Werken

Onderweg naar mijn werk, dit keer op de fiets, geniet ik van het polderlandschap. Het is een mooie lentedag en de zon is zojuist opgekomen, wat prachtige kleuren geeft aan de lucht. Aangekomen op mijn werk, begroet ik mijn collega’s die al druk bezig zijn in de werkplaats. De een ligt half onder een trekker en bromt goedemorgen, de volgende komt net langs gelopen met een kan met olie. Ze zijn druk, dat zie ik al. Voor de niet-wetenden, ik werk op een mechanisatiebedrijf. Met van die hele grote trekkers van boeren of grasmaaiers, dat kan ook. Ik ben een manusje van alles, maar hoofdzakelijk zit ik op kantoor.

Op mijn kantoor aangekomen, ga ik gelijk aan de slag. E-mail checken, factureren, retouren verwerken, klanten helpen en nog even de winkel bijvullen vanuit de voorraad. De dag gaat snel en mijn autistische brein gaat goed op deze focus. Ik kan werken op mijn eigen manier, dat is heel fijn. Eind van de middag ben ik wel moe, de hele dag sta ik al ‘aan’ en dat merk ik. Mijn dag is alleen nog niet om, want ik ga met mijn baas naar een ondernemersbijeenkomst. Dus moet ik ook weer ‘aan’ staan, dat lukt ook wel, mede door de adrenaline. Ik praat met verschillende ondernemers, dat heet tegenwoordig netwerken. Vervolgens eten we een hapje, luisteren we naar een spreker en daarna is de avond klaar. Inmiddels is het dan al wel half 11 ‘s avonds en sta ik al aan vanaf half 9 ‘s morgens.

Zo’n avond is heel leuk en interessant overigens en niemand zal gezien hebben dat ik autisme heb. Alleen de volgende dag, dán ben ik afgeschreven. Alleen dat zien al die mensen niet die ik de dag daarvoor heb gesproken. Niemand die het weet, niemand die het heeft gezien. Onzichtbaar en toch enorm aanwezig. Vroeger vond ik deze dagen om bij te komen verschrikkelijk. Ik vond dat zo niet passen bij mijn leven of bij mijn leeftijd. Nu denk ik, het is oké, ik probeer milder te zijn voor mezelf.

De hele dag komt er niks uit mijn handen, die dag had ik vrijgehouden in mijn agenda. Het enige wat ik doe is wandelen met de hond en thuis zijn. Een uur op bed liggen tussen de middag, maar nadien ben ik nog steeds moe. Niet lichamelijk, maar mijn hoofd is moe. Ik heb er dan zo’n last van dat ik amper nog normaal kan functioneren. De mate van hoe erg het is, hangt af van hoeveel ik van mezelf geëist heb. Deze keer was een pittige, mijn hele lijf doet er pijn van.

Na een dag bijkomen, kan ik de volgende dag weer mijn werk doen op een normale manier. Dat werkt voor mij heel goed. Even bijkomen en weer door. Niet voor iedereen, want iedereen is anders. Maar iedereen met of zonder autisme die dit herkent; wees soms wat milder voor jezelf. Dat is helemaal oké!