Verlies

Ik draai de sleutel om en open de deur. Automatisch veeg ik mijn voeten, want dat wilde oma graag. Ik hoor mezelf praten ineens, dat ik mijn tas even neerzet en mijn jas ophang. Dat doe ik eigenlijk altijd als ik bij oma kom. Ik schakel dan soort van over op een andere ik, eentje die over koetjes en kalfjes praat, een die heel sociaal doet en de ander een fijn moment wil geven. Kost me veel energie, ik heb mezelf dit echt aan moeten leren, een van mijn trucjes dus. Ik check altijd op het moment dat ik binnenkom, hoe de vlag erbij hangt. Als ze vrolijk is, dan kan ik wat terugschakelen. Als ze niet lekker in haar vel zit, dan wilde ik graag dat ze dit een fijn moment zou gaan vinden. Gelukkig lukte me dat vaak ook nog, ik zette mezelf op de tweede plaats en haar op nummer 1. De rest van de dag moest ik dan echt bijkomen van dit sociale avontuur.

Nu ik binnen ben, zie ik haar stoel voor het raam. Leeg. Ze is er niet meer. Plotseling was het, heel onverwacht, was ze ziek en binnen 1 week is ze overleden. Ik was erbij, dat moment, ik hield haar hand vast en voor het tot me doordrong was ze weg. Ik vind het lastig, ik merk dat ik tijd nodig heb om dit te verwerken. Meer tijd dan andere mensen om me heen. Het is alsof het een puzzel is, die in slow motion stukje voor stukje gelegd wordt. Mensen wensen me sterkte, vragen hoe het gaat en ik heb geen idee wat ik er mee moet.

Ik wil nog niet dat haar huis wordt leeggehaald, ik wil niet dat haar kleren in een doos worden gestopt. Haar kleren waar haar geur nog inzit, een combinatie van haar wasmiddel, parfum en geurbuiltjes. Ik wil niet dat de kast in de kamer wordt leeggehaald, want daar zit de koekjestrommel in, met bitterkoekjes die we allebei zo lekker vonden. Daar staat het schaaltje in, met pure chocolaatjes, waar we zo van genoten bij de thee. Ik wil het nog tot me door laten dringen, het beeld zoals het nu is. Alles zoals het er altijd stond. Ik wil de tijd even stilzetten en wegdromen naar alle herinneringen die hier zijn. Ik wil het vasthouden, dit beeld, dit huis met deze herinneringen. Bij de gedachte alleen al, voel ik de paniek.

Die tijd is er niet, het huis wordt steeds leger en straks is er niets meer wat aan oma herinnert. Een leeg huis, zonder haar kast, zonder haar bed, zonder haar stoel. Mijn brein kan dit heel lastig processen merk ik. Het is nu nog vooral bezig met verwerken dat ze er niet is. Dat al die momenten nooit meer gaan komen. De fijne koffie momentjes, de geur van verse soep of gebakken Zeeuwse worst. Haar stem die zoveel te vertellen had altijd. Wat nu overblijft, zijn de herinneringen in mijn hart. Haar karakter wat ook in die van mij zit. Foto’s die vertellen hoe ze eruit zag, hoe ze lachte en hoe ze genoot van haar familie. Oma is er niet meer, maar ze is wel in mijn hart. Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt.