb ik in het verleden ook meegemaakt, dat ik niet in een functie of groepering paste, terwijl ik op mijn manier mijn uiterste best deed om mij aan te passen en zelfs hulp willen verlenen. Ik had geen flauw idee hoe ik dat moest verbeteren….. Ook mijn hulpvaardigheid werd vroeger niet geaccepteerd. Hoe stinkend ik mijn best ook deed om het op een goede manier te doen.
En omtrent werk betreft, werd ik gauw als een van de eersten ontslagen bij reorganisaties, of dat de baas moeite met mij had, en mij niet meer nodig had, dus dat ik dan ontslagen werd. Dan kwam je thuis, en kreeg nog meer straf.
Die straffen hadden voornamelijk het bewust negeren van jezelf, uren op je kamer moeten zitten, gemopper hoe slecht ik wel niet was. Geen positieve aandacht. Soms ook zelfs dat ik werd geslagen. Vooral mijn moeder had daar een handje van.
Het was toen nog niet bekend dat ik een vorm van autisme had en ook hierdoor geen therapie heb gehad.
Voor mij hele nare herinneringen.
Afgelopen week had ik op mijn werk een denkfout gemaakt. En wat kwam in mijn gedachten: Oh jee, ik mag binnenkort vertrekken, omdat ik niet aan mijn functie voldoe. Ik kan dan geen kant uit. Het was al lastig om aan de nieuwe situatie te wennen en nu dit weer.
Ik dacht aan mij terugtrekken en als het nog erger wordt, dat ik dan zelfmoord moet doen….. Of mij zelf op een andere manier wat aandoen. Ik voel me dan vreselijk machteloos.
Natuurlijk de fout zo snel mogelijk corrigeren. Dus ik heb de hele avond aan het werk geweest, terwijl ik dit normaal op mijn werk moet doen. Ook vreselijk slecht geslapen, en het gevoel dat ik nergens meer mag komen.
Ik heb via de mail het gecorrigeerde naar mijn opdrachtgever en mijn werkleider gestuurd en excuses aangeboden voor de fout. Maar ook dat ik enkele weken moeite had om mijn draai te krijgen. Natuurlijk ook naar mijn begeleidster.
Ook heb ik de indruk dat een ander veel makkelijker fouten kan permitteren dan ik zelf. Ik heb gewoon het imago dat ik eigenlijk op deze wereld niet thuishoor en dat ik verwend ben.
WAT KREEG IK ALS ANTWOORD:
Dat ik een waardevolle medewerkster ben en niet zo streng zijn voor mezelf. Hij gaf aan, dat ze mij niet kwijt willen.. maar ook overleg wilt hebben met de HRM-functionaris, wie nu op vakantie is. Dus waarschijnlijk een rooster welke beter bij mij past.
En mijn opdrachtgever wil het liefst om mij voor meer taken in te laten zetten. Want hij vindt het jammer dat ik door mijn schema slechts 2 dagdelen voor hem beschikbaar ben.
ACH de tranen springen nog in mijn ogen. Maar wil en kan het nog niet laten merken in mijn omgeving. Het zit eigenlijk nog heel diep in mij.
Maar die nare gedachtekronkel wat ik vroeger, vooral vanuit mijn moeder, heb meegemaakt staat me nog te scherp in beeld.
