Scheelt wel dat ik niet teveel taken oppak
Ik heb altijd wel een schuldgevoel als ik moet aangeven dat ik niet meer taken kan oppakken. Dan “hoor” ik een stemmetje van mijn ouders, c.q. Moeder dat ik niet hard genoeg werk en niet genoeg doe.
Dat zit er toch zo ingeslepen, dat ik “onbewust” deze gedachtegang nog heb. Ik heb het ook meegemaakt. Want even rustig stil zitten om een en ander te kunnen verwerken en moet laten bezinken, is dus fout. Ze vonden het heel normaal dat je minimaal 16 uur per dag bezig ben met allerlei verplichtingen en karweitjes. En daarnaast flink presteren op je werk en in je sport. Alleen de 3 weken vakantie per jaar was goed en dat het liefst zien dat je dure reizen ga maken naar het verre buitenland. Moe worden van werken en zoveel taken, moet dus niet kunnen.
Ik heb echt moeten leren om ook rust te nemen en goed is goed genoeg. Dus mijn grenzen bewaken. Zeker als je enkele keren tegen een burn out heb gelopen. Ook last gehad van depressies. Afgelopen weken merkte ik dat de depressie wat neigt terug te komen. Die verhuizing van mijn werk in Doetinchem is toch wel vrij chaotisch. En mijn werk in Winterswijk verloopt ook anders dan dat ik gewend ben. Dat kostte toch de nodige energie. Ik mistte de structuur.
Afgelopen week heb ik wat gas teruggenomen. Ook in overleg met mijn leidinggevende in Doetinchem. Dat geeft toch gelukkig wat meer rust. Ondanks dat dat stemmetje in mijn hoofd van mijn ouders vroeger toch op de achtergrond een rol speelt. Dus toch een beetje schaamte en onrust. Gelukkig weet ik dat de realiteit anders is, dus heb ik toch mijn grenzen moeten stellen.
Vorige week had ik een excursie gehad, waarbij ik na ruim 2,5 uur aangaf dat ik met enkele andere van de groep ook genoeg hadden gehad van de excursie. De vrouw wie ik meenam met mijn auto, vond dat ik toch wel streng voor mezelf was. Maar in gesprek met anderen, wie mij kennen, vonden het juist goed van mij was, om mijn grens te stellen. Want wie vangt mij op als ik echt over mijn grenzen ben gegaan….. Niemand toch. Ieder leeft toch zijn/haar eigen leven. En dat moet ook kunnen vind ik.
Het was ook altijd aanpassen aan een ander, zoals mijn familie vroeger aangaf, maar de ander hoeft dus niet aan jou aan te passen…. Dan werd je uitgemaakt tot verwende, koppige trut.
Tuurlijk om mee te doen in de maatschappij, kan je niet altijd je zijn krijgen, maar je mag ook weleens jezelf zijn toch….
Ook al zoiets waarbij je vroeger werd veroordeeld, waardoor je negatief wordt benaderd.
Ik heb ik de loop van mijn leven, geobserveerd hoe anderen het doen om goed in de maatschappij mee te draaien. En daar als het ware wat van afgekeken om op een goede manier mee te kunnen doen in mijn omgeving. En toch mezelf blijven. Dat geeft ook meer rust.
Nu nog 2 weken dat mijn werk in Doetinchem verhuisd is naar de nieuwe locatie. En nu nog 4 halve dagen telefoondienst draaien. En nog een week dat mijn werk in Winterswijk weer mijn normale werkrooster te kunnen draaien.