Twijfelkont

Ik sta in de verfwinkel en heb bijna het hele assortiment aan voorbeeldkaartjes met kleuren in mijn hand. Wat moet ik nog meer meenemen, is het niet gek dat ik zoveel meeneem? En dan die ook nog maar, anders moet ik nóg een keer terug. Kan ik nu zonder ook maar iets te kopen weer naar buiten eigenlijk? Ik kijk om me heen, ik zie al mensen bij de kassa staan. Ik draal nog wat bij de koopjes, ik doe alsof ik geïnteresseerd een lamp bekijk die ik helemaal niet nodig heb. In mijn hoofd draaien mijn gedachten overuren. Als ik niks koop, moet ik zo langs de kassa naar buiten. Wat zal de caissière denken? Is het niet gek als ik niks koop? Beetje wel, zucht, wat moet ik nu doen? Ik moet een knoop doorhakken. Ondertussen is de rij bij de kassa langer en sta ik al 5 minuten met een lamp in mijn handen. Ik zie een mevrouw naar me kijken die in de rij staat. Ik ga ook in de rij staan en wiebel zenuwachtig heen en weer. Als ik aan de beurt ben, knik ik vriendelijk naar de caissière en ik kom zonder kleerscheuren gewoon buiten. Niks aan de hand. Zoals vaker.

Kiezen, ik vind het enorm moeilijk. Neem ik deze kaas mee of zal ik toch voor die gaan? Zal ik vandaag deze broek aan doen of toch deze jurk? Welk gebakje zal ik nemen? Zal ik stoppen met dit werk of toch maar niet? Uiteindelijk kies ik wel, maar ik heb er echt veel meer tijd voor nodig dan een gemiddeld mens heb ik het idee. Ik kan uren nadenken over iets en blijven twijfelen. Vroeger was ik een enorme twijfelkont, en nu soms nog. Ik had daar enorm veel last van. Onder druk kan ik echt niet kiezen. Ik probeer nu bij een lastige keuze, te vragen of ik er even over mag nadenken. Zo gek is dat eigenlijk niet, maar ik vond altijd dat ik gelijk moest antwoorden. Vervolgens koos ik dan iets wat ik eigenlijk niet wilde doen.

Zo heb ik onlangs de keus gemaakt om te stoppen met mijn werk wat ik deed. Daar heb ik maanden over getwijfeld. Uiteindelijk heb ik de beste keuze voor mijzelf gemaakt. Ergens was het kiezen makkelijk, want het werk was niet goed voor mijn lichamelijke gesteldheid en autistische brein. Ik werkte in een supermarkt en ik had snel last van de drukte, prikkels en stress. Niemand had dat door, want camoufleren ging me goed af. Ik moest van mezelf alles netjes in een bepaalde volgorde leggen of doen. Ik koos zo voor controle houden over de situatie. Dat gaf me nog een beetje rust in stressvolle situaties. Niet dat het altijd goed ging, ik had niet alles in de hand. Vaak had ik thuis na zo’n dag een meltdown en in het weekend vaak ook. Na vele maanden twijfelen en piekeren, koos ik voor mezelf.

Die keus ging niet zonder slag of stoot, maar doordat ik mijn besluit had genomen, was ik daardoor een stuk sterker. Goed beslagen ten ijs komen, zeggen ze dan wel eens. Niet elke keuze is goed, maar daar leer je van. Mensen maken nou eenmaal goede en minder goede keuzes. Ook twijfelkonten als ik doen dat. Daar hoef je niet perse autistisch voor te zijn.