Vrij

In mijn, toch best drukke, leven heb ik vaak behoefte aan een vrije dag. Ieder mens wel denk ik. Alleen door mijn autisme beleef ik een vrije dag of vrije tijd toch anders dan ‘de rest’. Het plannen van een vrije dag heb ik echt nodig. Het is al heel wat dat ik mezelf tegenwoordig een vrije dag gun. Vroeger ging dat toch anders. Ik kon lastig nee zeggen en daardoor ging ik vaak over mijn eigen grenzen heen. Het was niet dat ik het niet wilde, maar het ging dan simpelweg gewoon niet. Teveel sociale dingen, teveel prikkels, te weinig batterij over. Dat resulteerde vaak in een meltdown, op een moment dat het eigenlijk ook niet uit kwam natuurlijk. Net voordat ik weg moest bijvoorbeeld.

Bij een meltdown, in mijn geval, stapelen alle prikkels/signalen/geluiden etc. zich op. Op een gegeven moment hoeft er maar iets kleins te gebeuren of gezegd worden tot de bom barst. Ik kan dan mijn emoties niet meer de baas. Die schieten gelijk het extreme in, kan niet meer bedenken wat ik doe of wil. Vaak gaat het ook gepaard met heftige agressie die ik dan botvier op wat ik dan ook maar tegenkom. Zo zit er dus al een aantal jaren flinke deuken in de afvalbak in de keuken… Een soort levend bewijs van de meltdowns die voorbij komen. Iets wat men niet verwacht bij mij overigens. Ik ben normaal gesproken heel rustig, kalm, nuchter en juist vrolijk. Toch is dit ook een kant van mij die er bij hoort.

Tijdens zo’n meltdown heb ik vaak de gedachte, waarom ben ik zo? Waarom ben ik niet ‘normaal’? Ik wéét dat ik zo ben en dat ik er niets aan kan veranderen, ik weet óok dat ik door mijn autisme hele mooie kwaliteiten bezit. Toch baal ik vaak dat ik een meltdown krijg, ik wil ze voorkomen. Dat lukt niet altijd, er zijn gewoonweg vaak situaties in het leven waarbij het niet anders kan. Vaak situaties waarbij ik geen controle heb over het verloop. Ik zal het moeten accepteren.

Mijn manier om het in elk geval te verminderen is dus een vrije dag plannen in de week. Een dag waarop ik geen enkele afspraak heb. Ik ga dan nergens heen, doe zelfs de deur niet open als er aangebeld wordt, ik wil niemand zien of spreken. Klinkt extreem, maar het is voor mij ultiem ontprikkelen. Zo’n dag heb ik nodig om bij te komen en op te laden. Ik doe wat dingen in het huishouden, wandel met de hond (waarbij ik hoop niemand tegen te komen uiteraard) en luister veel muziek. Muziek maakt mijn geest rustig en dat is op zo’n dag hard nodig.

Het ‘autistische’ leven is er een met obstakels, vallen en opstaan. Ik probeer door vele manieren uit te proberen, uit te vinden wat bij mij past. Niet iedereen is hetzelfde immers. Dus doe vooral iets waarbij je je goed voelt.