Teamuitje, koken, spanning en vooral een warm welkom

Het is een tijdje geleden dat ik hier een blog geplaatst heb. Een dagopname in het ziekenhuis: de gevolgen van de korte narcose hielden langer aan dan ik had ingeschat. Ook gebeurde er in de afgelopen periode heel erg weinig waardoor de inspiratie uitbleef. Inspiratie blijft wel een probleempje. Maar nu dan toch weer een blog en het is mijn streven om één blog per maand te schrijven.

Een koude januaridag: mijn eerste teamuitje sinds jaren. Voor 2019 heb ik een vrijwilligerscontract bij MEE West-Brabant en op deze manier ben ik deels verbonden aan de MEE-Academie. En deze academie organiseerde haar jaarlijkse teamuitje waarvoor ik uitgenodigd was.

Wat was dat lang geleden! Bij mijn vorige werkgever ging ik al een tijd niet meer mee: te massaal, te ver weg, te veel spanning. De laatste twee jaar was ik er ook niet meer voor in de stemming. Weten dat je weg moet en dan “gezellig” meedoen tijdens een uitstapje. Nee, dat zit er bij mij niet in.

Maar vorige maand (januari 2019) was het dan zo ver. Ik was blij met mijn uitnodiging en ik had er ook wel zin in. Dat laatste klinkt wat voorzichtig en zo voelde ik het ook.
Ik neem jullie mee in mijn gedachtegang, mijn voorbereiding en de workshop zelf. Want behalve leuk, was het óók spannend.

Allereerst: wie komen er? Hoeveel mensen zijn erbij? Ik ken wel een paar mensen, maar ik had (en heb) geen idee hoeveel mensen een bijdrage leveren aan de trainingen. En zou ik wel gemakkelijk contact krijgen? Want dat is wel een dingetje. De ene keer kan ik heel spontaan contact leggen, een andere keer word ik overspoeld door de omgeving en het aantal mensen. Dan maak ik heel moeizaam of zelfs geen contact.

Dan: waar is het? Gelukkig niet zo ver weg in een voor mij bekende stad. Wel op een industrieterrein dat ik minder goed ken. De bewuste ochtend de routeplanner geopend, verschillende routes bekeken en een keuze gemaakt: de route die voor mij het gemakkelijkst was en met een plan B. Als ik de goede afslag zou missen, was er een stuk verder een rotonde waar ik probleemloos kon keren.

Op papier zag het er gemakkelijk uit. Wel goed op tijd op weg gegaan, want je weet nooit. Dat geldt ook voor het vinden van een parkeerplek. Dat vind ik ook een lastig aspect bij rijden naar nieuwe adressen: waar kan ik mijn auto kwijt. Inparkeren kan ik wel, fileparkeren niet. Ik noem dat tegenwoordig “parkeerstress”.

Goed, op tijd vertrokken dus, maar op de doorgaande bochtige 80-km-weg een vrachtwagentje dat maar 50 à 60 km/uur reed. Ik snap dat wel, zelf rijd ik ook niet hard op een onbekende weg met veel bochten. Later bleek dat het niet aan de vrachtwagen lag: er reed een 45-km-autootje voor. En die bleef voor me rijden tot in de stad. Tijdverlies. Niet fijn, want ik wilde graag op tijd komen.

Gelukkig bereikte ik het industrieterrein zonder plan B te hoeven gebruiken. Alleen daar keek ik niet goed op mijn geprinte routeplanner (ik moet nu eenmaal op de weg letten). Helaas, ik reed verkeerd. En dan wordt het zoeken. Weinig straatnamen, veel nummers. Gelukkig had ik het stratenplan wel een beetje in mijn hoofd en is mijn richtinggevoel redelijk goed ontwikkeld. Zo vond ik dan toch de goede straat. Maar dan nog het nummer: toch te ver doorgereden. Gedraaid, een parkeerplaatsje gevonden en vandaaruit te voet verder gaan zoeken.
Ik bleek er behoorlijk dichtbij te zijn. Het adres bleek onderdeel te zijn van een verzamelgebouw. Ik liep erheen en zag dat daar ook nog parkeergelegenheid was. Nee, ik ben mijn auto niet gaan halen. Die stond goed.
Nu nog het goede gedeelte vinden. Wat een heerlijk toeval: een collega stapte net uit haar auto. En dus samen op zoek. Uiteraard hebben we het gevonden (wel eerst voorbij gelopen). Een paar minuten over twaalf en ik werd verwelkomd met de opmerking dat ze me geprobeerd hadden te bellen. En dat gaf me dit keer een heel warm gevoel: ik werd gemist! Geloof me, na mijn vorige werkervaring (de laatste jaren dan), is dat iets wat niet te beschrijven is.

Maar de spanning was nog niet weg. Een kookworkshop: ik en koken, dat zijn twee totaal verschillende werelden. Ik ben onhandig, ik heb moeite met planning en recepten lezen is ook niet mijn sterkste kant. “Neem een eetlepel…”. Mijn reactie: “Hoe groot moet de eetlepel zijn?”.
De kok gaf zijn introductiepraatje en er bleken uitdagingen en eenvoudige recepten te zijn. Het eenvoudigste gerecht: kaaspretzels. De uitdagende gerechten waren voor twee personen, de rest werd individueel klaargemaakt.
Ik kwam uit bij de kaaspretzels. Een ovengerecht. Ik vind ovens eng: bang om mijn handen te verbranden. En met mijn onhandigheid is dat niet ondenkbeeldig. En het recept begreep ik ook niet goed. Er moest knoflook in, geen idee hoe ik dat moest doen. Kortom, ik voelde een lichte paniek in me opkomen en dat uitte zich door een brok in mijn keel. Gelukkig lukte het me om dit aan te geven aan de collega tegenover me. En zij stelde voor om haar gerecht met z’n tweeën te maken. En toen week de spanning. Ik heb een heel fijne middag gehad.

Wat we gemaakt hebben? Het dessert: Amaretti parfait met sinaasappelcurd. En dat was een erg lekkere afsluiting van een fijne middag.

Want ik voelde me welkom en me erbij horen. Wat dat voor mij betekent, is met geen pen te beschrijven, in ieder geval niet met de mijne :-). Maar ik ben de mensen van de MEE-Academie dankbaar en ik heb zin in onze samenwerking.

Dit delen