VRIJ!?

Afgelopen zaterdag was het weer zo ver. Jongste ging weer een keer logeren in het logeerhuis. Dat doet hij 1 keer in de 3 maanden en dat is voor hem geen sinecure. Hij ziet er als een berg tegenop en vindt het stom, zegt hij. Ook is er teveel geluid waardoor hij zegt de hele nacht wakker te liggen.

Hij vergeet voor het gemak dat hij ook geniet van de leuke dingen die ze daar toch echt wel met hem doen. Zo gaan ze zwemmen, snoezelen, lekker kokkerellen, een filmpje kijken en gymen. Maar dat maakt Jongste allemaal niet uit. Hij is gewoon niet graag van thuis weg en in het bijzonder niet graag weg van zijn vader, moeder en broer.

Maar omdat wij willen dat hij er aan went dat hij niet zijn hele leven bij ons kan zijn, laten we hem er, met pijn in ons hart, toch naar toe gaan. Al is het maar 24 uur, het geeft ons namelijk ook een zekere vrijheid en de gelegenheid om eens iets alleen met Oudste te gaan doen. Of zelfs, 1 keer per jaar, iets met zijn tweeën te gaan doen inclusief een nachtje weg. Ook geven die 24 uur ons het gevoel even helemaal vrij te zijn van “de hele dag voor iemand te moeten zorgen”. Want hoewel hij steeds ouder wordt, wordt de zorg er niet minder op. En om goed voor een ander te kunnen zorgen, moet je goed voor jezelf zorgen. Ook al voelt dat als zwaar egoïstisch. 

De mogelijkheid om even te gaan logeren heet in indicatietermen respijtzorg en die dagen zijn dus in feite erg goed voor het hele gezin en zelfs voor Jongste al is hij er zich er niet van bewust.

Jongste ging dus logeren en dan mogen wij met zijn drieën plannen maken om iets te gaan doen. De vorige keer waren we samen naar een open dag van een vervolgopleiding  voor Oudste geweest maar dat was niet echt ontspannend. Daarom gingen we deze keer voor de ontspanning.

Omdat de bioscoophit Bohemian Rapsody al langere tijd draaide en wij daar nog niet naar toe waren geweest, leek het me een goed plan om daar met zijn drieën in het kader van qualitytime naar toe te gaan. Oudste is dol op de muziek van Queen dus dat leek me een prima keuze. Nu we dan toch de tijd aan elkaar hadden leek het me ook enorm gezellig om de avond te beginnen met een dinertje bij kaarslicht en dan wellicht na de bioscoop nog ergens iets te gaan drinken? Zo vaak deden we niet meer echt iets met Oudste dus moesten we het er van nemen.

Helaas had ik buiten de waard gerekend want in de week voordat we naar de bioscoop gingen begon Oudste al tegen te sputteren. Want hoe moest dat dan met zijn gamen als we om 19.15 uur al in de bioscoop moesten zitten? Hoe ging het dan met zijn structuur? En uit eten, dat kon hij er niet bij hebben, hij gaf aan daar teveel door te worden ontregeld……. 

Ik kon mijn teleurstelling niet verbergen, nu hadden we de kans om lekker samen te zijn en te kletsen voor zover mogelijk en dan wilde Oudste het niet. Na een half dagje mokken om deze teleurstelling begreep ik van mezelf dat ik weer een stukje te accepteren had in de beperking die Oudste toch ook heeft en dat ik al blij mocht zijn dat we naar de bioscoop konden gaan.

We vertrokken die avond om kwart voor 6, midden in een potje Fortnite en op het moment van wegfietsen kon Oudste zich niet meer verhouden tot de situatie. Hij had er helemaal geen zin meer in. Mokkend schoven we gezamenlijk aan aan een tafeltje van een fastfoodketen. De avond begon al goed, maar niet heus….

Stipt op tijd kwamen we in de bios waar Oudste vroeg of hij mijn telefoon mocht gebruiken als tijdcontrole. Oudste kan zijn aandacht slechts gedurende 10 minuten vasthouden dus het zou nogal een lange zit worden om een film van 135 minuten lang te gaan zien. Omdat ik sommige onderdelen al wel heb geaccepteerd van zijn anders zijn mocht hij van mij de tijd gaan aftellen. En dat deed hij dus ook.

Ik werd overigens zo meegezogen in het verhaal dat het me geeneens stoorde. Oudste had dit nu eenmaal nodig, dacht ik empathisch.

Na de film stond Oudste al tijdens de aftiteling kordaat op om weg te gaan. Ik moest nog even bijkomen van het heftige verhaal dus we lieten ons niet opjagen. Ook wilden de mensen achter ons nog even de aftiteling zien dus we sommeerden hem te gaan zitten. Na de aftiteling mochten we gaan en was ik klaar om nog even iets te gaan drinken. Oudste kon helaas niet meer en wilde naar huis.

Deze keer besloot ik maar begrip te hebben en mijn verwachtingen bij te stellen. Dat ging best goed zo deze avond! Ik was zelfs een beetje trots op mezelf! We hadden toch een stukje vrijheid gehad in verbondenheid.  En naar huis fietsende bedacht ik: mijn tijd to Break Free komt nog wel. Al is het maar in mijn hoofd.