Slaap kindje, slaap

Van een groot aantal psychiatrische aandoeningen maar ook van down syndroom, autisme en ADHD, is het bekend dat je er slechter van slaapt. Hoe het precies werkt weet ik niet maar dat het waar is, weet ik nu al zo’n 13 jaar. Of eigenlijk weet ik het al mijn hele leven. Ik en mijn kinderen zijn namelijk slechte slapers.

Toen ik jong was lag ik vaak nachten achter elkaar wakker. Ik kon gewoon niet in slaap komen en lag uren te woelen en te draaien. Alles had ik al geprobeerd. Van het drinken van warme melk tot geen tv kijken, geen alcohol, geen nicotine, veel frisse lucht , noem maar op, ik heb het geprobeerd. Maar het bleef maar niet lukken. Ik maakte op een gegeven moment zelfs mijn man ervoor wakker. Ik wilde, heel egoïstisch, niet langer in mijn eentje nacht in nacht uit dezelfde lijdensweg ondergaan.  Ik kon zijn sonore gesnurk en tevreden gegrom in zijn slaap gewoonweg niet meer aanhoren.

Gek werd ik er van. Dat wilde ik ook, gewoon lekker slapen…..Zodra ik hem had wakker gemaakt kon hij ook niet meer slapen en uit schuldgevoel ging hij dan maar met mij mee uit bed. We liepen een rondje door de wijk in de hoop dat ik en inmiddels ook mijn man slaperig zouden worden. En dat lukte dan vaak wel. Uiteindelijk na vele uren wakker te zijn geweest lukte het dan toch om in slaap te vallen… Om anderhalf uur later weer wakker te worden van de wekker om op te staan en naar mijn werk te gaan.

Zo ging dat een paar jaar door. Heel veel slaap kreeg ik niet. Ik voelde me vaak overdag alsof ik teveel gedronken had en ik werd ook echt een gevaar op de weg. Ik kon me niet meer concentreren en maakte fouten. Gelukkig hoefde ik toen “alleen nog maar” voor mezelf te zorgen maar het was ook handig dat ik geen slachtoffers zou maken met mijn gekke slaapgewoonten.

Dus bezocht ik op mijn 22 e een slaap-waakkliniek. Ik werd uitgebreid aan de bekabeling gelegd en onderzocht en moest een nachtje met een registrerend kastje slapen. Ik had gelukkig geen slaapstoornis constateerde men maar het bleek door mijn grote angsten te komen dat ik niet kon slapen. Toen ik dan ook voor het eerst antidepressiva begon te slikken leek ik de slaap vanzelfsprekender te kunnen vatten dan zonder. Ik wist niet wat ik meemaakte, ik kon weer nachten van 8 uur aan 1 stuk doorslapen, het leek wel het slaapwalhalla waarin ik me bevond!!
Toen ik kinderen wilde stopte ik met de medicatie.

Mijn eigen slaapproblemen leken weg te blijven. Alleen kreeg ik nu met andere zaken te dealen namelijk niet in- en doorslapende kinderen….
Oudste confronteerde ons voor het eerst met gebroken nachten. Logisch, zo werkt dat nu eenmaal met pasgeborenen. Echter, de eerste jaren van zijn leven huilde hij de hele nacht met tussenpozen van anderhalf uur. Toen hij ouder werd kon hij praten en riep hij ons wakker in plaats van te huilen om vervolgens heel vroeg (05.00 uur) op te willen staan. Gek werd ik er van.

We probeerden van alles. Tips van het consultatiebureau,(laten huilen!) aangepaste melk en voeding, niet meer overdag laten slapen, extra moe maken, geen spannende series kijken zoals kabouter Plop, de osteopaat. Uiterst wanhopig haalden we zelfs een wichelroedeloper in huis. Niets maar dan ook niets hielp. Totdat hij 5 jaar werd. Van de ene op de andere nacht sliep het kleine meneertje een nacht door. Ik ging maar even kijken of we niet een vreselijk incident hadden gemist maar hij lag prinsheerlijk te tukken. Wat er had gewerkt dat weten we niet maar het maakte niet uit, het gewenste resultaat was bereikt!

Het zou mooi zijn geweest als we toen even hadden kunnen genieten van onze rust maar helaas was dat niet het geval. We hadden nl. net onze jongste jongen het levenslicht laten zien en ook hij was een onrustige slaper. Hij huilde in de nacht aan 1 stuk en “kwam” zo’n 9 keer per nacht. We wilden niet weer 5 jaar hoeven te tobben met een slapeloos kind dus we introduceerden al veel sneller allerhande maatregelen. Jongste werd ook in het slaap-waakcentrum onderzocht.

Daar zagen ze dat hij 58 keer per nacht wakker werd waarvan hij er dus 9 aan ons meldde. Maar het was geen slaapstoornis. Gelukkig maar want dan is er nog hoop op doorslapen. Wat was het dan wel?
We probeerden nog meer, melatonine, een verzwaringsdeken, massage, lavendel in het warme badje vlak voor de poging om te gaan slapen. Helemaal geen tv kijken. Een wekkertje met wekfunctie, een nachtlampje, driedubbele verduistering. Niets hielp.

We werden er gek van. Toen jongste 5 werd hoopten we dat het met hem nu ook goed zou komen. Maar helaas, niets van dat al. Ondanks alle maatregelen slaapt jongste nog steeds niet door. In totaal slapen wij dus al zo’n 13 jaar niet door.
Daar kan ook nog wel een nachtje wintertijd bij. Reden van totale ontregeling van jongste en ook oudste lag ook weer een nachtje wakker. Maar daar wennen ze vaak weer aan na een weekje of wat. Gelukkig komt er elke dag weer een nieuwe nacht. Nieuwe nachten, nieuwe kansen. We blijven hoopvol.