Wel erg veel moeite mee…… dus gekwest.

Er zijn zelfs professionele hulpverleners wie van mensen het onmogelijke verwachten omdat de beperking van die persoon onzichtbaar is, en de andere waar het wel zichtbaar is enorm gepamperd worden. En dan geen tussenweg  weten te vinden……. Ik voel me hierdoor enorm gekwest.

Beste locatiebeheerder,

Afgelopen donderdag had ik toch wel even wat moeite mee. Mijn gedachten zijn nu nog regelmatig hierover bezig.

Ik kan me voorstellen dat je betreffende deelnemer wilt helpen met haar perikelen rond de huishoudelijke hulp.  En ik snap ook heel goed, dat ze misschien ook autistisch zou kunnen zijn, met een verstandelijke beperking. (Of heb ik het mis, want ik ben geen psycholoog of arts).

Voor haar is het vast vervelend dat er binnen haar huishoudelijke hulp verandering komt. Maar ik kan me ook voorstellen dat er ook andere zaken zijn, waarom de huishoudelijke hulp welke ze tot nu toe had, en tot volle tevredenheid haar taken uitvoer, er bij betreffende deelnemer gaat stoppen. En dat hoeft uiteraard niet aan de betreffende deelnemer te liggen. Het is ook mogelijk dat het wel/niet aan de organisatie kan liggen, waarom ze voor haar betrouwbare huishoudelijke hulp niet meer bij betreffende deelnemer komt……… Iets waar we met ons allen niet over kunnen oordelen. 

Ik weet toevallig dat iedere organisatie aan de cliënt wie via WMO huishoudelijke hulp krijgt een cliëntmap heeft.

Mocht het via een keukentafel gesprek blijken dat de cliënt geen recht meer heeft op huishoudelijke hulp via de WMO, kan ik mij voorstellen dat dit voor de cliënt een klap in het gezicht is.  In dit geval kan ik mij voorstellen dat er vanuit de Stadskamer/jij de cliënt kan helpen.

Voor mij is het vervelend dat ik niet op een rustige manier mag zeggen, dat Jannie dit aan de organisatie dient te melden of via de cliëntmap het kan aangeven.  

Maar ook dat betreffende deelnemer, nogal radicaal overkomt. Dat overprikkelde me. Het kan aan haar verstandelijke c.q. andere beperking  liggen. Maar ik vind dat het op een rustige manier aan haar kan aangeven, dat ze minder radicaal moet zijn. 

Mij wordt ook verweten, als ik mij onrustig voel en onrustig overkomt, waarbij (waarschijnlijk) andere mensen er last van hebben, ook even rustig moet houden.

Het was in december voor mij ook “erop of eronder” qua werksituatie. Eerst zou ik van de ene op de andere week weg moeten bij de Stadskamer om werkzaamheden voor deze organisatie te verrichten. Ligt niet aan mijn functioneren,  of omgang met de mensen, maar zuiver aan de regels welke binnen de gemeente Doetinchem, Winterswijk ect. gelden om bij de Stadskamer te mogen werken.  Hierdoor viel ik tussen wal en schip. (Ik heb zelfs de rechtsbijstand ingeschakeld). Ik heb geen recht op WIA , na keuring van het UWV in 2017. En een WW aanvraag doet mijn WSW indicatie ook teniet. En ik ben nog te jong (60 jaar) voor een overbruggingsfase richting mijn pensioen 67 a 68 jaar).

Net voor de kerstvakantie kreeg ik van de arbeidsdeskundige telefoon dat ik toch bij de Stadskamer mag blijven. Ze hebben met elkaar een soort regeling kunnen treffen, dat ik daar toch mag blijven werken.

Voor de ene ben ik te goed, voor de ander kwam ik niet in aanmerking. En in het reguliere (werk) leven krijg ik absoluut geen baan. Want mijn leeftijd van 60 jaar speelt een rol, maar ook omdat ik val onder de mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Ik heb de indicatie beschut werk, omdat ik een WSW indicatie heb, al vanaf 1982.

Zelf ben ik ook gediagnosticeerd met kernautisme. En wel pas in 2011 is deze indicatie gekomen. Mijn familie accepteert deze diagnose niet, terwijl het voor mij een Eye opener is.  Ik heb ook geen contact met mijn familie. Ik weet niet eens hoe het huis van mijn zus eruit ziet, waar ze al jarenlang woont.  Mijn man/partner is ook geen familie meer, wegens overlijden. Hij is opgegroeid als enig kind. En zijn tantes hadden ook geen kinderen.

Ik weet ook dat ik soms anders reageer dan personen wie niet autisme hebben. Maar ik wil niemand kwetsen. En als dat zo is, dan wil ik graag deze mensen excuseren.

Ondanks dat ik een vorm van autisme heb, probeer ik mij toch goed aan te passen.  Volgens mensen wie mij goed kennen, ben ik zelfs te goedwillend en moet ik meer aan mezelf denken. Het moet volgens deze mensen voorkomen worden dat ze het “onmogelijke” van mij vragen. Want om het figuurlijk weer te geven: “dan val ik om”. Maar ook dat ik als iemand met autisme het zelfs heel goed doet. 

Ik wil mijn autisme als kwaliteit inzetten en niet als negatief zien. En daar doe ik ook mijn uiterste best voor.

Ik gun betreffende deelnemer ook het beste toe, en ik heb absoluut geen hekel aan haar. Maar er kan van mij niet het onmogelijke  gevraagd worden.

Dit delen